คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 281

ตอนที่ 281 วิธีกำจัดเลือดคั่ง

ซ่งซานเฉียนกวาดสายตามองกระดาษสีเหลืองอ่อนในมืออย่างละเอียด ตัวอักษรบนนั้นเขียนด้วยถ่าน แตกต่างกับตัวอักษรที่ใช้พู่กันหมึกทั่วไปเขียนอย่างมาก นี่ทำให้เขานึกถึงใบสั่งยาที่คุณชายเมิ่งเคยให้เขาดูก่อนหน้านี้ทันที เพราะตัวอักษรคล้ายกันยิ่งนัก แม้กระทั่งใช้ถ่านเขียนเหมือนกันด้วย

เขาช้อนสายตามองหนุ่มสาวตรงหน้าตู้สินค้า บุรุษสูงใหญ่หล่อเหล่า ท่าทางไม่ธรรมดา ส่วนสตรีตัวเล็กทว่างดงาม ดูมีชีวิตชีวายิ่ง

สายตาของซ่งซานเฉียนวาดผ่านใบสั่งยาในมือ “ขมิ้นชัน ซำเล้ง ปลิง ลิ่น?” เขาเงยหน้ามองบุรุษและสตรีตรงหน้าอีกครั้ง แล้วถามซ้ำว่า “ขมิ้นชันและซำเล้งล้วนเป็นยาที่ช่วยไหลเวียนเลือด ทว่าปลิงและลิ่นใช้ทำอะไรกัน”

“ย่อมใช้กำจัดเลือดอุดตันเจ้าค่ะ ท่านหมอซ่ง ท่านทราบหรือไม่เจ้าคะ ว่าจะหาซื้อยาทั้งสี่อย่างนี้ได้ไหนที่บ้าง” ไป๋จื่อเอ่ยถาม

ซ่งซานเฉียนส่ายหน้า “เจ้าซื้อยาที่สี่ชนิดนี้ที่เมืองชิงหยวนไม่ได้หรอก สามปีก่อนข้าไปเมืองหลวงมาครั้งหนึ่ง เคยเห็นปลิงและลิ่นจากร้านสมุนไพรที่เมืองหลวง ทว่าไม่เคยเห็นที่เมืองชิงหยวนมาก่อน”

หมอที่มีฝีมือดีล้วนไปทำมาหากินที่เมืองหลวงหรือเมืองใหญ่อื่นๆ ใครจะอยู่ที่เมืองขนาดเล็กเช่นเมืองชิงหยวนกัน หากไม่มีหมอที่เก่ง ก็ย่อมไม่มีวัตถุดิบยาที่ครบครัน

ไป๋จื่อเดาไว้แล้วว่าจะพบกับเรื่องเช่นนี้ นางถอนใจด้วยความผิดหวังครั้งหนึ่ง แล้วยื่นมือไปรับใบสั่งยาของตนเองกลับมา ก่อนจะกล่าวกับหมอซ่งและผู้ดูแลร้านว่า “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ในเมื่อซื้อไม่ได้ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงคิดหาวิธีอื่นแล้ว” โชคดีที่ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง น่าจะพอหาปลิงในคูนำหรือตามทุ่งนาได้

ส่วนลิ่น นั่นทำได้แค่ไปยังภูเขาลั่วอิง

เดิมทีชาตินี้นางไม่อยากไปที่ภูเขาลั่วอิงอีกแล้ว ทว่าเวลานี้เหมาะกับการรักษาอาการป่วยของหูเฟิงที่สุด นางไม่อาจยอมแพ้เพราะความหวาดกลัวของตนเองได้

หลังจากพวกเขาทั้งสองคนซื้อขมิ้นชันและซำเล้งได้แล้ว ครั้นเห็นทั้งสองคนจะจากไป หมอซ่งก็รีบเรียกพวกเขาไว้ “แม่นาง ข้ามีเรื่องอยากขอคำชี้แนะ”

ไป๋จื่อเลิกคิ้ว “ท่านหมอซ่งเชิญกล่าว”

ซ่งซานเฉียนชี้ไปที่ใบสั่งยาในมือเด็กสาว “ไม่ทราบว่าหมอท่านใดออกใบสั่งยานี้ให้แม่นางหรือ”

“เหตุใดท่านถึงถามเจ้าคะ” เด็กสาวถาม

หมอซ่งยิ้ม สีหน้ากระอักกระอ่วนอยู่บ้าง “คืออย่างนี้ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นใบสั่งยาหนึ่ง ลายมือบนนั้นคล้ายกับบนใบสั่งยานี้มาก อีกทั้งเขียนรายละเอียดต่างๆ อย่างละเอียดยิบ ข้าอยากพบผู้มีความสามารถท่านนั้นมาโดนตลอด แต่กลับไม่มีโอกาส”

“วันนี้ได้เห็นใบสั่งยาของแม่นาง ข้าจึงนึกถึงคนผู้นั้นในทันที และหวังว่าแม่นางจะทำให้ข้าสมปรารถนาสักครั้ง”

คล้ายกับลายมือบนใบสั่งยาในมือนาง?

หลังจากที่นางมาถึงโลกใบนี้ ใบสั่งยาที่นางเขียนด้วยตนเอง ก็มีเพียงใบที่มอบให้เมิ่งหนานไปรักษาใบหน้าเมื่อคราวก่อน ทั้งยังเขียนบนแผ่นผ้า ท่านหมอซ่งหมายถึงมันอย่างนั้นหรือ

ดูท่าทางเมิ่งหนานในตอนนั้นจะไม่เชื่อใจนาง ถึงได้นำใบสั่งยาของนางมาให้หมอซ่งดูด้วย

ไป๋จื่อยิ้มจางๆ “ข้าได้ใบสั่งยานี้มาโดยบังเอิญเจ้าค่ะ แท้จริงแล้วใครเป็นคนเขียน ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก ข้าคงช่วยท่านไม่ได้ ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ”

หมอซ่งรีบโบกมือ “ไม่เป็นไรๆ เป็นข้าที่ล่วงเกิน ขอแม่นางอย่าได้เข้าใจผิด”

เด็กสาวเห็นคนตรงหน้าช่างเกรงอกเกรงใจ ทั้งยังมีมารยาทเช่นนี้ ทำให้นางประทับใจไม่น้อย นางจึงพูดอีกว่า “ตอนที่ท่านหมอซ่งเข้ามา สีหน้าท่านดูไม่ค่อยดีเลยนะเจ้าคะ ไม่ใช่ว่าการออกตรวจในวันนี้ไม่ราบรื่นกระมัง”

เมื่อพูดถึงเรื่องออกตรวจ สีหน้าของท่านหมอซ่งก็ดูไม่สู้ดีขึ้นมาในทันใด เขาถอนใจยาวเสียงหนึ่ง “คุณชายน้อยของนายอำเภอกู้เป็นไข้หวัด ไอจนคอแห้งผากทีเดียว เขาไม่ยอมกินยาที่ข้าออกให้ ไม่ใช่ว่าวิชาแพทย์ของข้าใช้ไม่ได้ เป็นบุตรชายของพวกเขาต่างหากที่ไม่ยอมกินยา แล้วข้าจะทำอะไรได้ นายอำเภอจึงต่อว่าข้าเสียยกหนึ่ง ไม่ยอมต่ายค่าตรวจให้ข้าอีกต่างหาก ช่างน่าโมโหเสียจริงๆ เลย”

……….

ตอนที่ 282 มีคนซุ่มโจมตี