คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 361

ตอนที่ 361 พบม่านน่าอีกแล้ว

“จื่อเอ๋อร์ เหตุใดเจ้ายังไม่นอน นี่มันกี่ยามแล้ว” จ้าวหลานหรี่ตาพลางลุกขึ้นนั่ง เห็นไป๋จื่อพิงหัวเตียงสัปหงก ไม่ยอมลงนอน

ไป๋จื่อหันศีรษะมองจันทร์กระจ่างข้างนอกหน้าต่าง ก่อนจะหาวเสียงดังครั้งหนึ่ง “ข้าไม่ง่วง ท่านนอนก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวข้าก็จะนอนแล้ว” วันนี้เป็นวันขึ้นสิบห้าค่ำอีกครั้ง นางไม่กล้านอนหลับ ด้วยกลัวว่าหากนอนแล้วจะต้องกลับไปอยู่ในห้องผู้ป่วยที่น่าอึดอัดนั่น นางไม่รู้ว่าหลังจากกลับไปแล้วจะยังกลับมาได้หรือไม่ เพราะนางทิ้งทุกอย่างในตอนนี้ไปไม่ได้ โดยเฉพาะจ้าวหลานที่หวงแหนนางยิ่งชีพ นางจินตนาการไม่ออกเลยว่าหากจ้าวหลานเสียนางไปแล้ว ต่อไปจะมีชีวิตอยู่อย่างไร

ดังนั้นขอเพียงอดทนไว้ได้ อดทนผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ก็คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

จ้าวหลานยื่นมือมาจับแขนของนาง ดึงให้นางนอนลง “เจ้าลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้ว รีบนอนเถอะ”

เด็กสาวตื่นเช้านัก ตอนบ่ายก็ไม่ได้นอนพัก นางช่างมีจิตใจแน่วแน่นัก ถึงอดทนมาจนป่านนี้ได้ ตอนนี้ถูกจ้าวหลานดันกายลงนอน ศีรษะเพิ่งถึงหมอนเท่านั้น ความง่วงงุนอย่างสุดขีดก็เข้าครอบคลุมนางโดยสมบูรณ์ ราวกับเด็กทารกที่จมน้ำ ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากในน้ำได้เลย

…

เธอรู้สึกได้รางๆ ว่าตนเองกลับมาที่เตียงผู้ป่วยที่นุ่มนิ่ม ทว่าความง่วงรุนแรงทำให้เธอลืมตาไม่ขึ้น

เสียงแว่วๆ ดังเข้าหูของเธอตลอดเวลาหา มีคนตีใบหน้าของเธอ มีคนเรียกชื่อของเธอที่ข้างหู และยังมีคนใช้นิ้วมือพร้อมเล็บแหลมหยิกขาของเธอด้วย

เธออยากจะลืมตาขึ้น อยากจะลุกขึ้นนั่ง อยากจะผลักคนพวกนั้นออกไป ให้พวกเธอไสหัวไปให้หมด

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ขยับตัวไม่ได้

เสียงฟ้าร้องกระหึ่มดังมาจากข้างนอกหน้าต่าง ลมคลั่งพัดผ้าม่านสีขาวให้กระพือขึ้น บดบังแจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างหน้าต่าง

ในที่สุดเสียงแจกันแตกกระจายก็ทำให้คนที่รังแกเธอพวกนั้นหยุดมือ

หยดน้ำฝนเม็ดเป้งตกกระทบลงบนหน้าต่างบานใส ส่งเสียงน่ารำคาญใจยิ่งนัก

“พี่ม่านน่า หลินหยางใกล้จะผ่าตัดเสร็จแล้ว พวกเราไปกันดีกว่า ถ้าหลินหยางเห็นพวกเรามาที่นี่ เขาจะต้องไม่ปล่อยพวกเราไปแน่”

อวี๋ม่านน่าจ้องมองใบหน้าขาวซีดของไป๋จื่อด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เข้าใจ ทำไมไป๋จื่อที่เหมือนกับตายไปแล้วคนนี้ ถึงยังทำให้หลินหยางรักปักใจอยู่ได้ ทำไมในสายตาของหลินหยางถึงไม่เห็นเธอ อวี๋ม่านน่าคนนี้อยู่ในสายตาบ้าง

หรือมีแต่ไป๋จื่อตาย หลินหยางถึงจะลืมเธอได้หมดใจ แล้วตนเองถึงจะมีโอกาสบ้างสินะ

“พวกเธอไปก่อนเถอะ ไปรอฉันที่เคาท์เตอร์พยาบาล อีกเดี๋ยวฉันจะตามไป”

หญิงสาวทั้งสองคนมองหน้ากัน เพราะแววตาของอวี๋ม่านน่าในตอนนี้น่ากลัวนัก

พวกเธอรู้ว่าไม่ควรทิ้งม่านน่าไว้ที่นี่ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ทำได้แค่รีบร้อนออกจากห้องผู้ป่วยไป

อวี๋ม่านน่านั่งลงที่ข้างเตียง กระโปรงหนังสั้นๆ เลิกขึ้นมาจนถึงต้นขา แต่เธอกลับไม่สนใจเลยสักนิด เพราะนอกจากคนตายคนหนึ่งแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีใครอื่นอีก เธอไม่จำเป็นต้องสนใจภาพลักษณ์พวกนั้นอยู่แล้ว