ตอนที่ 621 หลินหยาง
จ้าวหลานยิ้ม “เด็กโง่ ทำอย่างกับข้าจะไม่พอใจที่เจ้าจะทำเรื่องนี้ เจ้าอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร แม่ล้วนสนับสนุนเจ้า”
ไป๋จื่อกอดจ้าวหลาน ซุกหน้าลงที่ไหปลาร้าของนาง “ท่านแม่ ไม่ว่าต่อไปจะเป็นเช่นไร ท่านจะเป็นท่านแม่ของข้าตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
จ้าวหลานลูบหลังบุตรสาว เอ่ยพร้อมรอยยิ้มว่า “แม่รู้ ทว่าแม่แท้ๆ ของเจ้าจะต้องรักเจ้ามากยิ่งกว่าข้าแน่ เจ้าจงดีกับนาง อย่าได้ทำตัวห่างเหินกับนางเลย นางจะเสียใจเอาได้นะ”
ไม่มีอะไรทำให้แม่คนหนึ่งเสียใจได้มากเท่ากับลูกของตนเองตีตนออกห่างแล้ว
ไป๋จื่อยิ้มจาง “ข้ารู้เจ้าค่ะ ท่านแม่ ท่านดีที่สุดเลย!”
จ้าวหลานลูบเรือนผมไป๋จื่อ “เด็กโง่!”
หรูเอ๋อร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เห็นพวกนางกอดกัน ในใจก็รู้สึกอิจฉามาก เพราะนางเองก็คิดถึงแม่เช่นกัน
“พี่ไป๋ เมื่อไรแม่ของข้าจะมาหาข้าบ้าง”
“อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวนางก็จะมาแล้ว” ไป๋จื่อเอ่ย
…
เมื่อฟ้ามืดลง ไป๋จื่อเห็นตงฟางหว่านเอ๋อร์หลับไปแล้ว ชีพจรของนางมั่นคงและสงบ จึงวางใจลงได้บ้าง เด็กสาวให้ชุ่ยเอ๋อร์ดูแลนางให้ดี ก่อนบอกชุ่ยเอ๋อร์ว่าตนจะปิดเรือนหลอมยา หากไม่มีเรื่องด่วนถึงชีวิต ก็อย่าได้มารบกวนเป็นอันขาด
ชุ่ยเอ๋อร์รับปาก เมื่อส่งไป๋จื่อกลับไปแล้ว นางก็กลับไปนั่งลงที่ข้างเตียงของฮูหยิน พลางมองใบหน้าที่ซูบซีดของอีกฝ่าย เอ่ยพร้อมน้ำตานองหน้า “ฮูหยิน ท่านรีบตื่นขึ้นมาเถอะเจ้าค่ะ บุตรีที่ท่านคิดถึงสุดหัวใจผู้นั้น นางกลับมาแล้ว ตอนนี้นางล้วนอยู่ข้างกายท่าน ขอเพียงท่านตื่นขึ้นมา ท่านก็จะได้เห็นนาง โอบกอดนาง ฟังนางเรียกท่านว่าท่านแม่ ฮูหยิน ท่านต้องตื่นขึ้นมาให้ได้นะเจ้าคะ!”
ไป๋จื่อนอนลงบนเตียง เนิ่นนานไม่อาจหลับลงได้ อาจจะเป็นเพราะนางกำลังเคร่งเครียด ถึงได้นอนไม่หลับเช่นนี้ นางอยากใช้กระบองตีหัวตัวเองสักครั้ง ไม่เช่นนั้นขืนตื่นเต็มตาต่อไป นางก็จะกลับไปยังยุคปัจจุบันไม่ได้ นำยากลับมาไม่ได้ แล้วจะช่วยตงฟางหว่านเอ๋อร์ได้อย่างไร
นางนึกได้ว่ายาชาที่ก่อนหน้านี้พกติดตัวมาด้วยยังเหลืออยู่เล็กน้อย จึงนำออกมาผสมน้ำดื่มเสียเลย อย่างน้อยยาชาชนิดนี้ก็พอจะทำให้หลับได้สักสองชั่วยาว หากหลินหยางอยู่ สองชั่วยามก็เพียงพอแล้ว
หลังจากกินยาชาลงไป นางก็นอนลงบนเตียงอีกครั้ง ม่านเหนือเตียงเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่นางจะรู้สึกว่าร่างกายของตนเองจมดิ่งลง ราวกับตกลงมาจากกลางอากาศไม่ยอมหยุด จนสุดท้ายก็ตกลงสู่เตียงที่คุ้นเคยหลังนั้น
…
เมื่อลืมตาขึ้น หลินหยางนั่งอยู่ที่ข้างเตียง ดวงตาจ้องเขม็งไปที่เธอ ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น เขาก็โผเข้าไปหาเธอทันที แล้วยื่นมือไปจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่นขนัด ราวกับว่ามีกุญแจมือล็อกเธออยู่
สภาพของเขาดูย่ำแย่มาก ใต้คางมีเครา ขอบตาลึกโหล ทรงผมยุ่งเหยิง แตกต่างกับหลินหยางที่สะอาด เรียบร้อย สง่างาม และหล่อเหลาเหมือนกับคนละคน
หัวใจของหลินหยางเต้นแรงมาก เขากอดเธอไว้แนบอก มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งโอบรอบแผ่นหลังของเธอ เขาออกแรงมากเสียจนคล้ายกับต้องการฝังเธอลงไปในร่างกายของตัวเอง
ไป๋จื่ออยากดันเขาออก แต่กลับขยับมือไม่ได้เลยสักนิด ตอนนี้เธอไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้โดยสิ้นเชิง
“หลินหยาง ปล่อยเถอะ รีบปล่อยฉันเร็ว ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
คราวนี้หลินหยางถึงจะปล่อยเธอ แต่มือที่จับเธอไว้กลับไม่ยอมคลายออก “คุณตื่นแล้ว ในที่สุดคุณก็ตื่นสักที ไป๋จื่อ คุณใจร้ายมาก”
ไป๋จื่อเหล่มองแสงจันทร์ข้างนอกหน้าต่าง รีบพูดว่า “หลินหยาง คุณช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม”
หลินหยางชะงักกึก จากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “คุณคิดได้แล้วเหรอ คุณอยากกลับมาแล้วใช่ไหม วางใจได้เลยนะ ตอนนี้ผมกำลังคิดวิธีอยู่ จะต้องหาวิธีได้แน่นอน”
แต่ไป๋จื่อกลับส่ายหน้า “ไม่ใช่เรื่องนั้น หลินหยาง ตอนนี้ฉันต้องการยาเพนิซิลิน คุณช่วยหาให้ฉันสักสองสามกล่องสิ” เธอขบคิดอย่างรอบคอบแล้ว กล่าวอีกว่า “ห้ากล่องเลยดีกว่า ฉันต้องการห้ากล่อง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...