คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 507
ตอนที่ 507 หมอกงมีพิรุธ
จอมพลวางเหล่มองเขา ยื่นมือของตัวเองไป “ตรวจดูให้ข้าที แล้วบอกข้าว่าโรคนี้รักษาได้หรือไม่”
หมอจับข้อมือของเขา ทำท่าทางเหมือนจับชีพจร จากนั้นก็กล่าวในทันทีว่า “อาการไม่ค่อยดีนัก ท่านจอมพล ข้าเคยบอกกับท่านไว้ก่อนแล้ว ว่าท่านต้องรักษาสุขภาพ โดยเฉพาะความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมจากการเดินทางนาน ตั้งแต่เมืองหลวงตลอดทางมาถึงตะวันตกเฉียงเหนือ ท่านอาการกำเริบไปกี่ครั้งแล้ว ข้าแนะนำให้ท่านกลับไปทุกครั้ง แต่ท่านก็ไม่ฟัง ดูจากอาการตอนนี้…”
เขาไม่พูดต่อ แต่เงยหน้าขึ้นมองจอมพลหวัง
สีหน้าของจอมพลหวังยังคงเดิม เขากล่าวเสียงเรียบ “พูดต่อไปสิ”
หมอพยักหน้า ก่อนจะพูดอีกว่า “ดูจากอาการตอนนี้แล้ว มีแต่จะยิ่งกำเริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป ยาก็คุมไม่อยู่แล้วขอรับ”
“หากใช้ยาแล้วคุมไม่อยู่ แล้วหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร” จอมพลหวังถาม
“ข้าน้อยไม่กล้าพูด” หมอคอตก
จอมพลหวังสายตาเย็นชาขึ้นอย่างช้าๆ จ้องเขม็งไปที่ศีรษะสีดำขลับ อยากจะทุบมันให้แตกภายในหนึ่งกำปั้น
“ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ” เขาถาม
หมอกล่าวว่า “ท่านจอมพล หากท่านนอนลงพักผ่อนได้ สองหูไม่ได้ยินเสียงข้างนอกหน้าต่าง สงบจิตใจ ก็อาจจะยืดเวลาที่อาการจะกำเริบได้ขอรับ”
หมายความว่าเขาอย่าได้ยุ่งเรื่องของจิ้นอ๋อง และไม่ต้องทำอะไรในค่ายทหารแห่งนี้ ขอเพียงเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ชีวิตนี้ของเขาจะห่างไกลจากอาการหอบหายใจได้อีกสองสามวันหรือ
จอมพลหวังนึกถึงสิ่งที่ไป๋จื่อกำชับก่อนหน้านี้ จึงพูดไปว่า “ไปต้มยาเถอะ ข้าจะนอนพักสักหน่อย” ไป๋จื่อบอกว่าหากหมอผู้นี้มีพิรุธ เช่นนั้นยาของเขาจะต้องมีพิรุธด้วยอย่างแน่นอน
จะมีพิรุธหรือไม่ แค่ดูก็รู้แล้ว
หมอรับคำ แล้วหมุนกายออกจากกระโจมไป
ไป๋จื่อที่ซ่อนอยู่หลังชั้นไม้เดินออกมา นางกล่าวกับจอมพลหวังว่า “หมอผู้นี้ดูแปลกๆ นะขอรับ”
จอมพลหวังเลิกคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ตอนที่ท่านแกล้งว่าอาการกำเริบเมื่อครู่ ท่านต้องไม่เห็นสีหน้าของเขาเป็นแน่ ท่านอาการกำเริบ เขาเป็นหมอรักษาท่าน แต่กลับไม่รีบร้อนเลยสักนิด เขามองท่านราวกับดูละครอย่างไรอย่างนั้น พอท่านอาการดีขึ้นแล้ว เขาถึงจะเริ่มถามเสียสองสามคำ หมอพรรค์นี้ ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลยขอรับ”
ก่อนหน้านี้จอมพลหวังไม่เคยรู้สึกว่าหมอผิดปกติตรงไหน และไม่รู้ว่าเขาเชื่องช้ายามทำการรักษาให้ตนเช่นนี้ เมื่อครั้งที่อาการกำเริบ เขาไม่ค่อยมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไร จึงไม่ทันสังเกตว่าคนข้างกายมีสีหน้าอย่างไร วันนี้ถึงได้เห็นชัดแจ้ง
“อีกเดี๋ยวเขาจะนำยามาให้ ข้าจะอยู่ที่นี่ ท่านคอยมองแววตาและการกระทำของเขา รั้งตัวเขาไว้ ทำให้เขาพูดถึงตัวการที่อยู่เบื้องหลัง เพื่อดูว่าเรื่องที่เขาทำร้ายท่านเกี่ยวข้องกับคนที่ทำร้ายจิ้นอ๋องหรือไม่” ไป๋จื่อกล่าว
จอมพลหวังพยักหน้า “ข้าออกรบในสมรภูมิมานานปี ไม่ได้กลับเมืองหลวงเป็นเวลานาน ไม่ค่อยได้ผูกมิตรกับพวกขุนนางใหญ่ในราชสำนักสักเท่าไร ทั้งยังไม่เคยสนทนากับองค์ชายคนใด หากบอกว่ามีคนเกลียดแค้นข้า อยากจะฆ่าข้าให้จงได้ นอกจากแม่ทัพแคว้นศัตรูที่พ่ายแพ้ข้าไปเหล่านั้น ข้าก็นึกไม่ออกแล้วว่ายังมีใครอีก”
“จริงอยู่ที่เมื่อก่อนท่านไม่เคยสนทนากับองค์ชายคนใด แต่หลังจากนั้นท่านกลายเป็นผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังคับบัญชาของจิ้นอ๋อง แม้กระทั่งมีความสัมพันธ์กันเฉกเช่นศิษย์อาจารย์ สถานการณ์จึงย่อมมีความแตกต่างไปจากเดิม” ไป๋จื่อกล่าว
“ทว่าเหตุใดพวกเขาถึงไม่วางยาพิษข้าให้ตายไปเลย ไยต้องใช้ยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า ทำให้ข้าทรมานทุกวัน ไว้ชีวิตคนแก่อย่างข้าไว้เช่นนี้ แท้จริงแล้วต้องการทำอะไรกันแน่” จอมพลหวังไม่เข้าใจ
ไป๋จื่อส่ายหน้า “เรื่องนี้ต้องถามคนที่วางยาพิษท่านแล้วขอรับ”
หนึ่งชั่วยามให้หลัง หมอนำยาเข้ามาให้ จอมพลหวังกำลังแกล้งหลับอยู่บนเตียงไม้ เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว เขาถึงจะลุกขึ้นมองอีกฝ่าย
หมอวางยาไว้บนโต๊ะ แล้วก้าวขึ้นมาประคองจอมพลหวังลงจากเตียง “ท่านควรจะพักผ่อนให้ดี อีกเดี๋ยวกินยาแล้วก็นอนพักนะขอรับ”
……….
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...