คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 565
ตอนที่ 565 เจ้าอยากพูดอะไร
หูเฟิงไม่ใช่ลูกของหูจ่างหลิน? เป็นหูจ่างหลินเก็บเขามาเลี้ยงหรือนี่ อีกทั้งไป๋จื่อยังไม่ให้เขาบอกเรื่องนี้กับคนนอกอีก
เมิ่งหนานใจเต้นแรงเสียงดัง เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง เป็นลางสังหรณ์อันแรงกกล้ามาก
“เจ้าเก็บหูเฟิงมาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อใด” เมิ่งหนานถาม
หูจ่างหลินโบกมือทันควัน “ไม่พูดแล้วๆ ล้วนเป็นเรื่องในอดีตทั้งนั้น” ครั้นเห็นสีหน้าของเมิ่งหนานเปลี่ยนไป เขาก็เริ่มไม่สบายใจขึ้นมาบ้าง
“สามปีที่แล้วใช่หรือไม่” เมิ่งหนานถามไม่ยอมเลิกรา
หูจ่างหลินชะงักงัน “เจ้ารู้ได้อย่างไร จื่อยาโถวบอกเจ้าหรือ”
เมิ่งหนานก็ชะงักเช่นกัน ทุกอย่างที่เดิมทีสับสนไม่เป็นระเบียบ บัดนี้พลันร้อยเรียงเป็นเรื่องราว กลายเป็นความกระจ่างแจ้งแล้ว
หูเฟิงไปร่วมรบ จิ้นอ๋องกลับมา กุมอำนาจทางทหารอีกครั้ง
หูเฟิงไม่ใช่บุตรชายของหูจ่างหลิน เป็นหูจ่างหลินที่เก็บเขามาเลี้ยงเมื่อสามปีก่อน และจิ้นอ๋องก็หายตัวไปเมื่อสามปีก่อนเช่นกัน
อีกทั้งหน้าตาของหูเฟิงยังคล้ายกับเซียวอ๋องอยู่หลายส่วน นี่ไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญ ใต้หล้านี้ไม่มีเรื่องบังเอิญเช่นนี้แน่นอน
เมื่อประตูห้องปิดลง หลังจากที่หูจ่างหลินออกไป เมิ่งหนานก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
จินเสี่ยวอันดันร่างเขาครั้งหนึ่ง “คุณชาย เป็นอะไรไปขอรับ”
เมิ่งหนานเหม่อมองจินเสี่ยวอัน “เจ้าไม่เข้าใจหรือ”
องครักษ์คนสนิทมีสีหน้างุนงง “เข้าใจอะไรหรือขอรับ” เขาง่วงจะแย่อยู่แล้ว จึงไม่ได้ฟังบทสนาเมื่อครู่นี้อย่างตั้งใต
“หูเฟิงอาจจะเป็นจิ้นอ๋อง ไม่ใช่แค่อาจจะ เขาต้องเป็นจิ้นอ๋องอย่างแน่นอน” เมิ่งหนานกล่าว
ความง่วงของจินเสี่ยวอันหายไปทันที “คุณชาย วาจาเช่นนี้ไม่อาจนำมาล้อเล่นได้ หูเฟิงจะเป็นจิ้นอ๋องได้อย่างไรกัน”
…
เช้าวันต่อมา เสี่ยวเฟิงจัดการรถม้าเรียบร้อย ส่วนไป๋จื่อและจ้าหลานตั้งโต๊ะอาหารเช้าแล้วเช่นกัน
อาหารเช้าอุดมสมบูรณ์มาก ล้วนเป็นสิ่งที่เสียนเอ๋อร์ชอบกิน ทั้งปอเปี๊ยะทอด ผัดหมี่ ถังสุ่ย[1] และมีเกี๊ยวทอดเต็มๆ หนึ่งกล่องใหญ่ด้วย
ทีแรกเสียนเอ๋อร์กินช้ามาก แม้นางจะยังเด็ก แต่ก็รู้ว่าขอเพียงตนกินช้าเพียงเล็กน้อย นั่นเท่ากับมอบโอกาสให้ตนได้อยู่กับพวกเขานานยิ่งขึ้น
แต่ต่อให้ช้ากว่านี้อีกเพียงไหน สุดท้ายแล้วนางก็ต้องกินจนอิ่มอยู่ดี
จ้าวซู่เอ๋อวางตุ๊กตาผ้ามากมายที่เพิ่งทำเสร็จในรถม้าที่เสียนเอ๋อร์นั่ง ทั้งหมดล้วนเป็นรูปแบบที่เสียนเอ๋อร์ชอบ ด้วยหวังว่าตุ๊กตาเหล่านี้จะอยู่เป็นเพื่อนนาง ทำให้นางเบิกบานใจขึ้นมาได้บ้าง
ฝ่ายเมิ่งหนานผิดปกติยิ่ง เขาเอาแต่เหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สีหน้าท่าทางดูไม่เหมือนอย่างเคย ยามจะพูดจากับไป๋จื่อ เขาก็มักจะหยุดไปกลางคันอยู่เสมอ
เมื่อใกล้ถึงเวลาออกเดินทาง เขาถึงรวบรวมความกล้าดึงนางไปด้านหนึ่ง ถามนางเสียงเบาว่า “เจ้าจะไม่ไปกับข้าจริงหรือ”
ไป๋จื่อปัดมือของเขาออก ตอบเสียงเบาเช่นกัน “เมิ่งหนาน ข้าไม่อยากไปเมืองหลวงจริงๆ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่อยากไป”
เมิ่งหนานถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แล้วหลังจากนั้นเล่า”
ด้วยไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ไป๋จื่อจึงมุ่นคิ้ว
“เจ้ากำลังรอจิ้นอ๋อง รอเขารบชนะ อีกไม่นานก็จะมารับเจ้าไปด้วยกันใช่หรือไม่”
สีหน้าของไป๋จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะถามทั้งๆ ที่ยังมุ่นคิ้วอยู่ “ท่านรู้แล้วหรือ ใครบอกท่าน”
เมิ่งหนานยิ้มเย็น “ไม่มีใครบอกข้า แต่ข้าเดาว่าข้าเดาถูก” เขาจ้องเขม็งไปยังเด็กสาวเบื้องหน้า “ข้าเคยพบเซียวอ๋อง เขาคล้ายกับหูเฟิงมาก ตอนนั้นข้าคิดว่าเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ทว่าเมื่อคืนข้าได้รู้ว่าหูเฟิงไม่ใช่ลูกของท่านลุงหู และเขาก็ไปรบได้พอดิบพอดี หลังจากที่เขาไปร่วมกองทัพแล้ว จิ้นอ๋องก็กลับมา นี่ไม่บังเอิญเกินไปหน่อยหรือ”
ใครชอบการจากลาบ้าง แล้วใครเล่าจะปฏิเสธการจากลาเช่นนี้ได้
…
สนามรบ
“ท่านอ๋อง หมอเฉินมาแล้วขอรับ” อาอู่รีบร้อนเข้าไปในกระโจม ด้านหลังตามมาด้วยหมอเฉินที่ถือล่วมยาอยู่
หูเฟิงลืมตา กวาดสายตามองหมอเฉิน ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ลำบากหมอเฉินแล้ว”
หมอเฉินรู้สึกไม่คุ้นชินอยู่บ้าง เพราะจิ้นอ๋องในอดีตไม่ได้เกรงใจเขาเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดว่าไม่มีมารยาทเพียงใด แม้กระทั่งชอบทำตามใจตนมากยิ่งกว่าตอนนี้ แต่ถึงอย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงจิ้นอ๋อง ส่วนตนเองเป็นเพียงแพทย์ทหาร จึงไม่เคยได้ยินคำว่าขอบคุณจากอ๋องผู้นี้สักครั้ง
หมอเฉินเปิดอาภรณ์ของเขาออก บริเวณเอวด้านซ้ายปรากฏรอยกระบี่ ปากแผลเรียบและยาว โชคดีที่ไม่ถูกอวัยวะภายใน แต่ก็เป็นบาดแผลขนาดใหญ่ เขาเห็นครั้งแรกยังรู้สึกหวั่นใจจริงๆ
“เป็นอย่างไรบ้าง” อาอู่ถาม
“บาดแผลภายนอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่” เขาหันหายไปหยิบยาจินชวงที่ทำไว้อย่างดีออกมาจากล่วมยา เตรียมจะใส่ยาให้หูเฟิง
ทว่าหูเฟิงเห็นขวดยาในมือเขาแล้ว กลับถามขึ้นมาว่า “ไม่ใช่ว่าต้องเย็บแผลหรือ” เขาจำได้ว่าไป๋จื่อเคยบอก ว่าบาดแผลเช่นนี้เย็บขึ้นมาแล้วจะหายเร็วกว่า
หมอเฉินชะงัก โพล่งถามขึ้นมาบ้าง “ท่านอ๋องรู้จักการเย็บแผลด้วยหรือขอรับ”
หูเฟิงพยักหน้า “บนร่างของมู่หยางก็มีรอยแผลเป็นจากการเย็บเช่นกัน ข้าเห็นว่าเขาฟื้นตัวได้เร็วมาก”
หมอเฉินพลันมีสีหน้ากระดากอาย “ท่านอ๋อง ข้าขอกล่าวความจริงไม่ปิดบัง วิชาเย็บแผลนี้ข้าทำไม่เป็น ถ้าหากไป๋จื่ออยู่ที่นี่ด้วยก็คงดีขอรับ”
……….
[1] ถังสุ่ย (糖水/甜汤) เป็นของหวานใส่ในน้ำเชื่อมชนิดหนึ่ง เสิร์ฟแบบเย็นหรือร้อนก็ได้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
แอดรบกวนลงให้อ่านจนจบได้ไหมคะ รออ่านอยู่น้า...
สนุกมากค่ะ แอดรบกวนอัปให้อ่านจนจบได้ไหมคะรออ่านอยู่น้าาาาา...
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...