คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 341

ตอนที่ 341 ปักใจเชื่อ

หญิงชราไม่ได้เลอะเลือนเช่นหลิวซื่อ นางรู้สึกว่าสีหน้าขณะพูดของเสี่ยวเฟิงดูแปลกๆ ไปบ้าง แววตาก็ดูอยู่ไม่สุข ท่าทางไม่เหมือนยามพูดจาปกติ จึงถามว่า “เสี่ยวเฟิง เจ้าสอบได้ลำดับที่สามจริงหรือ ไม่ได้หลอกพวกข้าใช่หรือไม่”

หลิวซื่อหันไปมองแม่สามี “ท่านแม่ ท่านหมายความว่าอย่างไร เสี่ยงเฟิงจะหลอกพวกเราได้อย่างไร ต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน เสี่ยวเฟิงของพวกเราฉลาดเฉลียว สอบได้ลำดับที่สามน่าแปลกตรงไหนกัน”

เสี่ยวเฟิงกลืนน้ำลาย ยิ้มกล่าว “ท่านย่า เป็นเรื่องจริงแน่นอน ข้าจะหลอกพวกท่านได้อย่างไร”

ในใจของหญิงชรายังคงมีความสงสัย ทว่าเสี่ยวเฟิงบอกว่าเป็นความจริง นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน หลานชายสุดที่รักของนางน่าจะไม่หลอกนางกระมัง

หลิวซื่อถลึงตามองจางซื่อ พูดอย่างมีน้ำโหว่า “เจ้าได้ยินแล้วสินะ เสี่ยวเฟิงของข้าสอบได้ลำดับที่สาม หากสอบที่เมืองหลวง ข้าว่า…” นางทอดสายตามองท้องฟ้า คิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตบกระหม่อมตนเอง “ข้านึกออกแล้ว หากมีการจัดสอบในเมืองหลวง ลำดับที่สามก็ถือว่าเป็นทั่นฮวา[1]นี่นา” นางมองบุตรชายของตนเองด้วยความภาคภูมิใจอย่างหาใดเปรียบ ราวกับว่าเขาสอบได้ตำแหน่งทั่นฮวาเรียบร้อยแล้ว

จางซื่อยิ้ม “ทั่นฮวาหมายถึงอะไรข้าไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ข้าได้ยินมาว่าการสอบย่อยระดับตำบลในครั้งนี้ มีเพียงคนที่สอบได้สิบลำดับแรกเท่านั้น ถึงจะเข้าร่วมการสอบระดับอำเภอในเดือนหน้าได้ อีกไม่กี่วันก็จะเริ่มสอบแล้ว ท่านหมอลู่หาคนรับประกันแล้วเรียบร้อย ทั้งยังหาโรงเตี๊ยมในอำเภอไว้แล้วด้วย อีกไม่กี่วันเขาจะส่งผิงอันไปแล้วล่ะ”

หลิวซื่อชะงักค้าง ดึงชายแขนเสื้อของเสี่ยวเฟิง ถามว่า “เสี่ยวเฟิง เรื่องนี้เจ้าไม่บอกพวกข้าได้อย่างไร ป่านนี้แล้ว หากไปถึงการสอบระดับอำเภอล่าช้าแล้วจะทำอย่างไร”

เมื่อหญิงชราฟังถึงตรงนี้แล้ว นางยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก เสี่ยวเฟิงสอบไม่ได้สิบลำดับแรกอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งอาจจะเป็นเช่นที่หลิวซื่อกล่าว เขาสอบได้ลำดับสุดท้ายจริงๆ…

ทว่าหลิวซื่อกลับปักใจเชื่อบุตรชาย ไม่ยอมได้สติเสียที

ไป๋เสี่ยวเฟิงมีสีหน้าวางตัวไม่ถูก รู้สึกเกลียดแค้นจางซื่อนัก

หลิวซื่อเห็นไป๋เสี่ยวเฟิงไม่ได้พูดอะไร จึงพูดทั้งๆ ที่ตาแดงว่า “เจ้าไม่อยากให้ครอบครัวเราลำบากเพราะการสอบของเจ้าแน่ๆ เจ้าวางใจเถอะ เรื่องใหญ่ที่สุดของสกุลไป๋พวกเราก็คือเรื่องการสอบของเจ้า เจ้ารอก่อนนะ ข้าจะพูดกับท่านย่าของเจ้าให้”

นางหันไปมองหญิงชรา “ท่านแม่ อีกเดี๋ยวเสี่ยวเฟิงต้องไปสอบในอำเภอ ท่านยังมีเงินเหลืออยู่เท่าไรหรือ นำออกมาให้เสี่ยวเฟิงใช้ก่อนสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ต่อไปเมื่อเสี่ยวเฟิงได้เป็นขุนนางใหญ่โตแล้ว เขาจะต้องคืนให้ท่านเป็นสิบเป็นร้อยเท่าแน่นอน”

ปกติแล้วหญิงชราเป็นคนขี้เหนียว แล้วไยนางต้องขี้เหนียว นั่นก็เพราะนางจะเก็บเงินไว้ให้เสี่ยวเฟิงใช้เรียนหนังสือและเข้าร่วมการสอบ

นางมองเสี่ยวเฟิง พลางถามว่า “เจ้าสอบได้ลำดับที่สามจริงหรือ แล้วต้องไปเข้าร่วมการสอบระดับอำเภอในเมืองจริงๆ ใช่หรือไม่”

ไป๋เสี่ยวเฟิงรู้ว่าปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว ทว่าไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของตนเองต้องลดลงไปหมื่นจั้งต่อหน้าทุกคน จึงเถียงข้างๆ คูๆ เสียเลยว่า “อาจารย์บอกว่าข้าอายุยังน้อย ปีหน้าค่อยสอบก็ยังไม่สาย จึงไม่ได้ลงชื่อให้ข้า คราวนี้ข้าจึงไม่ต้องไป”

หลิวซื่อตะลึง “เจ้าพูดอะไรของเจ้า อายุเจ้าน้อยๆ เสียที่ไหน หลังจากสอบได้วุฒิซิ่วไฉแล้ว สามปีให้หลังถึงจะสอบเป็นจู่เหริน[2]ได้ ถึงเวลานั้นเจ้าก็อายุสิบเจ็ดแล้ว สอบจู่เหรินแล้วยังต้องรออีกสามปีถึงจะสอบเป็นจิ้นซื่อ[3]ได้ และถึงตอนนั้นเจ้าก็อายุยี่สิบแล้ว ยังเรียกว่าอายุน้อยอยู่ได้อย่างไร ตอนนี้สอบวุฒิซิ่วไฉก็ถือว่าเหมาะสมถึงจะถูก!”

ไป๋เสี่ยวเฟิงขมวดคิ้ว “ล่าช้าไปสักปีไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาจารย์บอกข้าไว้เช่นนี้ แล้วข้าจะทำอะไรได้”

ไหนเลยหลิวซื่อจะสนใจว่าเขามีสีหน้าเช่นไร นางต้องการเพียงมีชีวิตที่ดีในเร็ววัน ไม่อยากรอคอยแม้อีกสักวันเดียว

……….

ตอนที่ 342 เสี่ยวเฟิงพูดโกหก

“ไม่ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปหาอาจารย์ของเจ้า ให้เขาเพิ่มชื่อของเจ้าขึ้นไป หากเขาไม่ให้เจ้าไป เจ้าก็ต้องไปเอง”

ไป๋เสี่ยวเฟิงพลันโมโห “ก็บอกแล้วว่าปีหน้าค่อยไป ท่านไม่เข้าใจหรือ” ครั้นกล่าวจบก็หมุนกายเดินเข้าไปในเรือน ท่าทางกระฟัดกระเฟียดทีเดียว