คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 375

ตอนที่ 375 ข้าคือฉู่เยี่ยน

ไป๋จื่อพยักหน้า “ไม่ใช่แค่เคยอยู่ในค่ายทหารนะ ด้วยสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ เกรงว่าเขาน่าจะเกี่ยวข้องกับเจ้าด้วย”

นางเล่าสิ่งที่จ้าวซู่เอ๋อบอกให้หูเฟิงฟัง เมื่อเขาได้ยินว่าเป็นกองทหารเกราะดำ เขาก็เข้าใจถ่องแท้ในทันที

“ที่แท้ก็เป็นคนของกองทหารเกราะดำ มิน่าเล่า แม่ทัพฟู่แห่งกองทหารเกราะดำเป็นคนสนิทของข้า หลังจากเกิดเรื่องกับข้าแล้ว คนพวกนั้นจะปล่อยพวกเขาให้รอดไปได้อย่างไร และไม่แปลกที่อาอู่จะต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ แต่เขานับว่าโชคดี อย่างน้อยก็หนีออกมาได้ ไม่รู้ว่ามีพี่น้องกี่คนต้องตายอย่างน่าอนาถอยู่ในค่ายทหาร ส่วนครอบครัวของพวกเขา จนตอนนี้ก็น่าจะยังไม่รู้ว่าญาติของตนเองอยู่หรือตายไปแล้ว”

หลังมือของหูเฟิงที่จับค้อนไม้อยู่มีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ในดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยไฟโทสะ

พูดถึงฟู่เจิง ในใจเขาก็รู้สึกละอายใจนัก ฟู่เจิงซื่อสัตย์จริงใจต่อเขา เป็นผู้ช่วยฝีมือดีของเขาในกองทัพ เขาเคยสัญญากับฟู่เจิงไว้ ว่าเมื่อกลับไปถึงเมืองหลวงแล้ว จะช่วยเขาหาสตรีที่เพียบพร้อม เป็นพ่อสื่อให้เขาแต่งงานเร็วหน่อย สืบสกุลฟู่ของเขาต่อไป

ทว่าเขาทำไม่ได้ แม้กระทั่งไม่สามารถปกป้องชีวิตของพวกเขาได้

…

อาอู่เป็นผู้ขี่ม้าออกไป เขาช่วยหูเฟิงไปรับอาวุธจากในเมือง หลายวันก่อนหูเฟิงสั่งกระบี่สองเล่มที่ร้านตีเหล็กในเมือง วันนี้เป็นวันที่ตกลงกันไว้ว่าจะไปรับกระบี่ อาอู่ต้องไปซื้อของพอดี เขาจึงขอให้อีกฝ่ายนำกลับมาด้วยเสียเลย ตนจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นอีกรอบ

เมื่ออาอู่กลับมาก็เป็นยามเซินแล้ว ปกติหูเฟิงมีนิสัยชอบนอนกลางวัน แต่วันนี้กลับตื่นอยู่ตลอด ไม่รู้กำลังนั่งคิดอะไรอยู่กลางห้อง ทันทีที่ได้ยินเสียงม้าร้อง เขาก็หยัดกายลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้องทันที

มือซ้ายของอาอู่ถือกระบี่สองเล่ม ส่วนมือขวาถือข้าวของห่อใหญ่ พอเห็นว่าหูเฟิงกำลังยืนมองเขาอยู่ เขาก็ฉีกยิ้มกว้างทันที “กลัวว่าข้าจะลืมกระบี่ของเจ้าใช่หรือไม่ วางใจเถอะ ข้าไม่ลืมหรอก นำกลับมาด้วยทั้งหมดแล้ว”

หูเฟิงไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของอาอู่ มองรอยแผลบนนั้น ในใจรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเข็มมาทิ่มแทง

อาอู่เดินเข้าไปในเรือน เขาวางของในมือลง ก่อนจะพูดด้วยความเบิกบานใจ “เหตุใดเจ้าตีกระบี่สองเล่มในคราวเดียวเล่า หรือว่าเจ้าถนัดใช้กระบี่คู่ แต่ก็ไม่น่าจะใช่ กระบี่นี้ยาวเกินกว่าจะเป็นกระบี่คู่ เพราะกระบี่เช่นนั้นควรจะเหมาะมือมากกว่านี้ถึงจะถูก”

หูเฟิงกลับหลังหัน กล่าวกับอาอู่ “เจ้าตามข้ามา ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปในห้องแล้ว อาอู่ตะลึงลาน เหตุใดสีหน้าของหูเฟิงถึงดูแปลกๆ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ

ครั้นวางของลงเรียบร้อยแล้ว อาอู่ก็ตามหูเฟิงเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งปิดประตูด้วย

หูเฟิงเดินไปที่ข้างหน้าต่าง ก่อนจะหมุนกายมาเผชิญหน้ากับอาอู่ แสงอาทิตย์สาดส่องอยู่เบื้องหลังชายหนุ่ม ทำให้อีกฝ่ายมองสีหน้าของเขาไม่ชัดเจน แต่เขากลับมองเห็นใบหน้าของอาอู่ได้ชัดแจ้งยิ่งนัก

เขาจ้องตาของอาอู่ แล้วกล่าวชัดถ้อยชัดคำอย่างจริงจัง “เจ้าเคยอยู่ในกองทหารเกราะดำหรือ”

สีหน้าของอาอู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้ารู้ได้อย่างไร” เขาตีศีรษะของตนเองในทันที “ซู่เอ๋อต้องเป็นคนพูดแน่ๆ”

หูเฟิงถามอีก “ตอนที่เจ้าหนีออกมาจากกองทหารเกราะดำ ฟู่เจิงเป็นอย่างไรบ้าง”

ครั้งนี้สีหน้าของอาอู่แปรเปลี่ยนฉับพลัน ซู่เอ๋อรู้ว่าเขาเคยอยู่ในกองทหารเกราะดำ แต่ไม่มีทางรู้จักชื่อของแม่ทัพฟู่ แล้วหูเฟิงรู้ได้อย่างไรกัน

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดเจ้าถึงรู้จักชื่อม่ทัพฟู่ของพวกข้าด้วย” อาอู่ถอยหลังไปสองก้าว ฝ่ามือที่แต่เดิมแผ่ออกเริ่มกำเป็นกำปั้น