คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 หูเฟิงส่งจดหมายมา (10)

พวกเขาเริ่มต้มยาอีกครั้ง จนกระทั่งม่านยามราตรีโรยตัวลงมา ทั้งสองคนก็เหนื่อยล้าจนทำต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ คราวนี้ถึงจะได้หยุดมือ ครั้นลองนับตลับขี้ผึ้งยาที่อยู่ข้างๆ กลับทำออกมาได้ห้าสิบกว่าตลับแล้วอย่างคาดไม่ถึง

ไป๋จื่อกล่าว “วันนี้พวกเราเริ่มทำกันช้าเกินไป ข้าจะมาใหม่พรุ่งนี้เช้า พยายามทำให้มากหน่อย คนสั่งจะได้ไม่ต้องเร่งพวกเรา”

หมอลู่ย่อมยินดีให้ทำเช่นนั้น เขาคิดเช่นเดียวกับไป๋จื่อ ยอมให้ตนเองลำบากเสียหน่อย แต่ไม่อยากให้ใครมาเร่งเร้า

หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว ไป๋จื่อกินข้าวเย็นง่ายๆ แล้วขึ้นไปบนชั้นลอยโดยที่ไม่สนใจจะล้างหน้า นางวางหม้อต้มยาไว้บนดาดฟ้า อาอู่ช่วยนางขนสิ่งของที่ต้องใช้มาไว้ที่นี่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดอยู่ตรงที่นางหยิบฉวยได้สะดวกทั้งสิ้น

เสี่ยวเฟิงออกมาจากในห้องเล็กๆ เห็นนางกำลังถกแขนเสื้อ จึงรีบถามว่า “ข้าช่วยอะไรเจ้าได้บ้างหรือไม่”

ไป๋จื่อส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เจ้าไปอ่านหนังสือเถอะ ข้าทำคนเดียวก็พอแล้ว”

อาอู่บอกกับเขาไว้แล้ว ยาที่ไป๋จื่อจะทำนั้น ก็เพื่อช่วยบิดาและแม่ทัพฟู่ เขาอยากช่วยอะไรบ้างจากใจจริง แต่เห็นสิ่งของมากมายเบื้องหน้าเหล่านี้แล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรได้บ้าง ทำได้เพียงยืนเหม่อมองอยู่ข้างๆ ช่วยอะไรก็ไม่ได้

ไป๋จื่อนำวัตถุดิบยาที่แช่น้ำไว้จนนิ่มแล้วออกมาใส่หม้อ แต่ไม่ใช่การใส่พวกมันทั้งหมดลงไปในคราวเดียว แต่ต้มยาที่มีฤทธิ์แตกต่างกันทีละชนิด ขั้นตอนนี้กินเวลานานมาก นางต้มยาเป็นเวลาหนึ่งคืนเต็มๆ แต่ก็ต้มวัตถุดิบยาไปได้แค่สิบกว่าชนิดเท่านั้น ครั้นเห็นท้องฟ้าปรากฏสีขาวเหมือนพุงปลาแล้ว ในที่สุดนางก็หยุดงานในมือลง แล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อจ้าวหลานเรียกนางให้กินข้าวเช้าแล้ว นางถึงจะลากร่างกายอันเหนื่อยล้าลุกขึ้นจากเตียง ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า กินข้าวเช้า กินเสร็จแล้วก็ไปทำขี้ผึ้งยาที่บ้านของหมอลู่ต่อ

นางราวกับได้กลับไปอยู่ในยุคปัจจุบัน ผ่านเวลาที่อยู่ในห้องผ่าตัดตลอดทั้งวันทั้งคืน นางนับว่าคุ้นเคยกับช่วงเวลาเช่นนั้นทีเดียว เดิมทีคิดว่าชีวิตนี้ของนางจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตเช่นนั้นอีกแล้ว…

ถึงได้บอกว่าเรื่องราวบนโลกหล้าคาดเดายากอย่างไรเล่า!

สามวันหลังจากนั้น ขี้ผึ้งยาของสกุลลู่ก็เสร็จสิ้นทั้งหมด ยาปลอมตายก็เสร็จแล้วเช่นกัน นางเติมสีจากพืชในเม็ดยาเล็กหน่อย ทำให้สีสันของเม็ดยาเหมือนกันขี้ผึ้งยาสกุลลู่อย่างกับแกะ ทั้งยังกดเม็ดยาให้มีลักษณะเหมือนขี้ผึ้งยา ใส่ลงไปในตลับที่ลอบนำมาจากสกุลลู่ ไม่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกหรือกลิ่นของมัน ล้วนเหมือนขี้ผึ้งยาของสกุลลู่เป็นอย่างยิ่ง พอจะทำให้สับสนว่าเป็นของจริงหรือปลอมได้

ไป๋จื่อมองขี้ผึ้งยาที่เต็มคันรถเทียมวัว แล้วถามหมอลู่ว่า “ใครเป็นคนไปส่งขี้ผึ้งยาเหล่านี้หรือเจ้าคะ”

หมอลู่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้หรอก พวกเขาไม่เคยบอกข้า เพียงให้ข้าทำขี้ผึ้งยาเหล่านี้ให้เสร็จภายในเจ็ดวัน แต่ไม่ได้บอกอะไรอย่างอื่นเลย”

“เช่นนั้นพวกเราจะไปส่งสิ่งค้าที่ใดเล่า” ไป๋จื่อถาม

“โถงสมุนไพร การค้าขายนี้โถงสมุนไพรจัดการให้ ตกลงกันไว้ว่าถึงตอนนั้นให้พวกเขาได้ประโยชน์ก็ใช้ได้แล้ว” หมอลู่กล่าว

ไป๋จื่อคิดดูแล้ว นางก็ขึ้นไปเปลี่ยนใส่ชุดของเสี่ยวเฟิงที่อยู่บนชั้นสาม หวีผมเช่นบุรุษเหมือนกับเสี่ยวเฟิงไม่มีผิดเพี้ยน บวกกับก่อนหน้านี้นางไม่ได้รับการบำรุงให้มากพออย่างยาวนาน ตอนนี้ร่างกายของนางจึงยังโตไม่เต็มที่ เมื่อใส่ชุดบุรุษแล้ว หน้าอกเรียบราวกับแผ่นไม้กระดาน ให้ความรู้สึกองอาจเหมือนกับบุรุษจริงๆ อยู่หลายส่วน

นางนำล่วมยาติดมาด้วย ภายในนั้นใส่ข้าวของในกล่องปฐมพยาบาลของหลินหยางจนแน่นขนัด ทั้งยังทิ้งจดหมายไว้บนโต๊ะหนังสือของเสี่ยวเฟิงด้วย ภายในจดหมายสอดสูตรอาหารเป็นยาอยู่สองสามชนิด พร้อมทั้งอธิบายขั้นตอนการทำอาหารเป็นยาอย่างละเอียด นางให้เสี่ยวเฟิงนำไปส่งให้เถ้าแก่เฉินแทนนาง จะได้ไม่ทำให้การออกขายรายการอาหารใหม่ของร้านสือเค่อล่าช้า

เด็กสาวแต่งกายเช่นนี้ออกมาจากบ้าน ทำเอาหมอลู่หัวเราะจนท้องแข็ง “เจ้าทำอะไร ไยสวมชุดของบุรุษเล่า หากให้แม่เจ้าเห็นเข้า นางต้องคิดว่ามีบุตรชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนแน่”