คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 353

ตอนที่ 353 ไม่ใช่ของข้า

หูเฟิงส่ายหน้า “ไม่มีทาง ข้ามีพู่หยกแทนตัวเช่นกัน แต่ไม่เหมือนกับพู่หยกชิ้นนั้น”

“เหตุใดถึงไม่เหมือนกันเล่า”

“บนพู่หยกแทนตัว โดยทั่วไปแล้วจะสลักสัญลักษณ์ของตระกูล ไปจนถึงสัญลักษณ์แทนตัวเอาไว้ บนพู่หยกที่เมิ่งหนานมอบให้เจ้าก็มีเครื่องหมายประจำตระกูลเมิ่งเช่นกัน รวมถึงสัญลักษณ์แทนตัวคุณชายของสกุลเมิ่งด้วย คนที่มีความรู้มองปราดเดียวก็มองออกแล้ว” หูเฟิงว่า

ไป๋จื่อมองหูเฟิงด้วยสีหน้าสงสัย นางถาม “ในเมื่อพู่หยกนั่นไม่ใช่ของแทนตัว เป็นแค่สิ่งของธรรมดาทั่วไป และฟังจากที่เจ้าพูดแล้ว เจ้าเหมือนจะไม่ใส่ใจสิ่งของเหล่านั้นเท่าไร แล้วเหตุใดเจ้ามองเพียงครั้งเดียว ก็จำพู่หยกที่อยู่บนตัวหญิงชราได้ มันคล้ายกับพู่หยกของที่บ้านเจ้ามากเลยหรือ”

หูเฟิงกล่าว “พู่หยกนั่นมีรูปลักษณ์พิเศษ ไม่เหมือนกับพู่หยกทั่วไป ถึงข้าอยากจะลืมก็นับว่ายากนัก”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดจ้านึกไม่ออกว่าพู่หยกนั่นมาจากที่ใด”

ชายหนุ่มมองไป๋จื่อด้วยความสงสัยเช่นกัน “ไยเจ้าสนใจพู่หยกชิ้นนี้นัก หรือว่ามันเป็นของเจ้า”

พริบตานั้น ในใจของไป๋จื่อเกิดความคิดนับพันนับหมื่น แต่สุดท้ายนางก็ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ของข้า ข้าจะมีของพรรค์นั้นได้อย่างไร ก็แค่เห็นว่าสวยแปลกตา ก็เลยอยากรู้เท่านั้นเอง”

หูเฟิงเป็นองค์ชาย หากพู่หยกชิ้นนั้นมีความเกี่ยวข้องกับเขาจริง สถานะของเขาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ไม่ว่าฐานะในอดีตของไป๋จื่อจะสูงส่งเพียงไร ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับนางแล้ว นางไม่อยากสานต่อความสัมพันธ์นี้อีกต่อไป

อีกอย่าง ครอบครัวที่ทิ้งเด็กทารกไว้ในป่าได้ ตามหาพวกเขาไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร

ตอนนี้นางเพียงอยากใช้ชีวิตอิสระกับท่านแม่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ นางไม่อยากไปเข้าร่วมการแก่งแย่งชิงดีในเมืองหลวง

หูเฟิงไม่ได้คิดมาก ถึงอย่างไรก็เป็นแค่พู่หยกชิ้นหนึ่ง บนโลกนี้มีสิ่งของที่คล้ายคลึงกันอยู่ถมไป

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรอีกตลอดทาง เพียงเดินตามกันไปถึงคันนา ข้าวสาลีในที่นาถูกเกี่ยวไปไม่น้อยแล้ว อาอู่กำลังเกี่ยวข้าวสาลีแถวสุดท้ายอยู่

ไป๋จื่อวางข้าวของในมือลง แล้วหยิบกระบอกน้ำในย่ามส่งให้อาอู่

“พี่อู่ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าท่านจะทำไร่ทำนาได้คล่องเช่นนี้”

อาอู่หยุดงานในมือ รับกระบอกน้ำที่ไป๋จื่อส่งให้ หลังจากดื่มไปอึกหนึ่ง รวมถึงเช็ดเหงื่อแล้ว เขาถึงจะยิ้มรับ “เมื่อครั้งที่ข้าพาภรรยาและลูกหนีมา ระหว่างทางผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ข้าเห็นคนแก่สองคนเหนื่อยจนเป็นลมอยู่ในที่นา จึงเข้าไปช่วยพวกเขา หลังจากนั้นก็ได้อาศัยอยู่ที่บ้านพวกเขาอยู่พักหนึ่ง ช่วยพวกเขาเกี่ยวข้าวสาลีในที่นาจนเสร็จ ได้เสบียงอาหารมาจำนวนหนึ่งด้วย”

“ท่านไม่ใช่คนเมืองชิงหยวนหรือ” ไป๋จื่อถามด้วยคามแปลกใจ

อีกฝ่ายส่ายหน้า “ข้าไม่ใช่คนเมืองชิงหยวน แต่เพราะมีญาติอาศัยอยู่ในเมืองชิงหยวนอยู่สองสามคน จึงไปขอพึ่งพิงพวกเขา แต่ใครจะคิด…” เขายิ้มขื่น ไม่ได้พูดต่อ เพียงก้มลงทำงานต่อ

ไป๋จื่อก็ไม่ได้ถามอีก นางถือกระบอกน้ำกลับไปที่รถม้า ช่วยหูเฟิงผูกกิ่งต้นหงกั่วไว้บนรถ

เมื่อทำงานในที่นาเสร็จสิ้น ทั้งสามคนก็เร่งกลับไปที่หมู่บ้าน ไปถึงบ้านทันเวลาอาหารกลางวันพอดี

ทว่ายังไม่ทันได้ล้างหน้าและกินข้าวกลางวัน ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญสองคนพุ่งเข้ามาในลานบ้าน

“ไป๋จื่อล่ะ ข้าต้องการพบนางเดี๋ยวนี้!”