คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 ขนมไหว้พระจันทร์

ไป๋เจินจูส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายอย่างหูเฟิงจะชอบเด็กกะโปโลอย่างไป๋จื่อได้อย่างไร นางไม่คู่ควรกับเขา”

จางซื่อไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในทันที ถึงอย่างไรเสียเจินจูก็เป็นบุตรสาวของตน ในสายตาของนาง เจินจูย่อมดีที่สุด ขณะเดียวกันนางก็เข้าใจเช่นกัน ว่าเจินจูอาจจะไม่ได้ดีที่สุดในสายตาของคนอื่น

เจ้ารองเป็นบุรุษ พูดจาตรงไปตรงมา ไม่ได้คิดมากมายเหมือนสตรี เขากล่าวกับไป๋เจินจูว่า “เจินจูเอ๋ย เจ้าก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ทั้งยังรู้เรื่องในบ้านของพวกเราดี หูเฟิงผู้นี้กับพวกเราสกุลไป๋เป็นศัตรูกัน ถึงแม้ไม่มีไป๋จื่อ ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดองกับพวกเราสกุลไป๋ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

ไป๋เจินจูส่ายหน้าอีก สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย “ไม่ ข้าไม่เข้าใจ พวกท่านก็คือพวกท่าน ข้าก็คือข้า ข้ากับเขาไม่ได้ผูกใจเจ็บเป็นศัตรูกัน เรื่องของข้ากับเขาจะเป็นไปไม่ได้เพราะพวกท่านได้อย่างไร”

เจ้ารองอยากจะโน้มน้าวต่อ แต่ไป๋เจินจูกลับไม่อยากฟังอีก นางถลันออกจากห้องไปพร้อมดวงตาแดงก่ำแล้ว

สองสามีภรรยาเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จางซื่อจะเอ่ยขึ้นว่า “ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ฤดูใบไม้ผลิปีหน้าข้าจะเป็นแม่สื่อให้นาง และต้องเป็นช่วงก่อนที่หูเฟิงจะกลับมาด้วย ไม่เช่นนั้นก็อย่าหวังว่าจะจัดการอะไรได้เลย”

เจ้ารองพยักหน้า “ถูกต้อง เจินจูอายุไม่น้อยแล้ว ขืนชักช้าต่อไปก็ยิ่งไม่ดีต่อนาง หากมีใครได้ยินเรื่องนี้เข้าก็ยิ่งไม่เป็นการดีแน่”

…

สกุลหู

ก่อนหน้านี้ไป๋จื่อซื้อของว่างและขนมไหว้พระจันทร์จากร้านสรรพรสมาให้หัวหน้าหมู่บ้านสองชิ้น

หัวหน้าหมู่บ้านเอาแต่ปฏิเสธว่า “เจ้าให้ข้าชิ้นเดียวก็พอแล้ว สองชิ้นมากไป ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก”

“ชิ้นหนึ่งให้พวกท่านสองคนกิน ส่วนอีกชิ้นหนึ่งให้ท่านอาหวังกับท่านน้าสะใภ้กิน ท่านอย่าปฏิเสธอีกเลยนะเจ้าคะ” ไป๋จื่อกล่าว

หัวหน้าหมู่บ้านถือขนมสองชิ้น พลางถอนใจยาวๆ เสียงหนึ่ง เขารู้เจตนาของจื่อยาโถวดี เด็กสาวอยากใช้สิ่งของเหล่านี้ปิดปากของหลี่ซื่อ นางจะได้ไม่เอาแต่หาเรื่องจะไล่ครอบครัวของอาอู่ไปเช่นนี้

จะโทษก็ต้องโทษที่เขาแก่แล้ว ใช้การไม่ได้ จัดการลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้

ไป๋จื่อเห็นเขารับไปในที่สุด คราวนี้ถึงได้พูดว่า “ท่านลุงหัวหน้าหมู่บ้าน ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านเจ้าค่ะ”

“เรื่องอะไรหรือ เจ้ารีบพูดมาเร็ว” หัวหน้าหมู่บ้านรีบถาม

“อีกสองสามวันบ้านใหม่ของข้าก็จะสร้างเสร็จแล้ว ถึงตอนนั้นเก็บกวาดสักหน่อยก็เข้าไปอยู่ได้ ข้าอยากรับพวกพี่อู่ไปอยู่ด้วยกันเจ้าค่ะ” เด็กสาวพูด

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะหลายวันมานี้หลี่ซื่อมาหาเรื่องพวกเขาที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง คนในหมู่บ้านล้วนรู้ดี เพื่อปิดปากของหลี่ซื่อผู้นี้ เขาต้องมอบเงินค่าเช่าห้องจากอาอู่ให้นาง แต่นางกลับยังไม่พอใจ ยังคงหาเรื่องอาอู่และครอบครัวไม่รู้จักจบสิ้น เพียงเพราะอยากจะได้เงินมากกว่านี้

เขาถอนใจเสียงหนึ่ง “เขาย้ายไปก็คงดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทนรับอารมณ์ของลูกสะใภ้ข้า เอาอย่างนี้ คราวหน้าข้าจะนำเงินค่าเช่าห้องก่อนหน้านี้มาคืนให้เจ้านะ”

ไป๋จื่อรีบโบกมือ “ไม่ต้องเจ้าค่ะ ไม่ต้องคืนค่าเช่าห้องหรอก เดิมทีพวกข้าเป็นคนพูดเองว่าจะเช่าอยู่หนึ่งปี ตอนนี้พวกข้าตัดสินใจไม่อยู่เอง ไม่เกี่ยวกับท่าน เช่นนั้นก็ไม่ต้องคืนเงินค่าเช้าห้องนะเจ้าคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านทำหน้าบึ้ง “ทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบผู้อื่นพรรค์นั้น คนก็ไม่อยู่แล้ว ไหนเลยจะรับเงินของพวกเจ้าได้ ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย”

เด็กสาวกลอกตาครั้งหนึ่ง ก่อนจะยื่นคำขาดว่า “คนไม่อยู่จริงเจ้าค่ะ แต่สิ่งของก็ยังอยู่ที่บ้านของพวกท่าน บ้านของข้าเล็กนัก วางของได้ไม่มากมายเท่าไร ถือเสียว่าข้าเช่าห้องของท่านไว้เก็บของแล้วกันนะเจ้าคะ”

อาอู่มีข้าวของมากมายเท่าไรไยเขาจะไม่รู้ ต่อให้ห้องเล็กมากกว่านี้ก็ย่อมวางสิ่งของเหล่านั้นได้อย่างแน่นอน “จื่อยาโถว ข้ารู้เจตนาดีของเจ้า แต่ให้ตายอย่างไรข้าก็รับเงินนี้ไว้ไม่ได้”