คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 429

ตอนที่ 429 เชื่อ

เจ้ารองโมโหจนตัวสั่น ด้วยเขาจะคาดคิดได้อย่างไร ว่าพี่ใหญ่และสะใภ้ใหญ่จะหน้าด้านไร้ยางอายได้ถึงขั้นนี้ นั่นเป็นเสบียงอาหารสุดท้ายที่บ้านรองของพวกเขาเหลือแล้ว

จางซื่อเองก็โมโหจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง นางอยากจะกลับไปสู้กับหลิวซื่อสักตั้ง ณ ตอนนี้จริงๆ สะใภ้ใหญ่คนนี้เป็นคนชั่วร้าย ไม่สนใจความถูกต้องใดๆ ที่สุดที่นางเคยพบแล้ว

ตอนนี้เจ้ารองคิดอะไรไม่ออก จึงมองไปหาภรรยาของตน “ทำอย่างไรดี ขืนหิวต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าพรุ่งนี้พวกเราคงจะทำงานไม่ไหวแน่”

จางซื่อใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน ตอนนี้พวกเราทำงานกันก่อน กลับไปเย็นนี้ค่อยขอร้องไป๋จื่อ เชื่อเสบียงอาหารมาจากนางก่อน หลังจากนั้นค่อยให้นางหักค่าแรงพวกเราไปแทน”

เมื่อไป๋เจินจูได้ยินคำกล่าวนี้ ในใจของนางรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ไฟโทสะลุกโหมอยู่เต็มอก แต่ก่อนไป๋จื่อไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ของนาง ทว่าใครจะคาดคิดได้ ว่าระยะเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น สถานะของนางเด็กคนนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปแล้ว

อย่าว่าแต่ท่านพ่อ ท่านแม่ทำงานรับเงินจากนางเลย ตนเองก็ต้องอาศัยเสบียงอาหารที่นางเก็บไว้เพื่อเอาชีวิตรอดด้วย

ถึงแม้จะโกรธเกรี้ยวไปก็คงไร้ประโยชน์ บนโลกนี้ยังมีเรื่องอะไรสำคัญกว่าการมีชีวิตรอดอีกหรือ

ไป๋เจินจูกล่าว “ท่านแม่ พวกเราเชื่อเสบียงอาหารแล้วจะทำอย่างไรต่อไป เพราะหากนำกลับไปที่บ้าน ทันทีที่พวกท่านไม่อยู่ พวกเขาจะต้องขโมยไปอีกแน่ ข้าอยู่ที่บ้านคนเดียวคงจะต้านไม่ไหว”

“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เอาอย่างนี้นะ พวกเราอย่าเพิ่งนำเสบียงอาหารที่เชื่อมากลับบ้าน นำไปไว้ที่บ้านท่านอารองของเจ้าก่อนดีกว่า กินข้าวอยู่ที่บ้านของพวกเขาสักสองสามวัน เมื่อทำงานที่นี่เสร็จแล้วค่อยว่ากัน” จางซื่อพูด

เจ้ารองพยักหน้าระรัว “นับเป็นความคิดที่ดี ตกลงตามนี้เถอะ”

ไป๋เจินจูตัดสินใจไม่กลับบ้าน นางตามหาสถานที่ร่มเย็นใกล้ๆ บริเวณนั้นเพื่อพักเท้า รอพ่อแม่และน้องชายทำงานให้เสร็จ แล้วค่อยกลับไปที่หมู่บ้านด้วยกัน

ครั้นเห็นพ่อและแม่จะไปเชื่อเสบียงอาหารจากไป๋จื่อ ไป๋เจินจูก็ทำหน้าตาบูดบึ้ง พาน้องชายไปรอที่บ้านอารองก่อน

ไป๋จื่อกำลังเตรียมอาหารเย็น เมื่อได้ยินว่าเจ้ารองมาแล้ว นางก็ให้ซู่เอ๋อรับหน้าที่ทำอาหารต่อ ส่วนตัวนางออกไปข้างนอก

จ้าวหลานกำลังสนทนาพาทีกับจางซื่อ ไป๋จื่อจึงเดินเข้าไปถาม “มีธุระอะไรหรือ”

จางซื่อเห็นเด็กสาวเดินเข้ามา จึงยิ้มด้วยความลำบากใจ “คืออย่างนี้ เดิมทีข้าไม่ควรมารบกวนพวกเจ้า แต่พวกข้าจนปัญญาแล้ว บ้านใหญ่ถือโอกาสที่วันนี้พวกข้าออกมาทำงานพลิกหน้าดิน ขโมยเสบียงอาหารที่เหลือของพวกข้าไปกินจนหมดแล้ว พวกข้าทนหิวตลอดทั้งวัน จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หมดหนทางแล้วจริงๆ ถึงได้คิดจะมาเชื่อเสบียงอาหารจากเจ้า เมื่อทำงานเสร็จแล้วเจ้าก็หักจากค่าแรงของพวกข้าได้เลย เจ้าวางใจเถอะ พวกข้าจะทำงานให้เจ้าอย่างดีแน่นอน วันนี้พวกข้าพลิกหน้าดินไปแล้วหนึ่งหมู่ พรุ่งนี้ก็จะทำให้เสร็จทั้งหมดทีเดียว”

ไป๋จื่อพิจารณาดูจางซื่อ เสื้อและกระโปรงของนางตอนที่มาเมื่อเช้าสะอาดสะอ้านมาก ทว่าตอนนี้กลับเต็มไปด้วยดินเลน สีหน้าก็ดูเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง เจ้ารองเองก็เช่นกัน ดูท่าทางพวกเขาทำงานในที่ดินมาแล้วจริงๆ

เด็กสาวยิ้มจางพลางพยักหน้า “ได้สิ ต้องการเท่าไร ข้าจะไปนำมาให้พวกท่านเดี๋ยวนี้”

จางซื่อไม่คิดว่านางจะตรงไปตรงมาเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าอาจจะต้องเปลืองน้ำลายมากกว่านี้สักหน่อย “เจ้าตกลงแล้วหรือ”

ไป๋จื่อพยักหน้าอีกครั้ง “แน่นอน พวกท่านพลิกหน้าดินไปแล้วหนึ่งหมู่ ได้เงินไปแล้วหนึ่งสองเฉียน ขอเพียงเป็นสิ่งที่อยู่ในราคาสองเฉียนนี้ ข้าล้วนนำมาให้ท่านได้”

สองสามีภรรยาสบตากันทันที ต่างฝ่ายต่างก็ปีติยินดีอย่างยิ่ง จางซื่อกล่าวว่า “ไม่ต้องมากหรอก ให้ข้าเพียงสองเซิงก็พอแล้ว”

ไป๋จื่อไม่ได้พูดอะไรมาก นางหมุนกายเข้าไปในเรือน หลังจากตักข้าวสองเซิงแล้ว นางก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเพิ่มให้อีกสองชั่ง ทั้งยังใช้กระดาษห่อขนมไหว้พระจันทร์ที่กินเหลือในวันไหว้พระจันทร์เมื่อวาน นำออกไปให้จางซื่อทั้งหมด