คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 นับเงินเล่นอยู่ที่บ้าน

เฉินไท่เหรินพลันเข้าใจอย่างถ่องแท้ “อ๋อ…ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง มิน่าเล่าอาหารเป็นยาที่ข้าเคยกินก่อนหน้านี้ถึงกลิ่นแรง แม้รสชาติจะถือว่าใช้ได้ แต่กลิ่นของมันกลับทำให้คนอยากอาเจียนเสียเหลือเกิน”

เขารีบเก็บรายการสมุนไพรอย่างดี “เจ้าหมายความว่า เจ้าตั้งใจจะปลูกเองหรือ”

ไปจื่อพยักหน้า “พวกข้าเป็นชาวไร่ชาวนา มีทั้งที่นาและที่ดิน แน่นอนว่าต้องปลูกเองเจ้าค่ะ ไม่เพียงสร้างรายได้ให้ตนเองเท่านั้น ครั้นจะนำไปใช้สอยก็วางใจได้มากกว่า ถึงอย่างไรก็เป็นอาหารเป็นยา นำสมุนไพรผสมเข้าไปในอาหาร หากประมาทเลินเล่อ กินแล้วตายขึ้นมาก็แย่สิเจ้าคะ”

เฉินไท่เหรินพยักหน้าหงึกหงัก “เจ้าพูดถูกต้อง ตอนที่ข้าอยู่ในเมืองหลวง อาหารเป็นยาใช่ว่าจะกินได้ตามใจชอบ ต้องปรึกษาหมอของร้านอาหารก่อน ถึงจะได้กินอาหารเป็นยาที่เหมาะสม ไม่เช่นนั้นหากินแล้วเกิดผลร้าย ร้านอาหารรับผิดชอบไม่ไหวแน่”

“อาหารเป็นยาที่ข้าทำไม่ได้ยุ่งยากเช่นนั้นเจ้าค่ะ ที่ข้าจะทำล้วนเรียบง่าย มีสรรพคุณในการเพิ่มเลือดลมและความเข็งแรงก็เท่านั้น ทุกคนกินได้ และไม่มีผลข้างเคียงอะไร ทั้งยังลดความยุ่งยากให้พวกเราด้วยเจ้าค่ะ” ไป๋จื่อกล่าว

เถ้าแก่เฉินถามอีกว่า “เช่นนั้นหากมีคนต้องการกินอาหารเป็นยาที่มีฤทธิ์แรงกว่านั้นล่ะ อย่างเช่นป่วยไข้ด้วยโรคอะไรบางอย่างมา แล้วอยากอาศัยอาหารเป็นยาปรับสภาพร่างกาย หากเป็นเช่นนั้นควรจะทำอย่างไร”

ไป๋จื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “เอาอย่างนี้เจ้าค่ะ ทุกเจ็ดวันข้าจะมาที่ร้านสือเค่อหนึ่งครั้ง หากมีคนต้องการเช่นนั้น ก็ให้เขามารอข้าที่ร้านสือเค่อ หลังจากข้าตรวจดูเขาแล้ว ก็จะจัดอาหารเป็นยาที่เหมาะกับเขาให้ แน่นอนว่าข้าไม่ตรวจให้เปล่าๆ หวังว่าท่านจะเข้าใจนะเจ้าคะ!”

เฉินไท่เหรินยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาปรบมือร้องว่า “ดีๆๆ ตกลงตามนี้ดีที่สุด ข้าไม่ให้เจ้าตรวจดูเปล่าๆ อยู่แล้ว”

ทั้งสองคนสนทนากันอีกพักหนึ่ง ไป๋จื่อก็รู้สึกหิวแล้วเช่นกัน จึงขอตัวลาจากเฉินไท่เหริน

ฝ่ายเถ้าแก่เฉินลุกขึ้นส่งนาง ทว่ารีบร้อนจนเกินไป ร่างกายอวบอ้วนของเขาจึงชนเข้ากับมุมโต๊ะ ทำเอาเขาเจ็บจนต้องร้องโอดโอย

ไป๋จื่อเห็นเขาเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็ได้แต่ส่ายหน้าพลางถอนใจว่า “พี่ใหญ่เฉิน อย่าหาว่าข้าพูดตรงประเด็นเกินไปเลยนะเจ้าคะ แต่ควรจะลดน้ำหนักจริงๆ แล้ว ดูเนื้อตัวของท่านสิ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายของท่านต้องรับไม่ไหวแน่ มีหลายโรคที่เกิดจากความอ้วน ถือโอกาสลดน้ำหนักเสียตั้งแต่ตอนนี้ ตอนที่ยังไม่ถึงจุดที่ย่ำแย่ ยังไม่สายเกินไปนะเจ้าคะ”

เฉินไท่เหรินฉีกยิ้ม “ข้าก็เพิ่งมาอ้วนตอนมาอยู่ที่เมืองชิงหยวนนี่แหละ ตอนที่เพิ่งมาถึงข้ากลุ้มใจมาก ไม่อยากแม้จะบริหารร้าน เอาแต่กินกับนอนทั้งวัน หลังจากนั้นถึงค่อยตั้งสติได้ ทว่าก็แก้นิสัยรักการกินไม่หายเสียที”

เด็กสาวเห็นเขามีสีหน้าไม่ยี่หระ จึงถอนหายใจอีกเสียงว่า “ท่านอย่าเห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สิเจ้าคะ จะอ้วนเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่เพียงอ้วนขึ้นไม่ได้ ท่านควรจะกลับไปผอมเสียด้วยซ้ำ ไม่เช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วร่างกายของท่านจะต้องรับไม่ไหว ถึงเวลานั้นแล้วลำบากแน่เจ้าค่ะ”

เฉินไท่เหรินเห็นนางเอาจริงเอาจัง จึงตอบกลับนางอย่างจริงจังเช่นกัน “ได้ๆ ข้าจะจำไว้ น้องข้าเป็นห่วงพี่ใหญ่เช่นนี้ ข้าเป็นสุขใจนัก”

เขาไปส่งนางถึงห้องรับรอง ครั้นดื่มสุรากับหูจ่างหลินและอาอู่เสียสองจอกแล้ว เขาถึงจะขอตัวลา

เถ้าแก่เฉินเพิ่งออกไป จ้าวหลานก็ถามไป๋จื่อว่า “เจ้าพูดอะไรกับเขาหรือ เหตุใดใช้เวลานานเช่นนี้”

ไป๋จื่อคีบหมูสามชั้นนึ่งข้าวคั่วเข้าปาก เคี้ยวเนื้อหมูที่หอมนุ่ม พลางพูดทั้งๆ ที่มีอาหารเต็มปาก “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ แค่พูดเรื่องการค้าขายเล็กน้อย พวกเราใกล้เก็บแตงดินในที่ดินหมดแล้ว ไม่อาจปล่อยให้ที่ดินรกร้างได้กระมัง”

หูจ่างหลินกล่าวต่อ “ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว ยังจะปลูกอะไรได้อีกหรือ”

เด็กสาวยิ้มอย่างมีเลศนัย “ย่อมมีอะไรให้ปลูกแน่เจ้าค่ะ ทั้งยังได้เงินเป็นกอบเป็นกำ พวกท่านรอดูได้เลยเจ้าค่ะ ที่ดินสามหมู่ของพวกเราสองสกุล หากถึงเวลานั้นปลูกพร้อมทั้งหมด ก็รอนับเงินเล่นอยู่ที่บ้านเถอะเจ้าค่ะ”

อากาศเย็นลงเรื่อยๆ ไม่เหมาะจะปลูกแตงดินในที่ดินแล้ว ทว่าสมุนไพรบางชนิดกลับเหมาะจะปลูกในเวลานี้เป็นที่สุด

เมื่อหรูเอ๋อร์ได้ยินก็ปรบมือขึ้นมา “นับเงินเล่นสนุกยิ่ง ข้าอยากเล่นด้วย!”