คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 ไม่อยากไปก็ต้องไป

สาวใช้ผู้นั้นกล่าวเสียงแข็ง “พวกเจ้าอย่าได้เมินเฉยเช่นนี้ ฮูหยินของข้าลดตัวมาขอรับการรักษาที่นี่ ก็นับว่าให้เกียรติพวกเจ้ามากพอแล้ว อย่าได้ทำตัวหน้าไม่อายนัก คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

ไป๋จื่อแสร้งว่านอนหลับต่อไปไม่ไหวแล้ว นางลืมตามองสาวใช้ผู้นั้น ถอนใจกล่าวว่า “สาวใช้จากสกุลร่ำรวยผู้นี้ช่างไม่เหมือนใครยิ่งนัก!”

กู้ผิงฮุ่ยเห็นแม่นางบนเตียงตื่นแล้ว จึงมองตาขวางใส่สาวใช้ “พูดมาก ถอยไปเสีย!”

สาวใช้ย่อมรู้จักท่าทางเช่นนี้ของฮูหยินดี ทว่าขณะถอยไปก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะมองเด็กสาวบนเตียงครั้งหนึ่ง

กู้ผิงฮุ่ยก้าวไปข้างหน้าสองก้าว กล่าวกับไป๋จื่อที่นอนอยู่บนเตียงว่า “แม่นางไป๋ ได้ยินว่าเจ้าเชี่ยวชาญวิชาแพทย์ พวกข้ามาขอรับการรักษาด้วยความบริสุทธิ์ใจ”

ไป๋จื่อประคองร่างลุกขึ้นนัก ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ ริมฝีปากแห้งแตกมีเลือดซิบ

นางจับจ้องไปที่ฮูหยินผู้ร่ำรวยน่าเกรงขาม “ใครบอกท่านว่าข้าเชี่ยวชาญวิชาแพทย์”

“ใต้เท้านายอำเภอของเมืองชิงหยวนเป็นน้องชายของข้า วันนี้ข้าไปหาเขาที่ที่ว่าการอำเภอ เป็นน้องสะใภ้ที่บอกข้า นางไม่เพียงบอกว่าเจ้ารักษาใบหน้ากับมือของคุณชายเมิ่งจนหายดี ยังเคยช่วยชีวิตของเยี่ยเอ๋อร์ด้วย”

เมื่อหญิงชราและหลิวซื่อได้ยินดังนั้น พวกนางยิ่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่แท้ฮูหยินผู้นี้ไม่เพียงแค่ร่ำรวย ยังมีฐานะสูงส่ง เป็นถึงพี่สาวของใต้เท้านายอำเภอ ถ้าหากรักษาความสัมพันธ์กับนางต่อไป แล้วจะยังต้องกังวลเรื่องอนาคตของเสี่ยวเฟิงอีกหรือ

สีหน้าของจ้าวซู่เอ๋อกลับเปลี่ยนแปลง ที่แท้ฮูหยินที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ก็เป็นคนสกุลเฉียน ที่ทำร้ายแม่นางไป๋กับหูเฟิงจนเกือบตาย

ไป๋จื่อพลันหัวเราะขึ้นมา ริมฝีปากที่แตกระแหงมีเลือดสดๆ ซึมออกมา ที่แท้นางก็เป็นภรรยาของเถ้าแก่เฉียน พี่สาวของใต้เท้ากู้ ช่าง ‘บังเอิญ’ เสียจริงๆ

“เจ้าหัวเราะอะไร” กู้ผิงฮุ่ยรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของนางแปลกยิ่งนัก เพราะมันไม่เหมือนกับการหัวเราะเพราะมีความสุข แต่กลับเป็นการหัวเราะเยาะเพราะขบขันมากกว่า

เด็กสาวไม่ตอบ กลับย้อนถามด้วยซ้ำ “ไม่รู้ว่าใต้เท้านายอำเภอได้บอกท่านหรือไม่ ว่าเมื่อวานข้าไปร้องเรียนสามีของท่านเรื่องจ้างนักฆ่าที่ที่ว่าการอำเภอ ใต้เท้านายอำเภอไม่เพียงไม่รับคำร้องของข้า ยังโบยข้าตั้งหลายไม้อย่างไม่มีเหตุผล จนถึงตอนนี้ข้ายังลงจากเตียงไม่ได้ เขาไม่ได้บอกท่านเลยหรือ”

กู้ผิงฮุ่ยชะงักงัน “เจ้าว่าอะไรนะ”

ไป๋จื่อแค่นหัวเราะ ก่อนจะนอนลงอย่างเชื่องช้า “ข้าบอกว่าก่อนหน้านี้ข้าเกือบถูกนักฆ่าที่สามีของท่านส่งมาฆ่าตาย กว่าจะรอดชีวิตมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไปร้องเรียนที่ศาลาว่าการแล้ว แต่กลับถูกน้องชายของท่านโบยอีก ตอนนี้แม้แต่ลงจากเตียงยังทำไม่ได้ แล้วท่านยังจะให้ข้าไปรักษาคนสกุลเฉียนของพวกท่านหรือ ท่านว่าเป็นไปได้หรือไม่”

กู้ผิงฮุ่ยทำตัวไม่ถูกโดยสิ้นเชิง นางไม่รู้เรื่องราวนี้เลย หากรู้ว่ามีเรื่องนี้เกิดขึ้น ให้ตายอย่างไรนางคงไม่มา

ทว่าบุตรชายของนางป่วยจนมีสภาพเช่นนั้น หากนางกลับไปมือเปล่า แล้วบุตรชายจะเป็นอย่างไร

กู้ผิงฮุ่ยกัดฟัน ก่อนจะหันหน้าไปขยิบตาให้กับสาวใช้ที่อยู่ข้างหลัง

สาวใช้รู้กัน นางก้าวเข้าไปหาไป๋จื่อ “แม่นางไป๋ เรื่องนี้ฮูหยินของข้าไม่รู้จริงๆ นายท่านของพวกข้าก็ไม่ใช่คนเลวร้ายดังที่เจ้าว่า จะต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน”

หลังจากหญิงชราฟังคำกล่าวของไป๋จื่อแล้ว สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป ในใจสาปแช่งเด็ดสาวอยู่ไม่รู้ตั้งกี่หน เป็นใครกัน ถึงได้กล้าหาเรื่องใต้เท้านายอำเภอและคนสกุลเฉียนเช่นนี้

หญิงชรารีบไกล่เกลี่ย “ใช่ๆๆ แม่นางผู้นี้พูดถูก ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน ตอนนี้รักษาคนป่วยเร่งด่วนกว่า เจ้ารีบตามนางไปเถอะ”

ไป๋จื่อหลับตากล่าว “ข้าเองก็เป็นคนป่วย แล้วมีใครรักษาให้ข้าบ้าง เจ้าว่าข้ามีสภาพเช่นนี้แล้ว ยังเหมือนคนที่ยังรักษาคนป่วยใดได้อีก”