คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 497
ตอนที่ 497 กรงงู
ไม่นานต้วนเฉิงก็กลับมาพร้อมกับไม้ไผ่กระดองเต่ากองหนึ่ง นายทหารผู้นั้นหยิบมีดพกขึ้นมาเริ่มเหลาต้นไผ่ จนมันกลายเป็นแผ่นไม้ไผ่บางๆ เส้นหนึ่ง
“ทำให้มากหน่อย พวกเราสานกรงสักสองสามอัน พรุ่งนี้จับงูกลับมาสักแปดถึงสิบตัว ไม่ใช่แค่ได้กินน้ำแกงงูข้นเท่านั้น ยังได้กินเนื้องูย่างด้วย ประเสริฐนัก!” ต้วนเฉิงก็ไม่ได้กินเนื้อสัตว์มานานแล้วเช่นกัน ครั้นนึกถึงรสชาติของน้ำแกงงูข้นเมื่อครู่นี้ เขาก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองด้วยความตะกละเสียจริงๆ
ตอนที่นายทหารกำลังสานกรงงูอยู่นั้น ไป๋จื่อกับต้วนเฉิงมองแล้วรู้สึกสนใจ จึงร่วมสานไปกับเขาด้วย ต่อมาหมอเฉินก็เข้ามาร่วมวงด้วยเช่นกัน นายทหารสองคนที่อาการบาดเจ็บทุเลาขึ้นแล้ว ทั้งยังเดินเหินได้สะดวกก็มาร่วมด้วยช่วยกัน คนเยอะกำลังมาก ไม่นานนักก็สานกรงออกมาได้รวดเดียวถึงสิบอัน
ไป๋จื่อยิ้มว่า “หากงูแถวนี้รู้ว่าพวกเราทำกรงงูมากมายถึงเพียงนี้ เกรงว่าคงจะต้องเผ่นกันไปหมดแน่”
“เช่นนั้นข้าจะไปวางกรงไว้ พรุ่งนี้เช้าจะได้กินน้ำแกงงูข้น” ต้วนเฉิงกล่าว
นายทหารคนหนึ่งก็ยิ้มเช่นนั้น “นั่นไม่แน่หรอก การจับงูต้องอาศัยโชค ตอนนี้เขาฤดูหนาวแล้ว แม้งูจะยังไม่เริ่มจำศีล แต่ก็ออกมาเพ่นพ่านน้อยมาก อยากจะจับให้ได้สักสิบตัวในคราวเดียว เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายนะ”
“ถึงจะไม่ง่าย แต่ข้าก็โชคดีไม่หยอก” ต้วนเฉิงยิ้ม
ไป๋จื่อกล่าวต่ออีกว่า “เติมถั่วมันๆ ที่ผ่านการแช่น้ำแล้วลงไปในเหยื่อสักหน่อย กลิ่นของถั่วเป็นกลิ่นที่งูชอบมากที่สุด ขอเพียงพวกมันอยู่ใกล้ๆ จะต้องได้กลิ่นอย่างแน่นอน”
นายทหารคนนั้นมีสีหน้าประหลาดใจ “เจ้ารู้วิธีการนี้ได้อย่างไร นี่เป็นวิธีการจับงูที่ตกทอดกันในตระกูลของพวกข้า คนทั่วไปไม่มีทางรู้ได้”
‘ในยุคปัจจุบัน ไม่มีเรื่องอะไรที่คนอยากรู้ แล้วจะไม่สามารถรู้ได้ ยุคแห่งการแบ่งปันข้อมูลผ่านอินเทอร์เน็ตเฟื่องฟูมาถึงร้อยปี ด้วยต้องการที่จะพัฒนาโลกต่อไปเรื่อยๆ’ ไป๋จื่อกล่าวในใจ
เหตุผลที่ยุคโบราณมีแต่ความยากจนและขาดซึ่งองค์ความรู้ ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับการที่ไม่สามารถแบ่งปันข้อมูลกันได้ ทุกคนต่างก็เก็บการประดิษฐ์และการค้นพบใหม่ไว้เป็นความลับของตระกูล จึงไม่มีทางที่จะแบ่งปันการประดิษฐ์และการค้นพบที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นกับโลกใบนี้ การพัฒนาระหว่างยุคสมัยจึงเกิดขึ้นได้ยากเช่นกัน
ไป๋จื่อยิ้มจาง “ข้าได้ยินมาโดยบังเอิญ ครอบครัวของข้ารู้วิธีนี้กันทุกคน มันไม่นับว่าเป็นความลับอะไร”
ต้วนเฉิงตามหาถั่วที่มีความมันออกมาจากในวัตถุดิบยากองใหญ่อย่างรวดเร็ว เขานำมันไปแช่น้ำไว้ก่อน แล้วจึงผสมเข้ากับเหยื่อล่อ แบ่งใส่ในกรงหลายอัน ก่อนจะบังคับรถม้าของไป๋จื่อ นำกรงงูไปจัดวางอยู่ทั่วบริเวณ วุ่นวายจนกระทั่งฟ้าสว่าง…
เขาเหนื่อยล้าจนลืมตาแทบไม่ขึ้น จึงกลับไปนอนที่กระโจมหลังเล็ก
ไป๋จื่อกล่าวกับหมอเฉินว่า “ต้วนเฉิงพยายามมากทีเดียว เพื่อที่จะได้กินน้ำแกงงูข้น”
หมอเฉินส่ายหน้าอย่างจนใจ “เขาก็แค่ตะกละเท่านั้นแหละ ความจริงแล้วเป็นเพราะพ่อครัวของหน่วยเสบียงไม่มีฝีมือ ไม่ได้กินไขมันและเนื้อสัตว์นานถึงครึ่งเดือนจึงเป็นเรื่องปกติ ครั้งนี้นานเป็นพิเศษ ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว อย่าว่าแต่ต้วนเฉิงเลย ข้าเองก็รู้สึกเป็นทุกข์เช่นเดียวกัน”
“หากใกล้ๆ นี้มีตลาดก็คงดี พวกเราจะได้ไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารบ้าง” ไป๋จื่อถอนใจเช่นกัน
หมอเฉินโบกมือ “สถานที่เช่นนี้จะมีตลาดที่ไหนกัน แทบจะไม่มีใครอาศัยอยู่ละแวกนี้เลยด้วยซ้ำ ผักที่กินกันในค่ายทหารก็เป็นฝีมือการปลูกของเหล่าทหาร นอกจากปลูกผักกาดขาวแล้ว ก็ไม่ได้ปลูกอะไรอย่างอื่นอีก ทุกวันจึงมีแต่ผักกาดขาวกิน” หมอเฉินรู้สึกจนใจอย่างมาก รู้สึกว่าตนเองใกล้จะกลายเป็นผักกาดขาวแล้ว
“เหตุใดวันนี้ไม่มีผู้บาดเจ็บถูกส่งมาเลยเล่าขอรับ” ไป๋จื่อถาม
“ข้าได้ยินมาว่าวันนี้จอมพลหวังนำกองทัพหนึ่งแสนนายมาถึงชายแดน พวกเขาน่าจะปักหลักตั้งค่ายห่างออกไปห้าลี้ ก่อนที่ทั้งสองกองทัพจะรวมเป็นหนึ่ง ก็จะถือว่าพักรบชั่วคราว”
ไป๋จื่อถามอีกว่า “จอมพลหวังผู้นี้มาจากเมืองหลวงหรือขอรับ เขาต่อสู้เป็นหรือไม่”
……….
ตอนที่ 498 จับงู
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...