คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 321

ตอนที่ 321 ปฏิบัติการ

เฟิงกู้คังตกใจเพราะเสียงดังนี้ ทำเอาน้องชายของเขาห่อเหี่ยวไปในทันที…

“ผู้ใดกัน มารดามันสิ ใครทำลายเรื่องดีของข้า” กู้เฟิงคังโมโหอย่างสุดขีด เขาดึงกางเกงขึ้นก่อนจะลงจากเตียง ยังไม่ทันได้มองให้ชัดเจนว่าผู้มาเยือนคือใคร ก็ได้ยินเสียงดัง ‘ป้าบ’ ดังสนั่น ก้นของเขาสัมผัสกับไม้แข็งๆ เข้าให้แล้ว

เขาอ้าปากร้องเรียกมารดาด้วยความเจ็บปวด แต่ใครจะรู้เล่าว่าเพิ่งอ้าปาก ก้อนผ้าที่ส่งกลิ่นสาบเท้าก็ยัดเข้ามาในปากของเขา

จากนั้นก็ตามมาด้วยการโบยอีกครั้งหนึ่งบนก้นของเขา พาให้เขาล้มหน้าคะมำลงไปทันที และการล้มลงครั้งนี้ ก็ทำให้ปฏิบัติการของหูเฟิงสะดวกสบายพอดี

สตรีที่อยู่บนเตียงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวนี้ ก็ตะลึงลานลอดกายเข้าไปในผ้าห่มไม่กล้าส่งเสียง ด้วยกลัวว่าหากส่งเสียงออกไป บุรุษถือไม้โบยผู้นั้นจะบันดาลโทสะมาสู่ตัวนาง

เสียงดัง ‘ป้าบๆๆๆ’ ดังติดต่อกัน หูเฟิงไม่ได้นับว่าเขาลงไม้ไปทั้งหมดกี่ครั้ง ตีจนอีกฝ่ายสลบไปแล้วถึงจะหยุด

เขาโยนไม้โบยไว้ข้างกายกู้เฟิงคัง แล้วหันหน้าไปกล่าวกับสตรีที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม “บอกนายท่านของเจ้าด้วย ว่าขืนกล้าทำชั่วอีกแล้วข้ารู้เข้า เมื่อข้ามาที่นี่อีกครั้ง ข้าจะไม่นำไม้โบยมาด้วย แต่จะนำดาบมาแทน”

หูเฟิงกล่าวจบก็เดินอาดๆ จากไป จนกระทั่งไม่มีเสียงใดในเรือนแล้ว สตรีที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มถึงจะคลานออกมา เห็นกู้เฟิงคังนอนคว่ำเหมือนหมูตายอยู่ในเรือน นางร้องเสียงแหลมเรียกว่า “ใครก็ได้มาที่นี่เร็ว…มีผู้ร้าย มาจับผู้ร้ายเร็วเข้า…”

ทว่าผู้ร้ายที่นางพูดถึง หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งนานแล้ว

ที่ว่าการอำเภอวุ่นวายกันไปทั่ว บ้างร้องเรียกให้จับผู้ร้าย บ้างร้องว่าโกดังไฟไหม้ ในศาลาว่าการไฟโหมเสียดฟ้า เงาคนวิ่งกันขวักไขว่ จนเมื่อฟ้าสางแล้วไฟถึงจะมอดลงได้ แต่ที่น่าเสียดายก็คือ ตำราเก่าแก่ ภาพวาดโบราณ ตั๋วเงิน ไปจนถึงกล่องผ้าไหมที่ปกติเหล่าฮูหยินและอนุใช้เย็บเสื้อผ้าที่เก็บอยู่ในโกดัง ล้วนเสียหายไม่เหลือซาก

สร้อยคอทองคำก็ถูกไฟไหม้ครั้งใหญ่เผาเสียจนดูไม่ได้ แต่ยังดีที่ทองแท้ไม่กลัวไฟหลอม และไม่นับว่าถูกทำลายไปจนหมดสิ้น

กู้เฟิงคังรู้ข่าวนี้เมื่อตื่น เขาโมโหจนเป็นลมสลบไป หมอหยิกเขาตั้งนานก็ไม่ยอมตื่น

สวี่ซื่อ ภรรยาเอกของกู้เฟิงคังเฝ้าอยู่ข้างกายสามีตลอดเวลา เซียวอี๋เหนียง[1]ผู้ปรนนิบัติใต้เท้ากู้เมื่อคืนถูกลงโทษให้คุกเข่าอยู่ในห้อง ร้องไห้จนตาบวมปูด รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก

มีสิทธิ์อะไรมาลงโทษนาง นายท่านถูกคนอื่นตี นางไม่ได้ให้ใครมาตีเขาเสียหน่อย นางก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายเหมือนกันไม่ใช่หรือ

สวี่ซื่อถลึงตามองเซียวอี๋เหนียงอย่างเย็นชา “พูดมาให้ชัดเจน แท้จริงแล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายท่านถูกคนตีได้อย่างไร แล้วถูกตีด้วยอะไร”

เซียวอี๋เหนียงกล่าวเสียงสะอึกสะอื้น “ฮูหยิน ข้าก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตีนายท่าน เมื่อคืน เมื่อคืนข้ากับนายท่านกำลัง กำลัง…” นางช้อนสายตามองไปทางสวี่ซื่อ เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายมีแต่ความโกรธขึ้ง จึงรีบตัดบทไปยังช่วงท้าย เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดจนชัดแจ้ง อีกฝ่ายเข้าใจก็เพียงพอแล้ว

ในเมื่อทำให้ข้าลำบาก ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าได้สบายใจ

สวี่ซื่อย่อมไม่สบายใจ ตั้งแต่นางให้กำเนิดบุตรชาย แม้สามีจะรักใคร่บุตรชายเป็นเท่าทวี แต่กลับเหยียบเข้ามาในห้องของนางน้อยครั้งนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการร่วมห้องกับนางเลย ส่วนเซียวอี๋เหนียงแม้จะไม่ได้งดงามที่สุดในบรรดาอนุภรรยาทั้งสี่ แต่กลับเจ้าเล่ห์ที่สุด ยั่วยวนนายท่านให้ไปที่ห้องของนางได้เสมอ

“ไม่ต้องพูดเรื่องไร้ประโยชน์เหล่านั้น พูดประเด็นสำคัญเลยดีกว่า” สวี่ซื่อกล่าวเสียงแข็ง

เซียวอี๋เหนียงกำขอบผ้าเช็ดหน้า พูดพร้อมขอบตาที่แดงก่ำ “เมื่อวานข้ากับนายท่านกำลัง…เข้าด้ายเข้าเข็ม! จู่ๆ ก็มีคนถีบประตูห้องเข้ามา นายท่านหมายจะไปตรวจดู แต่ใครจะรู้ว่าคนผู้นั้นกลับตีนายท่านอย่างไม่สนถูกผิด ข้าร้องเรียกให้จับผู้ร้าย แต่ฮูหยินเองก็รู้ ว่ามีผู้หญิงอย่างพวกเราอาศัยอยู่ด้านหลังศาลาว่าการมากมาย ปกตินายท่านไม่ให้เจ้าพนักงานพวกนั้นมาที่นี่ กว่าเสียงของข้ากับนายท่านตรงนี้จะดังไปถึงด้านหน้า คนชุดดำนั่นก็หายไปไม่เห็นเงาแล้ว”

……….

ตอนที่ 322 ยกชาให้พี่หญิง

สวี่ซื่อกล่าวเสียงเย็น “เจ้าเห็นหน้าคนผู้นั้นชัดเจนหรือไม่”