คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 317

ตอนที่ 317 เกิดเรื่องแล้ว

หูจ่างหลินรีบวางงานในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นพาหูเฟิงกลับไปในเรือน “กลับมาแล้วๆ เจ้าช่างร้อนใจเสียจริง”

หูเฟิงจับแขนของหูจ่างหลิน พลางถามอย่างรีบร้อน “นางอยู่ที่ไหน”

“นางไม่เป็นอะไร ตอนนี้พักอยู่ที่เรือน นางบอกว่าตื่นเช้า ก็เลยรู้สึกง่วงอยู่บ้าง หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จก็ไปนอน” หูจ่างหลินยิ้มกล่าว ขณะเดียวกับก็ตบหลังมือของหูเฟิงเบาๆ

ชายหนุ่มถอนใจด้วยความโล่งอก ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

“ไม่ใช่ว่านางเข้าเมืองไปฟ้องร้องหรือ”

หูจ่างหลินส่ายหน้า “นางบอกว่าไม่ได้เข้าเมือง เพียงแค่ไปที่ดินกับอาอู่เท่านั้น วันนี้ไม่ใช่วันที่ร้านสือเค่อจะมารับแตงดินหรอกหรือ เมื่อวานจื่อยาโถวเรียกคนในหมู่บ้านไปช่วยนางเก็บแตงดินในที่ดินตั้งหลายคน ทว่านางไม่วางใจ จึงไปดูที่ดินกับอาอู่สักหน่อย เมื่อจัดการธุระเสร็จก็กลับมา”

ไปแค่ที่ดินจริงหรือ เขามองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ในใจรู้สึกแน่ใจทีเดียว แต่ไหนแต่ไรท่านพ่อไม่เคยหลอกเขา และพูดโกหกไม่เป็นเช่นกัน

“เช่นนั้นก็ดี กลับมาแล้วก็ดี”

“เจ้ารีบไปล้างหน้าล้างตา อีกเดี๋ยวควรจะกินข้าวแล้ว” หูจ่างหลินกล่าว

ควรจะกินข้าวแล้ว? เขาเงยหน้าขึ้น พรอาทิตย์สีแดงฉานคล้อยลงทางทิศตะวันตก ผ่านไปไม่นานนักฟ้าก็มืดเสียแล้ว ถึงเวลากินข้าวเย็นแล้วจริงๆ

เขาตอบรับเสียงหนึ่ง ก่อนจะหมุนกายกลับเข้าห้อง จัดแจงสวมรองเท้าทรงสูงอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็สวมเสื้อตัวนอก แล้วตักน้ำที่ด้านหลังมาล้างหน้าและบ้วนปาก อาการปวดศีรษะก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้งอย่างไม่คาดคิด แม้บาดแผลตรงท้ายทอยจะยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่รางๆ ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ก่อนหน้านี้ไป๋จื่อบอกไว้ว่า นางจะต้องรักษาอาการความจำเสื่อมของเขาให้หายดีอย่างแน่นอน

เมื่อวานนางก็พูดอีกว่า ขอเพียงดื่มยาชวนสะอิดสีเอียนเหล่านั้นแล้ว ความเจ็บปวดบริเวณศีรษะและอาการความจำเสื่อมของเขาจะดีขึ้น

นางพูดถูกต้อง นางทำได้

เพิ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จ หูจ่างหลินก็เรียกเขาจากในโถงหน้า “หูเฟิง มากินข้าวเร็ว”

หูเฟิงเร่งเท้าเดินไปที่โถงหน้า ทว่าในโถงมีเพียงเขาและหูจ่างหลินเพียงสองคน บนโต๊ะก็มีเพียงชามและตะเกียบสองชุดเช่นกัน

“จื่อยาโถวกับน้าหลานเล่า” เขาถาม

หูจ่างหลินกำลังเทน้ำให้เขา จึงตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “อ้อ เย็นนี้พวกนางไม่มากินข้าวด้วย จื่อยาโถวบอกว่าเหนื่อย จะนอนเร็วหน่อย ส่วนจ้าวหลานเพิ่งส่งข้าวไปยังที่ดินก่อสร้างเสร็จ เห็นว่ายังมีเหลืออยู่ จึงนำกลับมากิน และบอกว่าจะไม่มาแล้ว”

หูเฟิงขมวดคิ้ว ถามว่า “จื่อยาโถวกลับมาเมื่อใด”

หูจ่างหลินไตร่ตรอง “กลับมาก่อนมื้อกลางวัน ทำไมหรือ”

“นางกินข้าวกลางวันที่นี่หรือ” หูเฟิงถามอีก

หูจ่างหลินส่ายหน้า “ไม่ได้มานะ นางบอกว่าไม่หิว บอกเพียงว่าง่วง ก็เลยไม่ได้มาที่นี่”

ชายหนุ่มวางตะเกียบที่เพิ่งหยิบขึ้นมาดัง ‘ปัง’ เขาถามอีกว่า “อาอู่ล่ะ เขามาหรือไม่”

หูจ่างหลินพยักหน้า “มา เขาช่วยงานข้าอยู่พักหนึ่ง ทว่าดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่นานก็ไป”

หูเฟิงผุดลุกขึ้น สาวเท้าจะออกไป

“เจ้าไม่กินข้าวหรือ แล้วนั่นจะไปที่ใด” หูจ่างหลินตามเขาออกมา

“เกิดเรื่องขึ้นกับไป๋จื่อ ข้าจะไปดูสักหน่อย” หูเฟิงกล่าว

หูจ่างหลินตกใจยกใหญ่ “เกิดเรื่อง? ใครบอกเจ้า เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เขาตามหูเฟิงออกจากลานบ้านด้วยความรีบร้อน มุ่งหน้าไปยังเรือนไม้ด้านหลัง

ประตูเรือนไม้ไม่ได้ปิดไว้ จ้าวหลานกับอาอู่ยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ด้านนอก ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันอยู่ สีหน้าของทั้งสองคนดูไม่ค่อยดีนัก

ครั้นเห็นหูเฟิงมา จ้าวหลานก็รีบปิดประตู ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาทั้งๆ ที่คราบน้ำตาบนใบหน้ายังไม่แห้งดี “เหตุใดพวกเจ้าถึงมาที่นี่ กินข้าวแล้วหรือยัง”

หูเฟิงมองประตูที่จ้าวหลานเพิ่งปิดไปเมื่อครู่ พลางถามเสียงแข็ง “จื่อยาโถวเล่า”