คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 399

ตอนที่ 399 สกุลเมิ่งแห่งเมืองหลวง

สกุลเมิ่ง เมืองหลวง

“ไปถามที่หน้าประตูหน่อย ว่ามีจดหมายของข้าหรือไม่” เมิ่งหนานสั่งจินเสี่ยวอันที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก

จินเสี่ยวอันทำหน้าง้ำ “คุณชาย วันนี้ข้าไปถามมาสามรอบแล้ว ยามนี้แล้วนะขอรับ หากมีจดหมายของท่าน ก็ต้องรอถึงพรุ่งนี้ถึงจะส่งมาถึงเมืองหลวง”

คราวนี้เมิ่งหนานถึงรู้ตัวว่าแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างกลายเป็นสีแดงแล้ว ผ่านไปอีกวันหนึ่งแล้วหรือนี่

หากส่งจดหมายจากเมืองชิงหยวนมาถึงเมืองหลวง อย่างมากต้องใช้เวลาเจ็ดวัน นี่ก็ผ่านไปประมาณเจ็ดวันแล้ว แต่กลับไม่มีวี่แววของจดหมายแม้สักนิด

“เฉินไท่เหรินก็ยังไม่ตอบจดหมายหรือ” เมิ่งหนานขมวดคิ้วถาม

จินเสี่ยวอันส่ายหน้า “ยังขอรับ อาจจะกำลังยุ่งก็เป็นได้”

เมิ่งหนานโมโหจนแทบจะล้มโต๊ะ “เขายุ่งถึงเพียงนั้นเลยรึ ยุ่งจนไม่มีเวลาตอบจดหมายข้าเลยหรือไร”

องครักษ์จินยักไหล่ ไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากคุณชายกลับมาถึงเมืองหลวง นิสัยของเขาก็มีแต่จะเกรี้ยวกราดขึ้นทุกวัน หากไม่เหม่อลอยก็เดินวนเวียนอยู่ในห้อง ชีวิตขององครักษ์ข้างกายอย่างเขาจึงไม่สงบสุขเอาเสียเลย!

ทันใดนั้นมีสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา “คุณชาย ฮูหยินเชิญท่านไปที่เรือนฝูโซ่วเจ้าค่ะ”

เมิ่งหนานมุ่นคิ้วถาม “มีเรื่องอะไรหรือ”

สาวใช้ส่ายหน้า “บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มถอนใจเสียงหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วตามสาวใช้ไปที่เรือนฝูโซ่ว

เรือนฝูงโซ่วเป็นของนายหญิงสกุลเมิ่ง เป็นที่พักอาศัยของมารดาของเมิ่งหนาน

นอกจากสวี่ซื่อ นายหญิงของสกุลเมิ่งแล้ว ขณะนี้ในเรือนฝูโซ่วยังมีฮูหยินที่แต่งตัวงดงามอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย ทั้งสองคนกำลังดื่มชาและสนทนากลั้วเสียงหัวเราะกันอยู่เชียว

“ฮูหยิน คุณชายมาถึงแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ที่คอยท่าอยู่หน้าประตูเห็นชายเข้ามาในลานบ้าน ก็รีบแจ้งให้เจ้านายทราบในทันที

สวี่ซื่อพยักหน้าเบาๆ นางชำเลืองมองฮูหยินเจิ้งที่นั่งอยู่ข้างๆ “บุตรชายของข้าคนนี้จากเมืองหลวงไปนานนัก เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน จึงยังปรับตัวไม่ค่อยได้เท่าไร เดิมทีควรจะเป็นเขาที่ไปหาท่านมากกว่า”

ฮูหยินเจิ้งวางจอกชาในมือลง นางยิ้มจางๆ กล่าวว่า “ระหว่างพวกเราสองพี่น้อง ยังต้องพูดจาด้วยมารยาทเช่นนี้อยู่อีกหรือ ใครไปหาใครสำคัญตรงไหนกัน ขอเพียงเรื่องมงคลของเด็กๆ สำเร็จลุล่วงไปได้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สำคัญหรอก”

รอยยิ้มของสวี่ซื่อยิ่งเบ่งนาน “ท่านพูดถูก พวกเราเป็นพ่อเป็นแม่ ทำทุกอย่างก็เพื่อลูกทั้งนั้นแหละ”

ระหว่างที่พวกนางพูดคุยกัน เมิ่งหนานก็เข้ามาในโถงรับรองแล้ว เขาเห็นในโถงยังมีแขกคนอื่นอยู่ด้วย จึงรีบรักษามารยาท “ท่านป้าสะใภ้เจิ้ง!”

ฮูหยินเจิ้งพิจารณาเมิ่งหนาน บัดนี้นางกดเก็บรอยยิ้มในแววตาไม่อยู่แล้ว “ไม่ได้พบกันหลายปี เมิ่งเอ๋อร์หล่อเหลากว่าในอดีตหลายเท่าตัวเลยนะ!”

สวี่ซื่อพลันหัวเราะออกมาด้วยความสุขใจ “ท่านพี่ล้อเล่นแล้ว เขาไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยต่างหาก!”

ฝ่ายฮูหยินเจิ้งรับคำ “หากจะบอกว่าไม่เปลี่ยน เสวี่ยเอ๋อร์ของข้าก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังเหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิดเพี้ยน เอาแต่คะนึงหาพี่หนาน วันนี้ข้าแอบนางมาที่นี่ เพราะหากบอกให้นางรู้เข้าจะต้องขอร้องตามมาด้วยแน่”

“ท่านพี่ก็จริงๆ เลย เสวี่ยเอ๋อร์อยากมาก็พานางมาด้วยเถอะ” สวี่ซื่อยิ้มกล่าว

ฮูหยินเจิ้งโบกมือ “ทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน หากคนนอกรู้เข้าจะต้องนำไปนินทาแน่”

ถึงแม้เมิ่งหนานจะเป็นคนโง่ แต่คราวนี้เขาก็รู้แล้วว่าท่านแม่เรียกเขามาทำอะไร

สกุลเมิ่งกับสกุลเจิ้งมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันเสมอมา ทั้งยังเป็นตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่ที่มีอำนาจในเมืองหลวงเช่นเดียวกัน แม้ในอดีตสกุลเจิ้งจะมีศักยภาพด้อยกว่าสกุลเมิ่ง แต่หลายปีมานี้อำนาจของสกุลเจิ้งก็เพิ่มสูงขึ้น บิดาและมารดาของเมิ่งหนานจึงคิดจะให้เขาเกี่ยวดองกับสกุลเจิ้งตั้งนานแล้ว หากเขาไม่ได้จากเมืองหลวงไปสองปี งานมงคลนี้ก็คงเกิดขึ้นเร็วกว่านี้แน่

เขาเพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง ฮูหยินเจิ้งก็มาหาถึงที่ ดูท่าพวกนางจะร้อนใจมากทีเดียว และเห็นทีจะเป็นจริงดังนั้น เพราะเมื่อสองปีก่อนบุตรีหัวแก้วหัวแหวนของสกุลเจิ้งก็อายุสิบห้าปีแล้ว ปีนี้อายุสิบเจ็ดปีเต็ม ไม่ร้อนใจคงจะแปลกน่าดู