คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 355

ตอนที่ 355 ปะทะ

ไป๋จื่อเดินออกมาจากในเรือนแล้ว นางพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านว่า “ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมาหรือเจ้าคะ กินข้าวแล้วหรือยัง”

หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหน้า “ยังไม่ได้กินเลย แต่ข้าไม่รีบ ตอนนี้ยังไม่หิว พูดเรื่องของพวกเจ้าก่อนเถอะ!”

ไป๋จื่อกำลังจะพูด ทว่าเจ้าใหญ่เจี่ยกลับแย่งพูดก่อน เขาพูดเสียงดังว่า “ลูกชายของข้าไปเก็บผลหงกั่ว ไป๋จื่อก็ไปเก็บผลหงกั่วเช่นกัน ลูกชายของข้าไปเร็วกว่า ปีนขึ้นต้นไม้ไปก่อนนางก้าวหนึ่ง เมื่อเห็นว่าตงจื่อของข้าเก็บผลหงกั่วที่เหลือบนต้นไปหมดแล้ว นางก็ยื่นกระบอกไม้ไผ่ไปตีเขา จนกระทั่งเขาตกลงมากจากต้นไม้ ตกลงมาแล้วก็บาดเจ็บหนัก ถึงขั้นขาหักเลยทีเดียว ตอนนี้เขานอนพักอยู่ในบ้านแล้ว หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านต้องตัดสินให้พวกข้านะ ตงจื่อของข้าตัวเล็กขนาดนั้น นางลงมือกับเขาเช่นนั้นได้อย่างไร! ปล่อยนางไปไม่ได้เด็ดขาด!”

หัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้ตอบรับเขา แต่ถามไป๋จื่อว่า “เจ้าจะว่าอย่างไร”

“เรื่องเป็นอย่างนี้เจ้าค่ะ ตอนที่ข้ายังไม่ได้เข้าป่า ข้าเห็นเด็กผู้ชายสองคนวิ่งออกมาจากในป่า ข้ารู้จักเด็กผู้ชายคนหนึ่งในนั้น เขาคือลูกชายคนเล็กของบ้านหวังต้าหนิวในหมู่บ้านของพวกเรา พวกเขาวิ่งหนีไปอย่างลุกลี้ลุกลน ข้าเรียกพวกเขาไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ยิน หลังจากนั้นข้าได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จึงตามเสียงนั้นไป ก่อนจะพบว่าตงจื่อนอนอยู่ใต้ต้นหงกั่ว ขาของเขาหัก ข้อต่อที่แขนก็หลุด ข้าทนเห็นเขาเจ็บไม่ได้ จึงช่วยเขาเชื่อมข้อต่อก่อน และดามขาให้เขาอย่างง่ายๆ ตอนที่ข้าจะแบกตงจื่อออกจากป่า เจ้าใหญ่เจี่ยและภรรยาก็พาคนในหมู่บ้านมาหลายคน พวกเขากล่าวหาข้าว่าทำร้ายตงจื่อ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถามเรื่องราวให้ชัดเจนด้วยซ้ำ ตงจื่อเองก็บอกแล้วว่าเขาตกลงมาเอง แต่พวกเขากลับไม่เชื่อ จะให้ข้ารับผิดชอบเรื่องนี้ให้ได้”

หัวหน้าหมู่บ้านคิดในใจ ‘เจ้าใหญ่เจี่ยจะไม่พูดปดได้อย่างไร เขาขึ้นชื่อว่าเป็นคนขี้เกียจ ทั้งยังเป็นอันธพาลในหมู่บ้านนี้อยู่แล้ว’

เจ้าใหญ่เจี่ยชี้หน้าต่อว่าไป๋จื่อ “เจ้าพูดมั่วให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ ตงจื่อของข้าบอกเมื่อไรว่าไม่ใช่ฝีมือเจ้า เขาบอกชัดๆ ว่าเจ้าเป็นคนทำร้ายเขา เจ้ายังกล้าเถียงข้างๆ คูๆ อยู่อีกหรือนี่”

หูเฟิงยื่นมือไปปัดนิ้วของเจ้าใหญ่เจี่ยที่ชี้หน้าไป๋จื่อออก เขากล่าวเสียงขรึมว่า “พูดจาดีๆ ขืนยังกล้ายื่นมือออกมาอีก ข้าจะทำให้เจ้าพิการเสีย”

ชายหนุ่มปัดมือของเจ้าใหญ่เจี่ยออกด้วยท่าทางสบายๆ ทว่าฝ่ายเจ้าใหญ่เจี่ยกลับรู้สึกชาที่มือ แม้กระทั่งเจ็บจนไม่อาจทนไหว

เขาถลึงตามองหูเฟิง อยากจะพูดจาต่อว่าสักสองคำ แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาเย็นชาของชายหนุ่มแล้ว ก็ต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงคอไป

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ฟังจากที่พวกเจ้าพูดแล้ว ข้าเองก็เริ่มรู้สึกสับสนแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าใครเอาเปรียบใครกันแน่ สู้ให้พยานของพวกเจ้าออกมาพูดเสียดีกว่า ทุกคนเผชิญหน้ากันซึ่งๆ หน้า ข้าว่าเรื่องราวน่าจะชัดเจนกว่านี้” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

ไป๋จื่อพูดขึ้นมา “เช่นนั้นดีที่สุดเจ้าค่ะ หากสะดวกล่ะก็ เรียกตงจื่อออกมาด้วยเถอะ เขาเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตอนที่ข้าดามขาให้เขา เขามีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีไปมากกว่าเขาแล้ว”

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “ตกลง จัดการตามนั้น” เขาหันไปพูดกับเจ้าใหญ่เจี่ยว่า “ตงจื่อขาหัก คงไม่สะดวกจะลงจากเตียง เจ้าไปเรียกพยานมา แล้วไปเผชิญหน้ากับที่บ้านเจ้าดีหรือไม่”

มุมปากของเจ้าใหญ่เจี่ยยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มลำพองใจออกมา “ได้ ทำตามที่ท่านว่า” เผชิญหน้ารึ เขาไม่กลัวการเผชิญหน้าเป็นที่สุด เขาคัดเลือกคนที่จะมาเป็นพยานแล้วเรียบร้อย กลัวก็แต่พวกเขาไม่ยอมเผชิญหน้านี่สิ

เจ้าใหญ่เจี่ยไปเรียกคน ส่วนไป๋จื่อนำหัวหน้าหมู่บ้านเข้าไปกินข้าวในเรือน หลังจากทุกคนกินข้าวเสร็จแล้ว คราวนี้ถึงจะขนขบวนไปยังบ้านของเจ้าใหญ่เจี่ย

บ้านของเจ้าใหญ่เจี่ยตั้งอยู่ทางตะวันตกของหมู่บ้าน มีเพียงคนที่ฐานะทางบ้านยากจนข้นแค้น ถึงจะสร้างบ้านอยู่ทางตะวันตกเช่นนี้ และมีเพียงเส้นทางมุ่งหน้าสู่ทางตะวันตกของหมู่บ้านเท่านั้นที่ไม่มีถนนสัญจร มีแต่ทางขรุขระอยู่เต็มบริเวณ

……….

ตอนที่ 356 บ้านสกุลเจี่ยทางตะวันตกของหมู่บ้าน

ในหมู่บ้านหวงถัว หากครอบครัวไหนมีฐานะสักหน่อย ก็จะลงทุนซื้อที่ดินอยู่อาศัยในพื้นที่ที่ดีขึ้นมา มีฮวงจุ้ยที่ดีและติดกับถนน เมื่อใช้รถเทียมวัวลากข้าวของกลับมาย่อมสะดวกกว่า สรุปแล้วมีแต่ข้อดีทั้งสิ้น