คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 หักแขนขา

หูจ่างหลินยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็รีบตอบ “เจ้าใหญ่สกุลไป๋น่ะสิ พวกเขาต้องการบังคับพาจ้าวหลานกลับไป จ้าวหลานกล่าวว่าจะรอจื่อยาโถวกลับมา ทว่าพวกเขาไม่ยอม จะแบกจ้าวหลานไป เหล่าหูเข้าไปขวางไว้ พวกเขาถืออาวุธตีเหล่าหูทั้งๆ ที่คนเยอะกว่า ต้องการให้ไม่ตายดี ช่างมีความกล้าล้นฟ้าเสียจริงๆ”

ไป๋จื่อรีบถาม “แล้วแม่ข้าเล่า”

“พวกเขาแบกแม่เจ้ากลับไปแล้ว”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ไป๋จื่อก็หมุนตัววิ่งไปทางบ้านสกุลไป๋แล้ว

หูเฟิงเห็นดังนั้น ก็โยนอุปกรณ์ทำไร่นาและกระเป๋าผ้าในมือลงกับพื้นทันที “ท่านพ่อ ท่านรอข้าอยู่ที่บ้าน ข้าจะไปดูหน่อย”

ในใจของเขามีกองไฟสุมอยู่ หากไม่ดับคงไม่ได้

แม้ปกติแล้วภายนอกของเขากับหูจ่างหลินจะเรียกไม่ได้ว่าสนิทกัน ทว่าหูจ่างหลินปฏิบัติต่อเขาอย่างไร เขารู้ดีอยู่แก่ใจ สามปีที่ผ่านมานี้ หูจ่างหลินเห็นเขาเป็นดั่งบุตรชายแท้ๆ มาโดยตลอด หัวใจของเขาก็เห็นหูจ่างหลินเป็นบิดาของตนตั้งนานแล้ว และวันนี้ คนสกุลไป๋นั่นกล้าบุกมาถึงบ้าน ทั้งยังตีจนหูจ่างหลินมือหัก ความโกรธแค้นครั้งนี้ เขาจะทนกล้ำกลืนได้อย่างไร

ฝีเท้าหูเฟิงรวดเร็วนัก เขาอยากตามไป๋จื่อให้ทัน หากเด็กสาวตัวเล็กอย่างนางตกอยู่ในกำมือของนักเลงหัวไม้พวกนั้น คงจะต้องเสียเถูกเอาเปรียบอย่างหนัก ทว่าถึงแม้เขาจะรีบตามไป ก็ยังคงช้าไปก้าวหนึ่ง

ภายในลานบ้านสกุลไป๋เสียงดังยิ่งนัก ด้านนอกก็มีคนในหมู่บ้านมุงดูอยู่ เขามองไม่เห็นสถานการณ์ภายในนั้น ได้ยินเพียงเสียงร้องโอดครวญอย่างต่อเนื่อง เขายังไม่ทันตั้งใจฟังให้ดี ก็รีบแหวกทางชาวบ้านที่มุงอยู่พวกนั้น เบียดจนถึงด้านหน้าสุด

เดิมทีเขาคิดว่าคนที่ถูกตีจนร้องน่าเวทนาไม่หยุด จะต้องเป็นไป๋จื่อและจ้าวหลาน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่ถูกไล่ตีอยู่ภายในลานบ้าน จะเป็นบุรุษร่างใหญ่สูงเจ็ดฉื่อ

เจ้ารองคิดไม่ถึงว่าไป๋จื่อจะกล้าตีเขา และไม่คาดคิดว่านางจะคล่องแคล่วเช่นนี้ แค่ไม่ทันระวังเพียงครู่เดียว ก็ต้องเสียเปรียบอยู่หลายครั้ง เขาอยากหมุนตัวกลับไปบ้าง แต่ไป๋จื่อผู้นี้ไม่ให้โอกาสเขาตอบโต้กลับโดยสิ้นเชิง เขาถูกตีจนต้องกุมหัววิ่งหนีราวกับหนู ในปากตะโกนเรียกชื่อของเจ้าใหญ่ ให้เขารีบออกมาช่วย

เจ้ารองมีรูปร่างเตี้ย ทำงานน้อยตั้งแต่เล็ก ทั้งเรี่ยวแรงและความแข็งแกร่งจึงสู้เจ้าใหญ่ไม่ได้

เจ้าใหญ่ขังจ้าวหลานไว้ในโรงฟืนขนาดเล็กหลังลานบ้านแล้ว เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกของน้องรองที่หน้าลานบ้าน เขาก็รีบเรียกสมาชิกในครอบครัวออกไป หญิงชรา หลิวซื่อ และจางซื่อต่างก็ตามออกไปที่หน้าลานบ้าน

แม้ปกติแล้วเจ้าใหญ่และเจ้ารองมักจะมีปากเสียงกัน แต่ถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องแท้ๆ เจอสถานการณ์เช่นนี้เข้า ไหนเลยจะมีถืออคติบันดาลโทสะหรือไม่ช่วยเหลือ

บัดนี้สถานการณ์กลับตาลปัตร จากหนึ่งต่อหนึ่งก่อนนี้ กลายเป็นสามต่อหนึ่งแล้ว

ทีแรกไป๋จื่อตีเจ้ารองก็ไม่ได้ใช้แรงเท่าไร ทั้งยังใช้เล่ห์เหลี่ยม อาศัยการบุกเข้าจู่โจมทันทีในรอบแรก

ทว่าตอนนี้ นางใช้เรี่ยวแรงหมดลงเรื่อยๆ ส่วนอีกฝ่ายมีผู้ช่วยเพิ่มอีกสองคน แต่ละคนล้วนโหดเหี้ยม เกรงว่านางจะต้องเสียเปรียบหนักเสียแล้ว

ไป๋จื่อประมวลผลอยู่ในใจอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะมีชายชาตรีโผล่ออกมาในทันทีในเวลานี้ เพราะเห็นความอยุติธรรมบนถนน ตอนที่ควรลงมือก็ลงมือ

ทันใดนั้น ท่อนไม้ของเจ้าใหญ่กำลังจะตกกระทบบนตัวนาง ทว่านางกำลังหลบท่อนไม้ของหญิงชรา ทำให้หลบท่อนไม้ของเจ้าใหญ่ไม่พ้น