คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 499
สรุปบท ตอนที่ 499 เตรียมตัว / ตอนที่ 500 แววตาทอประกาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
ตอนที่ 499 เตรียมตัว / ตอนที่ 500 แววตาทอประกาย – ตอนที่ต้องอ่านของ คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
ตอนนี้ของ คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนางเอกเก่งทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 499 เตรียมตัว / ตอนที่ 500 แววตาทอประกาย จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตอนที่ 499 เตรียมตัว
ไป๋จื่อพยักหน้า “เกรงว่าจะไม่ได้ ตอนนี้เตาไฟในหน่วยเสบียงยังไม่ว่าง อยากกินน้ำแกงงูข้นต้องรอพวกเขาทำมื้อกลางวันเสร็จก่อน”
หมอเฉินรับกรงงูทั้งสามในมือต้วนเฉิง ก่อนจะตรวจสอบอย่างละเอียด แล้วถอนใจกล่าวว่า “น่าเสียดายยิ่ง ไม่มีงูลายดอก หากจับงูลายดอกได้สักตัวก็คงดี พวกเราจะได้ฝึกหลอมยาปี้ซินสักครั้ง”
“ข้าวางกรงงูหนึ่งไว้ในป่าที่ถูกงูลายดอกกัดไว้ด้วย หากในป่านั้นยังมีงูลายดอกอยู่ จะต้องไม่รอดพ้นเงื้อมือของข้าแน่ พรุ่งนี้ข้าจะลองไปเก็บกรงดูขอรับ” ต้วนเฉิงกล่าว
“เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวดีจากเจ้า” หมอเฉินปีตินัก
…
“เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่หรือไม่” แม่ทัพสื่อถามแม่ทัพจู้ที่ยืนอยู่ข้างๆ
จู้หยวนพยักหน้า “จัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว อีกเดี๋ยวจอมพลหวังมาถึง ถึงแม้เขาจะบอกว่าต้องการพบคนจากกองทหารม้าหุ้มเกราะและกองทหารเกราะดำ คนที่มาก็จะเป็นคนของพวกเรา วางใจเถอะ”
แม่ทัพสื่อพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะผินหน้าไปมองหูจื้อ “ทางเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
หูจื้เองก็พยักหน้าเช่นกัน “ทุกอย่างเรียบร้อยดี ตาแก่ผู้นี้เหมือนลงไปอยู่ในดินมากว่าครึ่งหนึ่งแล้ว ยังจะกล้ามาที่นี่อีก ขอเพียงเขาอยากขุดคุ้ยเรื่องเมื่อสามปีก่อน ครั้งนี้พวกเราก็จะไม่ให้เขากลับไป คอยดูให้ดีเถอะ”
ในที่สุดบนใบหน้ายาวเหมือนม้าของสื่อลี่หยวนก็ปรากฏรอยยิ้มจาง “ไปกันเถอะ ตอนนี้พวกเราควรไปต้อนรับจอมพลหวังแล้ว!”
ทั้งสามคนไปยังประตูหลักของค่ายทหาร รอคอยท่ามกลางแสงแดดยามเที่ยงวันเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามเต็มๆ ตอนที่ความอดทนของพวกเขากำลังจะขาดสะบั้น บนถนนหลวงไกลลิบๆ ก็มีเสียงม้าดังกุบกับมาเสียที
พวกเขาเก็บสีหน้ารำคาญใจโดยพลัน พากันหลีกทางไปด้านข้าง ท่าทางเคารพนบนอบเต็มที่
ขบวนม้ามาถึงไม่ขาดสาย ไม่หยุดฝีเท้าโดยสิ้นเชิง พวกเขาแม้กระทั่งมองหน้าตาของจอมพลหวังไม่ชัดเจน จนกระทั่งขบวนม้าหายไปไม่เห็นเงา…
“น่ะ…นี่มันหมายความว่าอย่างไร เขาไม่เห็นพวกเราเลยหรือ” หูจื้อเช็ดใบหน้าที่มีฝุ่นเกาะอยู่ทั่ว
สื่อลี่หยวนส่ายหน้า “ไม่มีทางไม่เห็น แต่พวกเขาแสดงความน่าเกรงขามให้พวกเราเห็นต่างหาก ไป พวกเราไปพบเขาสักหน่อยเถอะ”
กระโจมใหญ่ของจอมพลสื่อจัดวางไว้เรียบร้อยดีตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน จอมพลหวังคุ้นเคยเส้นทางที่นี่ดี จึงเดินตรงไปยังกระโจมของตนเอง ภายในนั้นมีอาหารและสุราเลิศรสจัดวางไว้พร้อมสรรพ ทั้งยังมีสาวใช้หน้าตาอ่อนหวานดุจสายน้ำอีกต่างหาก
แต่ไหนแต่ไรมาจอมพลหวังไม่ชอบให้มีคนมาปรนนิบัติรับใช้ อีกทั้งเขาอายุมากแล้ว ไม่มีความสนใจในอิสตรีมาเนิ่นนาน หลังเข้าไปในกระโจมแล้วเห็นพวกนางก็รู้สึกไม่พอใจ สะบัดมือไล่ทันที “ออกไป!”
ก่อนหน้านี้สาวใช้สองคนมีหน้าที่ปรนนิบัติแม่ทัพหูจื้อ เขาปฏิบัติกับพวกนางด้วยความอ่อนโยนมาโดยตลอด ไม่เคยตะคอกหรือต่อว่าพวกนางสักครั้ง บัดนี้เห็นท่าทีเย็นชาของจอมพลหวังแล้ว ก็พากันตกอกตกใจจนไม่กล้าพูดมาก รีบออกไปอย่างรวดเร็ว
รองแม่ทัพเข้ามาถอดเสื้อคลุมหนังให้จอมพลหวัง ก่อนจะกล่าวเสียงเบา “เมื่อครู่พวกหูจื้ออยู่ข้างนอกประตูค่าย ท่านเห็นหรือไม่ขอรับ”
จอมพลหวังแค่นหัวเราะเสียงเย็น “คนตัวใหญ่เช่นนั้น ข้าจะมองไม่เห็นได้อย่างไร”
“เช่นนั้นไยท่านไม่หยุด ถึงอย่างไรเสียพวกเขาก็อยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว เกรงว่าจะได้ใจเหล่าทหารทีเดียว”
“คนเช่นพวกเขาน่ะหรือ ได้ใจเหล่าทหาร? เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือไร หากพวกเขาได้ใจเหล่าทหารจริง เหตุใดสามปีมานี้ถึงไม่เคยชนะศึกในสนามรบที่ตะวันตกเฉียงเหนือนี่สักครั้งเลย” จอมพลหวังโบกมือ
เขายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พาลตบฝ่ามือหนึ่งลงบนโต๊ะ กล่าวด้วยโทสะ “หากไม่ใช่เพราะเมื่อสามปีก่อนข้าร่างกายทรุดโทรม ข้าคงจัดการพวกเขาอยู่ที่นี่ไปนานแล้ว จะเก็บพวกเขาไว้จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร”
รองแม่ทัพจางเห็นเขาโกรธเกรี้ยว ก็รีบเทน้ำให้เขาจอกหนึ่ง “ท่านจอมพล ร่างกายท่านไม่ค่อยแข็งแรง อย่าได้โมโหเหล่าคนชั้นต่ำพวกนี้นักเลย ไม่คุ้มกันหรอกขอรับ!”
……….
ตอนที่ 500 แววตาทอประกาย
เขาเงยหน้ามองไปรอบๆ ก่อนจะรีบกล่าวว่า “ท่านจอมพลพบสาวใช้ที่ข้าส่งมาปรนนิบัติท่านหรือไม่”
จอมพลหวังโบกมือ “ข้าแก่มากแล้ว ไม่ต้องการสาวใช้อะไรหรอก จึงให้พวกนางไปกันหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องส่งมาอีก”
หูจื้อเดาได้ว่าจะเป็นเช่นนี้ จอมพลหวังผู้นี้เป็นชายชราที่ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ชอบความร่ำรวย และไม่เสน่หาความรักใคร่ โชคดีที่เขาเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว
“นั่งลงเถอะ!” จอมพลหวังมองไปยังจู้หยวน ก่อนจะถามเสียงเบา “เจ้าคือจู้หยวนหรือ”
จู้หยวนเกิดความรู้สึกประหลาดใจ ด้วยไม่คิดว่าจอมพลหวังจะจำเขาได้
“ข้าเองขอรับ!”
“ข้าเจ้าจำได้ ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นรองแม่ทัพกองทหารเสือขาว บัดนี้รับตำแหน่งอะไรแล้วล่ะ” จอมพลหวังถาม
จู้หยวนรีบตอบทันควัน “เรียนท่านจอมพล ตอนนี้ข้าเป็นแม่ทัพของกองทหารนกกระจอกดำขอรับ”
“กองทหารนกกระจอกดำ?” จอมพลหวังเลิกคิ้วถาม “เมื่อก่อนข้าไม่เคยได้ยืนชื่อกองทหารนี้เลย เป็นกองทหารที่ตั้งขึ้นมาใหม่หรือ”
จู้หยวนส่ายหน้า “กองทหารนกกระจอกดำก็คือกองทหารเสือขาวในอดีตขอรับ หลังจากแม่ทัพเหลียนตาย ข้าก็รับคำสั่งของเซียวอ๋อง ได้เลื่อนตำแหน่งจากรองแม่ทัพเป็นแม่ทัพขอรับ”
“เลื่อนตำแหน่งแล้วก็เลื่อนเถอะ เหตุใดต้องเปลี่ยนสัญลักษณ์ธงด้วย” สายตาเย็นชาของจอมพลหวังมองกดดันจู้หยวน เขาเกลียดการหักหลังเป็นที่สุด โดยเฉพาะการหลักหลังที่เกิดขึ้นในค่ายทหาร
สีหน้าของจู้หยวนยังคงเดิม เมื่อเทียบกับหูจื้อที่เหงื่อกาฬเย็นเยียบผุดเต็มหน้าผาก และต่างกับสื่อลี่หยวนที่หลบหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับเขากำลังเผชิญหน้ากับเรื่องที่เรียกได้ว่าธรรมดาสามัญที่สุดในชีวิต
หรือเขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะมาถึง จึงฝึกฝนการแสดงฉากนี้อยู่ในใจว่าแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...