คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 347

ตอนที่ 347 ร้องขอความช่วยเหลือ

หูเฟิงรู้ว่าต้นซานจาอยู่ตรงไหน บริเวณนั้นมีป่าผืนเล็กอยู่แห่งหนึ่ง ภายในนั้นมีต้นซานจาอยู่หลายต้นจริงๆ ตอนเก็บถั่วลิสงเมื่อปีที่แล้วมีเด็กๆ ตกจากต้นไม้ตายเพราะเก็บผลซานจาด้วย

“เจ้าอย่าเพิ่งไป รอข้าเกี่ยวข้าวสาลีตรงนี้เสร็จก่อน ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า”

ไป๋จื่อก้มหน้าก้มตาเก็บหม้อและชาม จึงมองไม่เห็นท่าทางจริงจังของเขา ยังคิดว่าเขาก็แค่พูดเท่านั้น จึงตอบรับไปเรื่อยเปื่อยว่า “ดีเลย!”

หูเฟิงนำเคียวไปเกี่ยวข้าว ส่วนนางยกข้าวของกลับไปบนรถม้า หยิบกระบอกไม้ไผ่ที่ก่อนหน้านี้เตรียมมาด้วย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังป่าผืนเล็กที่อยู่ไกลออกไป

ป่าผืนนั้นห่างจากทุ่งข้าวสาลีของหมู่บ้านอยู่ช่วงหนึ่ง ทว่าอยู่ใกล้กับที่ดินปลูกถั่วลิสง ตอนนี้ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับการเกี่ยวข้าว ที่ดินปลูกถั่วลิสงตรงนี้จึงไม่มีใครอื่น

ขณะเดินอยู่บนทางเส้นเล็กๆ ใกล้จะเข้าไปในผืนป่าแล้ว ก็มีเด็กอายุเจ็ดแปดขวบสองคนถลันออกมาจากในป่า สีหน้าตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก คนหนึ่งในนั้นสะดุดล้มระหว่างทาง ตกลงไปในที่ดินปลูกถั่วลิงที่อยู่ข้างทาง ส่วนเด็กที่อยู่ข้างหน้าไม่สนใจเขา เอาแต่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังวิ่งตามหลังมาก็ไม่ปาน

เด็กคนที่สะดุดล้มตะกายขึ้นมาจากในที่ดินปลูกถั่วลิสงแล้ว หลังจากปัดดินเลนบนเสื้อผ้าออกอย่างลวกๆ เขาก็วิ่งไปพร้อมกับผมกระเซอะกระเซิง

เดิมทีไป๋จื่อคิดจะไถ่ถามเขาสักสองคำ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปาก เด็กคนนั้นก็วิ่งหายไปไม่เห็นเงาแล้ว เด็กชายคนที่วิ่งนำหน้าไปก่อนนั้นนางไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่านางรู้จักคนที่อยู่ด้านหลัง นั่นคือลูกชายคนเล็กของบ้านหวังต้าหนิว ครั้งก่อนหวังต้าหนิวพาเด็กชายคนนี้มาซื้อข้าวจากนาง เขาซุกซนทีเดียว อีกทั่งตะกละตะกลามนัก ตอนนั้นบนโต๊ะในบ้านวางหมั่นโถวที่กินเหลือจากมื้อเช้าอยู่สองสามลูก เขาเห็นเข้าแล้วก็บอกกว่าหิว จ้าวหลานจึงหยิบให้เขาชิ้นหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าเด็กคนนี้กินหมั่นโถวไปสองคำแล้วก็ซ่อนไว้ในอกเสื้อ ก่อนจะบอกว่าหิวอีกแล้ว

จ้าวหลานใจดี ให้เขาไปหยิบเอง เขาจึงซ่อนหมั่นโถวสี่ลูกที่เหลืออยู่ในถาดไว้ในอกเสื้อทั้งหมด หวังต้าหนิวเห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ ในดวงตามีแววขบขันด้วยซ้ำไป เห็นได้ชัดว่าชื่นชมพฤติกรรมของบุตรชาย แม้กระทั่งกลับไปแล้วอาจจะชมว่าฉลาดด้วยซ้ำไป

ต่อมาในบรรดาคนที่นำข้าวและแป้งไปขายต่อในราคาสูงเหล่านั้น ก็มีหวังต้าหนิวอยู่ด้วยเช่นกัน เขาเองเคยทะเลาะเบาะแว้งกับสกุลหูมาก่อน จึงนับว่าผูกพยาบาทกับนางด้วยเช่นกัน

นางเดินหน้าต่อไป ครั้นผ่านที่ดินปลูกถั่วลิสงที่ถูกเด็กสกุลหวังล้มทับเมื่อครู่ นางเหลือบไปเห็นผลซานจาที่กระจายอยู่ในที่ดิน ยังมีผ้าเช็ดหน้าที่ใช้ห่อผงซานจาด้วยอีกผืนหนึ่ง

บนผ้าเช็ดหน้าปักตัวอักษร ‘อวิ๋น’ เอาไว้ด้วย น่าจะเป็นชื่อแม่ของเขา

เด็กสาวเก็บผ้าเช็ดหน้าและผลซานจาที่กระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา ในใจคิดว่าหากพบเด็กคนนี้ค่อยคืนให้เขา เขากลับบ้านไปแล้วจะได้ไม่ถูกตี

ทว่าเดินหน้าต่อไปอีกสองสามก้าว จู่ๆ ก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือแผ่วเบาดังมา ทีแรกนางคิดว่าตนเองหูฝาดไป จึงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน เพื่อตั้งใจฟังอย่างละเอียดอีกสักรอบ ก่อนจะพบว่ามีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากในป่าจริงๆ

นางรีบถือกระบอกไม้ไผ่วิ่งเข้าไปในป่า เสียงนั้นเดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย แผ่วเบาและแหบพร่ายิ่ง ชัดเจนว่าสถานการณ์ของคนผู้นี้ไม่ค่อยดีแล้ว

ใต้ต้นซานจาที่สูงใหญ่ต้นหนึ่ง นางพบคนที่ร้องขอความช่วยเหลือแล้ว เป็นเด็กคนหนึ่งตามที่นางคาดไว้ น่าจะอายุประมาณแปดเก้าปี ข้างกายของเขามีผลซานจากระจัดกระจายอยู่มากมาย บนเสื้อสีเขียวเข้มมีรอยสีแดงเข้มปรากฏอยู่ทั่ว ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ นางแยกไม่ออกจริงๆ ว่าแท้จริงแล้วรอยนั้นคือเลือด หรือน้ำจากผลซานจากันแน่

ไป๋จื่อโยนกระบอกไม้ไผ่ในมือทิ้งไป แล้วก้าวไปยังข้างๆ ของเด็กคนนั้น “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เกิดอะไรขึ้นรึ” นางยื่นมือไปจับข้อมือของเด็กชาย ชีพจรถี่กระชั้น ไม่มีแววอ่อนกำลัง นางจึงถอนใจด้วยความโล่งอก

เด็กชายคนนั้นมองนางพร้อมใบหน้าซีดขาว น้ำตาเอ่อล้นออกมา “เจ็บ เจ็บเหลือเกิน!”

……….

ตอนที่ 348 แกล้งเจ็บเพื่อเอาเงิน

“เจ็บตรงไหน” ขณะถาม สายตาของนางมองไปบนขาของเด็กชาย รูปร่างของขาทั้งสองข้างนั้นดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด