คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 359

ตอนที่ 359 เอาเงินมาให้ข้า

หัวหน้าหมู่บ้านพูดเช่นนี้แล้ว คนในหมู่บ้านที่เจ้าใหญ่เจี่ยพามาเป็นพยานเหล่านั้น ก็พากันวิ่งออกไปราวกับบินในทันที

หูจ่างชิงและหวังต้าหนิวก็รีบพาบุตรชายของตนเองจากไปเช่นกัน ด้วยกลัวว่าขืนชักช้าแม้แต่ก้าวเดียว เจ้าใหญ่เจี่ยจะหวนกลับมาขู่กรรโชกตนอีกครั้ง

ไป๋จื่อเดินไปดูตงจื่อที่นอนอยู่บนเตียงครั้งหนึ่ง เห็นเขากำลังลอบมองนางอยู่เช่นกัน ในเบ้าตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา นางถอนใจเสียงหนึ่ง คนที่มีชีวิตเช่นนี้น่าสงสารนัก ถึงแม้คนนอกอยากช่วยก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาแล้ว

ทุกคนทยอยแยกย้ายกันไปแล้ว แผนขู่กรรโชกเงินของเจ้าใหญ่เจี่ยและภรรยาพังไม่เป็นท่า พวกเขาจึงโมโหจนต้องกระทืบเท้า

…

วันนี้รถม้าของร้านสือเค่อมารับแตงดินอีกแล้ว คนบังคับรถครั้งนี้เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก เพราะคนก่อนป่วยไข้ จึงให้เขามาทำหน้าที่แทนชั่วคราว เมื่อเข้าหมู่บ้านมาแล้วก็ไม่รู้จะไปทางใด ครั้นเหลือบมองเห็นสตรีสองคนถือกะละมังไม้เดินไปทางริมแม่น้ำ เขาจึงรีบบังคับรถม้าตามไป “พี่สะใภ้ท่านนี้ บ้านของไป๋จื่ออยู่ทางใดหรือ”

คนที่ถือกะลังอยู่คือหญิงชราและหลิวซื่อ ฝ่ายหลิวซื่อหรี่ตาพิจารณาคนบังคับรถครั้งหนึ่ง จากนั้นก็กวาดสายตามองรถม้าคันนี้ เป็นรถม้าที่นางคุ้นตามา ก่อนหน้านี้มาสามวันครั้ง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสองวันครั้งแล้ว ทว่าคนบังคับรถตรงหน้านี้นับเป็นคนแปลกหน้าทีเดียว

“เจ้าไม่ใช่คนบังคับรถก่อนหน้านี้นี่” หลิวซื่อกล่าว

ชายหนุ่มยิ้มเจื่อน “วันนี้ข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก พี่จ้าวป่วย ข้าจึงช่วยทำหน้าที่แทนเขาสักครั้ง เมื่อเขาหายดีแล้ว งานนี้ย่อมต้องเป็นเขาทำ”

หลิวซื่อร้องอ๋อเสียงหนึ่ง บนใบหน้าปั้นยิ้มยกใหญ่ “ข้าเป็นท่านป้าใหญ่ของไป๋จื่อ แซ่ไป๋เหมือนกันกับนาง”

“ที่แท้เป็นครอบครัวเดียวกับไป๋จื่อ พอดีเลย รบกวนพี่สะใภ้นำทางให้ข้าด้วยขอรับ” ชายหนุ่มยิ้มไม่หุบ

หลิวซื่อพยักหน้า “ย่อมได้ ว่าแต่วันนี้พวกเจ้ามารับแตงดินกี่ชั่งหรือ”

“หนี่งร้อยชั่ง แต่ละครั้งล้วนรับไปหนึ่งร้อยชั่ง” ชายหนุ่มรีบตอบ

หญิงชราที่อยู่ข้างๆ ยิ้มขับตีนกาถามว่า “แตงดินหนึ่งร้อยชั่ง พวกเจ้าที่ร้านสือเค่อต้องทำอาหารมากเพียงใดกัน คงจะขายได้เป็นเงินไม่น้อยเลยสินะ เปิดร้านอาหารช่างทำเงินได้ดีจริงๆ แต่แตงดินที่หลานสาวของข้าลำบากปลูก กลับขายได้เป็นเงินไม่เท่าไร”

ชายหนุ่มโบกมือในทันที “ท่านพูดเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ พูดตามตรง ข้าไม่เคยเห็นแตงดินที่มีราคาสูงเช่นนี้มาก่อนเลย แตงดินหนึ่งร้อยชั่งนี้ เถ้าแก่เฉินของพวกข้าต้องจ่ายเงินซื้อมาในราคาห้าตำลึงเงิน ถึงแม้จะเป็นที่เมืองหลวงก็ไม่น่าจะมีราคาเช่นนี้นะขอรับ”

หญิงชรายิ่งยิ้มไม่หุบ “อะไรนะ หากข้าไม่ได้หูฝาดไป เมื่อครู่เจ้าบอกว่าห้าตำลึงรึ”

หลิวซื่อยิ่งอิจฉาจนแทบบ้า ตลอดทั้งปีพวกเขาไม่เคยหาเงินได้ถึงห้าตำลึงเงิน ทว่าไป๋จื่อกลับหาเงินได้มากมายขนาดนั้น ทั้งๆ ที่นางอยู่ในบ้านสบายๆ เท่านั้น อีกทั้งยังได้เงินห้าตำลึงทุกสองวันอีก…หากเป็นเช่นนี้ไปตลอดทั้งปีจะเป็นเงินเท่าไร

หญิงชราเห็นชายหนุ่มตรงหน้าดูเซ่อซ่า จึงเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา นางพูดว่า “เจ้าหนุ่ม ข้าเป็นย่าของไป๋จื่อ เมื่อครู่นางบอกข้าว่าวันนี้จะมอบเงินขายแตงดินให้ข้า นี่ก็เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ถึงเวลาต้องทำเสื้อผ้าใหม่พอดี ข้ากำลังจะไปหานาง เจ้านำเงินมาให้ข้าก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าเจอไป๋จื่อก็บอกนางสักคำเป็นใช้ได้”

ชายหนุ่มส่ายหน้าทันที “ไม่ได้หรอกขอรับ ข้าช่วยคนอื่นทำหน้าที่ขนสินค้า แต่ไหนแต่ไรของมาเงินไป จะให้เงินก่อนเห็นของได้อย่างไรกัน” ‘อีกอย่างท่านก็ไม่ใช่ไป๋จื่อเองเสียหน่อย’ แน่นอนว่าเขาเก็บงำคำพูดนี้ไว้ ไม่ได้กล่าวออกไป

……….

ตอนที่ 360 สตรีที่ตาลุกวาวเมื่อเห็นเงิน