คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 325

ตอนที่ 325 ผู้ใดเก็บเงิน ผู้นั้นเป็นคนรักษา

สาวใช้ขมวดคิ้วในทันที มีที่ไหนยังไม่ทันได้ดูอาการก็เก็บค่ารักษาก่อนแล้ว

กู้ผิงฮุ่ยมีเงินอยู่แล้ว นางเพียงสนใจแต่อาการป่วยของบุตรชาย เรื่องเงินจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ เทียบกับบุตรชายของตนแล้ว เรื่องเงินเล็กน้อยกว่าเศษดินเสียอีก

นางพยักหน้าให้สาวใช้ “ให้นางไป”

สาวใช้หยิบถุงเงินอันหนักอึ้งออกมาถุงหนึ่ง ข้างในใส่เงินไว้สองก้อน หนึ่งก้อนสิบตำลึง รวมทั้งหมดยี่สิบตำลึง ก่อนจะยื่นถุงเงินไปตรงหน้าของหญิงชรา

“ตอนนี้นำพวกข้าไปพบแม่นางไป๋ได้แล้วใช่หรือไม่” สาวใช้ถาม

หญิงชรารับถุงเงิน ยิ้มยิงฟันด้วยความเบิกบาน “แน่นอน ตอนนี้ไปได้แล้ว”

เหล่าฝูงชนที่มุงดูได้แต่ยิ้มเยาะ พลางกล่าวในใจว่าหญิงชราผู้นี้อยากได้เงินจนเป็นบ้าไปแล้ว ตอนนี้ไป๋จื่อมีความสัมพันธ์ใดกับนางกัน รับเงินแทนไป๋จื่ออย่างเห็นแก่ตัวเช่นนี้ ด้วยนิสัยของไป๋จื่อแล้ว หญิงชราต้องพบกับความซวยเป็นแน่

แต่อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของสกุลไป๋ พวกเขาพูดมากไม่ได้ ครั้นเห็นหญิงชรานำอีกฝ่ายไปยังสกุลหู ทุกคนจึงพากันแยกย้ายไป

หญิงชรามาถึงด้านหน้ารั้วบ้านของสกุลหู เห็นหูจ่างหลินกับหูเฟิงกำลังสนทนากันอยู่ด้านใน ด้านหลังของพวกเขาตากหนังเสือผืนใหญ่ผืนหนึ่ง และหนังหมาป่าเอาไว้สามผืน นางมองแล้วรู้สึกอิจฉายิ่งนัก หนังสัตว์พวกนี้ อย่างน้อยๆ น่าจะขายได้หลายสิบถึงร้อยตำลึงเงินกระมัง หนังเสือเป็นของหายาก เหล่านายท่านผู้ร่ำรวยในเมืองเหล่านั้น มีใครเล่าจะไม่อยากจ่ายเงินซื้อสักผืน

ว่ากันว่าหนังเสือนี้มาจากเสือที่ไป๋จื่อและอาอู่ฆ่าตาย หากคิดคำนวณดูดีๆ ก็ควรจะมีส่วนหนึ่งเป็นของสกุลไป๋ถึงจะถูกต้อง

“จ่างหลิน…ไป๋จื่ออยู่หรือไม่” หญิงชราถามหูจ่างหลินที่อยู่ในรั้วบ้าน

หูจ่างหลินเห็นหญิงชราไม่เพียงมาด้วยตนเอง ยังนำสตรีแปลกหน้ามากด้วย ดูจากท่าทางร่ำรวยมีเกียรตินั้นแล้ว ย่อมมาจากในเมืองอย่างแน่นอน

สีหน้าของหูเฟิงหม่นลงในทันที ก่อนจะทำหน้าบึ้งถามหญิงชราว่า “มีธุระอะไร”

หญิงชรายิ้มเจื่อน “ดูเจ้าพูดเข้าสิ ข้าเป็นย่าขอนาง ไยข้าจะมาหานางไม่ได้”

หูเฟิงเดินเข้าไปใกล้ประตูรั้ว สองมือกอดอก หลุบตามองหญิงชราเจ้าเล่ห์เบื้องหน้า “เจ้าเป็นย่าของผู้ใดกัน อย่าได้ยกยอตัวเองหน่อยเลย ไปเสีย!”

กู้ผิงฮุ่ยที่อยู่ด้านหลังหญิงชราพลันตะลึงลาน หญิงชราผู้นี้เป็นย่าของไป๋จื่อไม่ใช่หรือ

สาวใช้ด้านข้างกู้ผิงฮุ่ยก้าวมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ก่อนจะพูดกับหูเฟิงว่า “พวกเขามาขอให้แม่นางไป๋ไปรักษาโรค หญิงชราผู้นี้รับเงินค่ารักษาของพวกข้าไปแล้ว หากแม่นางไป๋อยู่ ได้โปรดเชิญนางออกมาพบพวกข้าสักครั้งเถอะ”

สายตาเย็นชาของหูเฟิงมองไปยังใบหน้าของหญิงชรา ราวกับใบมีดเฉือนผิวหน้าของนางก็ไม่ปาน “ในเมื่อเจ้ารับเงินค่ารักษาของพวกนางไปแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็รักษาสิ รักษาให้ดีๆ ถึงจะรักษาจนตัวตายแล้ว เงินเหล่านี้ที่เจ้าได้มาก็พอซื้อโลงศพได้อยู่ ไม่ต้องกังวล”

หญิงชราโกรธเกรี้ยวนัก นางชี้หน้าต่อว่าหูเฟิง “เจ้าพูดอะไรของเจ้า เจ้าแช่งข้า หรือว่าแช่งคนป่วยกันแน่ เจ้าควรพูดเช่นนี้หรือไร”

กู้ผิงฮุ่ยเองก็ร้อนใจเช่นกัน นางดันสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้าออก แล้วถลันไปถึงเบื้องหน้าของหญิงชรา ก่อนจะถามด้วยความกังวล “เจ้าบอกว่าเป็นย่าของแม่นางไป๋ไม่ใช่หรือ แล้วตัวนางเล่า เหตุใดคนเป็นย่าเช่นเจ้าต้องการพบหลานสาวของตัวเอง ยังต้องไถ่ถามผู้อื่นก่อนเช่นนี้”

หญิงชราพลันไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี จึงรีบมองไปทางหลิวซื่อ

ปกติหลิวซื่อชอบพูดจานัก ไม่ว่าสถานการณ์ใดล้วนสอดปากเข้ามาได้ ทว่าเมื่อได้พบกับฮูหยินจากตระกูลร่ำรวย นางกลับหวาดหวั่น ไม่กล้าพูดแทรก

หูจ่างหลินเอามือไพล่หลัง ก้าวเข้ามาขัดจังหวะ “เมื่อก่อนเป็นย่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว นางไล่ไป๋จื่อออกมา ทั้งยังเขียนหนังสือแยกบ้านแล้วเรียบร้อย บัดนี้นับเป็นสองบ้าน”