คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 595
ตอนที่ 595 แก้แค้น
ตอนต้มโจ๊กก็ยังคงมีคนจับจ้องนาง นางซ่อนซองกระดาษที่ใส่ผงยาไว้ในแขนเสื้อพักใหญ่แล้ว ครั้นคนโจ๊กก็ให้ผงยานั้นไหลงลงไปจากแขนเสื้อทีละเล็ก ทีละน้อย มือของนางคอยคนโจ๊กอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งผงยาเป็นสีขาว เมื่อสาดมันลงไปทีละนิดเช่นนี้ จะมองด้วยตาเปล่าจึงเป็นเรื่องยาก นางทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนผงยาทั้งซองหมดเกลี้ยง โจ๊กนี้ก็ถือว่าต้มเสร็จพอดี
เมื่อต้มโจ๊กเสร็จแล้ว ไป๋จื่อตักให้ตนเองก่อนถ้วยหนึ่ง เสนอว่าจะช่วยพวกเขาชิมดูก่อน
ทหารได้กลิ่นหอมของโจ๊ก จนไม่รู้ว่าท้องของตนเองร้องไปกี่ครั้งแล้ว และเขาก็รู้เช่นกันว่าข้าวพวกนี้เป็นข้าวที่เหลือสุดท้ายแล้ว หมดวันนี้ไป พรุ่งนี้พวกเขาก็ต้องกินมันเทศย่างเช่นกัน แล้วในเวลาเช่นนี้ เขาจะตัดใจให้ไป๋จื่อถ้วยหนึ่งได้อย่างไรกัน
จากนั้นก็มีทหารสองคนมายกโจ๊กไป ทหารสามร้อยนายแบ่งกันคนละถ้วย ทว่าจนสุดท้ายแล้วเหลืออยู่สิบกว่าคนที่ไม่มีโอกาสได้กิน ทำได้เพียงย่างมันเทศกินกับพวกชาวบ้าน
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ไป๋จื่อแอบขยับกายเข้าไปหาหูจ่างหลิน แล้วส่งมีดผ่าตัดเล่มบางและเล็กให้เขา ก่อนจะกล่าวเสียงเบาว่า “ข้าใส่ยาลงไปในโจ๊กที่พวกเขากิน อีกเดี๋ยวก็น่าจะออกฤทธิ์แล้ว ทว่ามีอีกสิบกว่าคนที่ไม่ได้กิน ท่านใช้มีดนี้ตัดเชือกให้พวกชาวบ้าน แล้วบอกพวกเขาว่าเมื่อถึงเวลาแล้ว พวกเราจะรับมือกับทหารสิบกว่านายด้วยกัน พวกเราคนมากกว่า ไม่จำเป็นต้องกลัว หากไม่สู้สุดใจสักครั้ง พวกเราทุกคนก็ต้องตายอยู่ที่นี่”
หูจ่างหลินเข้าใจแล้ว เขาทำตามคำบอกของไป๋จื่อทันที คนที่ถูกมัดอยู่ในขณะนี้เป็นบุรุษหนุ่มในหมู่บ้านที่แข็งแกร่งทั้งสิ้น พวกเขามีไฟโทสะสุมอยู่ในอกตั้งนานแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหูต่างหลิน แต่ก็ละคนก็เลือดร้อนเต็มที่ ถูกต้อง หากไม่สู้สุดใจสักครั้ง อนาคตข้างหน้าก็มีแต่ความตายแล้ว ตอนนี้ลองสู้ดูสักครั้ง อาจจะมีโอกาสรอดชีวิตไปได้
ไป๋จื่อเข้าไปใกล้กลุ่มหญิงสาว ตัดเชือกที่มัดพวกนางอยู่ทีละคน ตอนที่เข้าไปใกล้จ้าวหลาน นางร้องเรียกท่านแม่เสียงเบาๆ ครั้งหนึ่ง ทำเอาจ้าวหลานตัวสั่นเทา น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนหน้านี้นางก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ดูคุ้นตาอยู่เช่นกัน ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนจื่อเอ๋อร์ ทว่านางไม่ยอมรับ และไม่อยากยอมรับด้วยเช่นกัน นางยอมให้เด็กคนนี้ไม่ใช่จื่อเอ๋อร์ยังจะดีเสียกว่า
แต่นางคือจื่อเอ๋อร์ นางคือจื่อเอ๋อร์อย่างแท้จริง
“ท่านแม่ ข้ามาช่วยพวกท่านแล้ว ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ อีกเดี๋ยวพวกเราก็จะเป็นอิสระแล้ว” นางลูบไหล่ของจ้าวหลานเบาๆ
จ้าวหลานกลั้นเสียงสะอื้น “เจ้าเด็กโง่ ช่างไม่รักตัวกลัวตายเลยจริงๆ!”
ไป๋จื่อยิ้ม “หากไม่มีท่านแม่ แล้วชีวิตของข้าจะยังมีประโยชน์อะไร”
น้ำตาของจ้าวหลานไหลพรั่งพรูหนักกว่าเดิม นางจับมือไป๋จื่อไว้แน่น ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้หายไปจนหมดเกลี้ยง ความกล้าหาญที่ไม่เคยมีมาก่อนรวมกลุ่มอยู่บริเวณหน้าอกอย่างเต็มเปี่ยม มีบุตรสาวอยู่ที่นี่แล้ว นางก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น
ทหารคนหนึ่งพบว่าทางนี้เกิดความผิดปกติ จึงรีบรุดมาทันที “เฮ้ย…พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่” เขาถือดาบมาด้วย เตรียมจะชักมันออกจากฝักตลอดเวลา
เสี่ยวเฟิงและหูจ่างหลินลุกขึ้นยืน เหล่าบุรุษที่เดิมทีนั่งยองอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
ในบรรดาหญิงสาวเหล่านั้น ส่วนใหญ่เป็นภรรยาและบุตรสาวของพวกเขา แล้วพวกเขาจะนั่งนิ่งดูดายได้อย่างไร
นายทหารเห็นดังนั้น ก็ร้องตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที “สามหาวนักพวกเจ้า!” เขาชักดาบออกจากฝักในทันที กำลังจะร้องเรียกเพื่อนทหารที่อยู่ไกลออกไป แต่จู่ๆ กลับรู้สึกว่าวิงเวียนและหน้ามืดเสียก่อน บัดนี้โลกทั้งใบกำลังหมุนวนไม่ยอมหยุด จนกระทั่งเขาล้มลงบนพื้นและสลบไป…
เหล่าทหารที่อยู่ไกลๆ ก็มีอาการเช่นเดียวกัน ต่างก็ล้มพับไปอย่างพร้อมเพรียง
สุดท้ายก็เหลือนายทหารเพียงสิบกว่าคน ที่กำลังยืนงุนงงอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไป๋จื่อลุกขึ้นยืน ตะโกนบอกกับชาวบ้านทุกคนว่า “ไปหยิบอาวุธ ฆ่าพวกเขาให้หมด แก้แค้นให้ญาติและสหายของพวกเรา”
……….
ตอนที่ 596 หลบหนี
บ้านไหนไม่มีคนชราบ้าง แล้วบ้านไหนไม่มีพ่อแม่บ้าง ยามพ่อแม่ของพวกเขาที่เป็นไม้ใกล้ฝั่งถูกพวกคนป่าเถื่อนบ้าเลือดเหล่านี้ฆ่าตาย พวกเขาล้วนโกรธแค้น เจ็บปวด แม้จะอยากแก้แค้นเพียงไร แต่พวกเขากลับไม่มีความสามารถจะทำได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...