คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 543
ตอนที่ 543 ครอบครัวคนขี้เกียจ (4)
หญิงชราเงยหน้ามองนางครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “จะกินอะไรก็ต้องกินตอนร้อนๆ เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ” ตอนที่เจ้ารองต้มข้าว กลิ่นหอมโชยมาถึงห้องของนาง แม้แต่นางเองก็ได้กลิ่น แล้วสองคนนี้จะไม่ได้กลิ่นได้อย่างไร ใครใช้ให้พวกเข้าตื่นช้าเล่า ไม่ได้กินโจ๊กสักหยดแล้วจะโทษใครได้
หลิวซื่อยังคงร้อนใจ “ท่านแม่ ตอนนี้ท่านพูดเช่นนี้แล้วยังจะได้ประโยชน์อะไรกัน ท่านช่วยข้าคิดหาหนทางดีกว่า วันนี้ทั้งวันพวกข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย หวังจะกินมื้อนี้นี่แหละ”
ทว่าหญิงชรายังไม่ได้พูดอะไร ไป๋ต้าเป่าและไป๋เสี่ยวเฟิงก็เข้ามาในห้องของนางบ้าง ไป๋เสี่ยวเฟิงมองหลิวซื่ออย่างไม่พอใจ ขึ้นเสียงว่า “ท่านแม่ นี่มันยามใดแล้ว ฟ้าก็มืดแล้วเช่นกัน ไยยังไม่ได้กินข้าวเสียที”
ไป๋ต้าเป่าก็กล่าวว่า “ใช่ ข้าหิวมาตลอดทั้งวันแล้ว แต่ไม่เห็นพวกท่านเรียกข้ากินข้าวสักที ป่านนี้แล้วยังไม่ได้ทำอาหารอีกหรือ”
หากไม่ใช่เพราะขดตัวอยู่ในผ้าห่มช่างแสนสบาย เขาก็คงออกมาเร่งเรื่องข้าวเร็วกว่านี้ เหตุใดต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วย
บัดนี้มีเสียงดังสองสามสายดังมาจากข้างนอก ไป๋ต้าเป่ามองออกไปเห็นไป๋ฟู่กุ้ยกำลังยกถ้วยสองใบออกมาจากห้องของไป๋เจินจู หลังจากวางถ้วยที่ห้องครัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็หมุนกายกลับห้องของตนเองไป
ไป๋ต้าเป่ากล่าวกับหลิวซื่อว่า “ท่านแม่ เหตุใดถึงดูเหมือนฟู่กุ้ยกินข้าวแล้วเล่า”
หลิวซื่อทำหน้าบึ้ง “อารองของเจ้าไม่ได้ทำอาหารให้พวกเรา”
“เพราะเหตุใดกัน ไม่ใช่ว่าหลายวันมานี้ท่านอารองทำอาหารให้พวกเราหรือ ไยวันนี้ไม่ทำแล้วเล่า” ไป๋ต้าเป่าไม่เข้าใจ
หลิวซื่อส่ายหน้า “ไม่รู้สิ พวกเจ้าไปถามเองเถอะ!”
“จะต้องเป็นเพราะท่านแม่ไปหาเรื่องอาสะใภ้รองแน่ๆ ท่านแม่นี่จริงๆ เลย ตอนนี้พวกเราทั้งบ้านล้วนหวังพึ่งอารอง ท่านจะไปหาเรื่องอาสะใภ้รองให้ได้เรื่องอะไรกัน ทนสักหน่อยไม่ได้เลยหรือ” ไป๋เสี่ยวเฟิงกล่าวบ้าง
หลิวซื่อโมโหแล้ว “ข้าไม่ได้หาเรื่องนาง วันนี้ข้าไม่ได้หาเรื่องนางจริงๆ ข้าไม่ได้ออกจากห้องของตนเองเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้พบนางเลยด้วย มีแต่พูดจากับนางผ่านประตูกั้นอยู่ไม่กี่คำ แล้วข้าจะผิดใจกับนางได้อย่างไร”
“พวกเจ้าพูดอะไรกัน” หญิงชราถาม
คราวนี้หลิวซื่อถึงนึกเรื่องงานเย็บปักขึ้นได้ นางรีบออกไปดู แต่กลับพบว่าผ้าปักลายหายไปแล้ว
นางปรี่ไปในห้องของจางซื่อ เข้าไปถึงแล้วก็ยื่นมือให้จางซื่อทันที “ผ้าปักลายนั่นเล่า ไม่ใช่บอกว่าจะให้เงินข้าหนึ่งเฉียนหรือ”
จางซื่อยกผ้าปักลายในมือที่ใกล้จะทำเสร็จแล้วขึ้น กล่าวว่า “ข้าให้ผ้าผืนนี้กับเจ้าไปตั้งแต่เช้า บอกไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ข้าต้องนำไปส่ง แล้วเจ้าปักมันหรือไม่ นอกจากนอนทั้งวันแล้ว เจ้าได้ออกมาจากผ้าห่มบ้างหรือไม่ หากไม่ใช่เพราะข้านึกเรื่องนี้ขึ้นได้และออกไปดูสักหน่อยของสิ่งนี้คงจะถูกปล่อยทิ้งไว้จนถึงพรุ่งนี้กระมัง”
หลิวซื่อมุ่นคิ้ว สีหน้าไม่พอใจ “ข้าไม่สน เจ้าบอกว่าจะให้เงินข้าหนึ่งเฉียน บอกแล้วว่าจะให้ข้าปักลายผ้าผืนนี้ ตอนนี้เจ้าทำไปเสียแล้ว เงินก็ต้องเป็นของข้า”
จ้างซื่อแค่นหัวเราะ “เจ้าช่างหน้าด้านเสียจริง เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร ข้าจางซูเหมยเป็นเด็กในบ้านหรือข้ารับใช้ของเจ้าหรือ เหตุใดเงินที่ข้าหามาได้ต้องยกให้เจ้าด้วย เจ้าคงฝันกลางวันยังไม่ตื่นกระมัง ยังไม่ตื่นก็นอนต่อไปเถอะ”
วาจาเหล่านี้ทำให้หลิวซื่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะในสายตาของนางแล้ว นางเป็นสะใภ้ใหญ่ จางซูเหมยจะทำงานเก่งเพียงใดก็ไม่ได้อาวุโสไปมากกว่านาง เพราะเช่นนั้นก็ต้องเชื่อฟังนางซึ่งเป็นสะใภ้ใหญ่ผู้นี้ แต่น่าโมโหที่จางซูเหมยไม่เพียงไม่ฟังนาง ยังสั่งสอนนางทุกสิ่งทุกอย่าง ลองคิดดูสิ หากไม่ใช่เพราะจางซื่อผู้นี้ยุยง เจ้ารองจะแยกบ้านกับพวกนางได้หรือ ชีวิตของพวกนางจะกลายเป็นเช่นนี้ได้หรือ
ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห หลิวซื่อกำลังจะบันดาลโทสะ ทว่าไม่รู้ไป๋เสี่ยวเฟิงโผล่มาจากที่ไหน เขาจับมือผู้เป็นมารดา ก่อนจะขยิบตาให้นางครั้งหนึ่ง
หลิวซื่อไม่คิดว่าบุตรชายจะทำเช่นนี้ จึงแหวเสียงแหลม “เจ้ามาทำอะไร รีบออกไปเสีย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...