คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 279

ตอนที่ 279 ความผิดนี้ท่านต้องเป็นคนรับ

องครักษ์หลี่ย่อมรู้สึกว่าถูกใส่ร้าย เขาเพียงทำเรื่องที่ควรทำ เพื่อไม่ให้การเดินทางของคุณชายต้องพบกับอุปสรรคที่ไม่จำเป็น แต่ใครจะรู้ว่าเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้จะเป็นสหายของคุณชายเล่า

เมื่อก่อน สหายของคุณชายล้วนเป็นคุณชายสกุลสูงศักดิ์ในเมืองหลวง เขาไปผูกมิตรกับคนยากจนพรรค์นี้ตั้งแต่เมื่อใด

เขาข่มไฟโทสะและความไม่พอใจในแววตาของตนเอง ก่อนจะยิ้มว่า “คุณชายขอรับ เป็นข้าบุ่มบ่ามเอง ด้วยไม่รู้ว่าแม่นางผู้นี้เป็นสหายของคุณชาย ถึงได้ล่วงเกินนางเช่นนี้ คุณชายโปรดลงโทษข้าด้วย”

เมิ่งหนานถลึงตามองเขาด้วยความโมโห ก่อนจะกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์นัก “รับโทษ!”

องครักษ์หลี่รีบตอบรับ แล้วถอยหลังไป การลงโทษที่ว่า ก็คือรับผิดชอบม้าสิบตัวแทนองครักษ์ที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน และพวกเขาล้วนเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา ม้าสิบตัวไม่ใช่งานหนัก เพียงแต่เขารู้สึกไม่พอใจที่คุณชายให้เขารับโทษเพราะคนแปลกหน้าสองคน เขาเป็นผู้นำคณะองครักษ์ระดับสูงของสกุลเมิ่ง แม้แต่ฮูหยินยังต้องไว้หน้าเขาหลายส่วน แต่คุณชายกลับ…

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” เมิ่งหนานถามไป๋จื่อ

เด็กสาวส่ายหน้า “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ โชคดีที่มีหูเฟิงอยู่ด้วย”

ประกายตาของเมิ่งหนานหม่นลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะช้อนสายตาขึ้นมองหูเฟิง เห็นอีกฝ่ายยังคงเบิกตามองตนอย่างเย็นชา ในใจของเขาจึงรู้สึกไม่สู้ดีอยู่บ้าง

“ขอโทษพวกเจ้าด้วยที่ทำให้ลำบากเช่นนี้ ข้าคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะลงมือโดยไม่ถามอะไรให้แน่ชัดเสียก่อน เป็นข้าที่ไม่เข้มงวดกับเขาเอง”

ไป๋จื่อพยักหน้า “เป็นท่านที่ไม่เข้มงวดจริงๆ”

ครั้นเห็นเมิ่งหนานมองนางด้วยความประหลาดใจ นางก็ยิ้มว่า “ท่านอาจจะพูดเพราะมารยาท หรือท่านอาจจะรู้สึกผิด ทว่าปกติแล้วองครักษ์เหล่านี้ไม่ได้ติดตามอยู่ข้างกายท่าน ไม่ได้รับการชี้แนะจากท่าน ท่านจึงไม่เข้าใจรูปแบบการทำงานของพวกเขา ความผิดนี้ท่านต้องเป็นคนรับ”

“ข้าจะบอกท่านให้นะเจ้าคะ ท่านบ่ายเบี่ยงความผิดนี้ไม่ได้แม้สักนิด พวกเขาเป็นองครักษ์ของสกุลเมิ่ง ส่วนท่านเป็นคุณชายของสกุลเมิ่ง ทุกคำพูดและการกระทำของพวกเขาล้วนเป็นตัวแทนของสกุลเมิ่ง ของท่าน เมิ่งหนาน”

“พวกเขากล้าใช้ความรุนแรงตามใจชอบ ย่อมเป็นเพราะพวกเขามีอำนาจ และอำนาจนี้ก็มาจากสกุลเมิ่งแห่งเมืองหลวง ชาวบ้านที่ถูกพวกเขาทุบตีและรังแกไม่รู้ว่าพวกเขาชื่อว่าอะไร รู้เพียงว่าพวกเขาเป็นองครักษ์ของสกุลเมิ่ง ทุกอย่างที่พวกเขาทำล้วนมาจากการชี้นำของสกุลเมิ่ง ท่านว่าถูกต้องหรือไม่”

เมิ่งหนานอยากพูดว่าไม่ถูกต้อง ทุกคนในสกุลเมิ่งของพวกเขาล้วนอ่อนโยน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยชี้นำให้องครักษ์รังแกชาวบ้าน แต่เมื่อความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า แล้วเขายังจะพูดอะไรได้อีกเล่า

เขาเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าเหล่าองครักษ์ที่เคารพนบนอบต่อหน้าเขาในทุกเมื่อ ครั้นพบเจอกับชาวบ้านธรรมดาทั่วไปแล้ว จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้

หรือไม่ใช่ว่าเขาคิดไม่ถึง ทว่าแต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดถึงเลยต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น เขายิ่งไม่เคยใส่ใจว่าก่อนที่เขาจะพบไป๋จื่อ เขาเคยเห็นชาวบ้านตามท้องถนนที่สวมเสื้อผ้ามอซออยู่ในสายตาสักคนหรือไม่

เมิ่งหนานกล่าวกับไป๋จื่อ “ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า จากนี้จ้าจะไม่ให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำสองเป็นอันขาด”

ใบหน้าบึ้งตึงของไป๋จื่อพลันปรากฏรอยยิ้ม “เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ข้านำเสบียงอาหารมาให้พวกท่านเล็กน้อย พวกท่านจะได้มีอาหารกินระหว่างทาง” ครั้นกล่าวจบ นางก็หมุนกายเดินไปยังรถม้าของตนเอง

จินเสี่ยวอันรีบเรียกองครักษ์สองคนให้ตามไปช่วย เพื่อยกอาหารสองกล่องใหญ่ที่ไป๋จื่อวางไว้ในรถม้าออกมา

“ไปวางไว้ที่รถข้า” เมิ่งหนานกล่าว

องครักษ์จินดีใจเป็นอย่างยิ่ง เช้าวันนี้เขากินข้าวเช้าของที่ว่าการอำเภอ ขณะนั้นเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลา แม้ปากของคุณชายจะบอกว่าไม่ต้องการให้ไป๋จื่อมาส่ง แต่ในใจของคุณชายจะต้องอยากพบหน้านางอีกสักครั้งอย่างแน่นอน เพียงแต่อายเกินกว่าจะเอ่ยปากก็เท่านั้น

คิดไม่ถึงเลยว่าเพิ่งออกจากเมือง แม่นางไป๋ก็รออยู่ที่นี่แล้ว อีกทั้งยังนำอาหารที่นางทำด้วยตนเองมาด้วย

……….

ตอนที่ 280 เมิ่งหนานมอบหยก

ไป๋จื่อกล่าวกับเมิ่งหนาน ผู้ที่บัดนี้มีสีหน้าอาลัยอาวรณ์นัก “รีบขึ้นรถเถอะเจ้าค่ะ อย่าได้เสียเวลาอีกเลย”

เมิ่งหนานนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน คิดเรื่องต่างๆ มากมาย เขามีอะไรอยากจะพูดกับไป๋จื่ออย่างมหาศาล เดิมทีคิดว่าไม่อาจได้พบหน้ากันอีกแล้ว ทว่าบัดนี้ได้พบกัน เขากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรดี

หูเฟิงกวาดสายตามองพู่หยกในมือนางอย่างเฉยชาครั้งหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเย็น “นี่เป็นตราหยกแสดงฐานะของคุณชายสกุลเมิ่ง ไม่ใช่พู่หยกธรรมดาทั่วไป เมิ่งหนานมอบให้เจ้าเช่นนี้ เขาไม่กลัวก่อเรื่องยากลำบากให้เจ้าเลยรึ”

เมื่อไป๋จื่อได้ยินดังนั้น นางก็รีบยัดพู่หยกใส่ในอกเสื้อ แล้วพูดเสียงดัง “เจ้าห้ามพูดเรื่องนี้เด็ดขาด ต่อไปหากมีโอกาส ข้าต้องคืนให้เขาอย่างแน่นอน”

ชายหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะกลับหลังหันเดินไปทางรถม้า “นั่นไม่ใช่เรื่องของข้า ไปเถอะ ซื้อยาเสร็จแล้วก็อย่าได้ลืมเรื่องสำคัญ”

ไป๋จื่อตามหลังเขาขึ้นรถม้า หลังจากเข้าเมืองแล้วก็ไปยังโถงสมุนไพรทันที

นางยื่นใบสั่งยาที่เขียนไว้อย่างดีแล้ว ให้กับเจ้าของร้านที่คอยรับผิดชอบเจียดยาของโถงสมุนไพร เมื่อผู้ดูแลเห็นใบสั่งยาแล้ว เขาก็ต้องหรี่ตาลงกึ่งหนึ่ง

“ขมิ้นชัน ซำเล้ง[1] ปลิง ลิ่น? นี่คือใบสั่งยาอะไรกัน” ผู้ดูแลร้านไม่เคยเห็นใบสั่งยาพรรค์นี้มาก่อน จึงรู้สึกแปลกใจมากจริงๆ

ไป๋จื่อยิ้มจาง “ท่านไม่ต้องสนใจหรอกว่าเป็นใบสั่งยาอะไร จัดให้ข้าตามนั้นก็พอเจ้าค่ะ”

ผู้ดูแลร้านส่ายหน้า “ข้ามีขมิ้นชันกับซำเล้ง ทว่าไม่มีปลิงกับลิ่นหรอก ของพรรค์นี้ใส่ลงไปในยาได้ด้วยหรือ”

เด็กสาวผิดหวังอย่างมาก ที่นี่คือร้านสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองชิงหยวน หากซื้อยาจากที่นี่ไม่ได้อย่างครบถ้วน ไปที่อื่นก็ไม่มีทางซื้อได้อย่างแน่นอน

ทันใดนั้น ซ่งซานเฉียนก็ถือล่วมยาเข้ามา ท่าทางของเขาดูรีบร้อนทีเดียว ตรงขมับมีเม็ดเหงื่อผุดออกมาด้วย

เจ้าของร้านรีบเรียกเขา “ท่านหมอซ่ง รบกวนท่านดูใบสั่งยานี้หน่อยขอรับ”

ซ่งซานเฉียนเป็นหมอ ส่วนเจ้าของร้านมีหน้าที่เจียดยาเท่านั้น เขาพอรู้จักสมุนไพรและแยกแยะได้ ทว่าเขากลับไม่เชี่ยวชาญศาสตร์ของสมุนไพรดีเท่าหมอซ่ง

สีหน้าของซ่งซานเฉียนไม่ค่อยดีเท่าไร เดิมทีเขาอยากเข้าไปด้านใน ทว่าเจ้าของร้านเรียกเขาไว้ อีกทั้งยังมีคนนอกอยู่ด้วย คงไม่เป็นการดีถ้าหากจะไม่ไว้หน้าอีกฝ่าย เขาจึงทำได้เพียงวางล่วมยาลง แล้วก้าวเข้าไปรับใบสั่งยาที่เจ้าของร้านส่งให้

[1] ซำเล้ง ชื่อสมุนไพรชนิดหนึ่ง มีสรรพคุณช่วยกระจายเลือด ช่วยให้ลมปราณไหลเวียนดี มีรสขมและเผ็ดร้อนปานกลาง