คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 629
สรุปบท ตอนที่ 629 ข้าเหมือนกับพ่อของข้า / ตอนที่ 630 เซียงอี๋เหนียงและคุณหนูรอง: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อ่านสรุป ตอนที่ 629 ข้าเหมือนกับพ่อของข้า / ตอนที่ 630 เซียงอี๋เหนียงและคุณหนูรอง จาก คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 629 ข้าเหมือนกับพ่อของข้า / ตอนที่ 630 เซียงอี๋เหนียงและคุณหนูรอง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนางเอกเก่ง คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 629 ข้าเหมือนกับพ่อของข้า
เมื่อได้รู้ว่าตนเองยังสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ นางกลับไม่ได้ตื่นเต้นดีใจมากนัก เหมือนกับตอนที่รู้ว่าตนเองจะตาย นางก็ไม่ได้โศกาอาลัยมากเช่นกัน
ความเป็นและความตาย นางคล้ายกับมองเห็นทุกอย่างชัดเจนนานแล้ว ชาตินี้ของนาง นอกจากความห่วงหาและเสียใจที่มีต่อบิดาแล้ว นางก็ไม่มีความอาลัยอาวรณ์ใดอีก
ไป๋จื่อจับมือของนางไว้ ก่อนจะเลิกแขนเสื้อขึ้น “ฮูหยิน ท่านหลับตาลงก่อน ข้าจะใส่ยาให้ท่าน อาจจะเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่นานก็จะหายขอรับ”
ตงฟางหว่านเอ๋อร์หลับตาลงอย่างว่าง่าย ไป๋จื่อหยิบเข็มฉีดยาออกมา ปลายเข็มบางและแหลมแทงเข้าไปในเส้นเลือดดำของนางอย่างเชื่องช้า นางขมวดคิ้วทันที ก่อนจะลืมตาขึ้นมอง เห็นไป๋จื่อกำลังใช้สิ่งของหน้าตาประหลาดทำอะไรบางอย่างบนข้อมือของตน
“อย่าขยับนะขอรับ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ไป๋จื่อว่า
เสียงของนางคล้ายกับมีเวทมนตร์ ตงฟางหว่านเอ๋อร์เชื่อฟังวาจาของนางดังเดิม
ตงฟางหว่านเอ๋อร์ไม่ได้ขยับ จนกระทั่งไป๋จื่อถอนเข็มออก
ไป๋จื่อใช้สำลีกดลงบนรูเข็มที่ข้อมือ เอ่ยเสียงเบาว่า “ยากนักกว่าข้าจะได้ยาชนิดนี้มา มีเพียงยาชนิดนี้เท่านั้นที่ช่วยชีวิตของท่านได้ มันอาจจะดูแปลกตา แต่ท่านโปรดเชื่อข้า ข้าไม่มีทางทำร้ายท่านแน่นอนขอรับ”
ตงฟางหว่านเอ๋อร์ยิ้มจาง “เด็กโง่ ชีวิตนี้ของข้ารอดมาจากปรโลกได้ก็เพราะเจ้า หากข้าไม่เชื่อเจ้า แล้วข้ายังจะเชื่อใครได้อีก ไม่ว่าเจ้าคิดจะรักษาข้าเช่นไร ข้าล้วนเชื่อฟังเจ้า เจ้าว่าอย่างไร ข้าก็จะทำตามนั้น”
ไป๋จื่อยิ้มกว้าง ลักยิ้มเล็กๆ ที่พวงแก้มกดลึก น่าดูชมทีเดียว
ตงฟางหว่านเอ๋อร์ไม่เคยสังเกตเห็นลักยิ้มบนแก้มนางเลย บัดนี้เห็นแล้วจึงรู้สึกตกใจอยู่หลายส่วน
ลักยิ้มของเด็กคนนี้ เหมือนกับลักยิ้มของเผยชิงหานอย่างน่าประหลาด ตอนที่เผยชิงหานยิ้ม เขาก็มีลักยิ้มสองจุดเช่นนี้เหมือนกัน
“ข้าสังเกตว่าเจ้าไม่ค่อยเหมือนแม่ของเจ้าเท่าไร เจ้าคงเหมือนพ่อของเจ้ามากกว่ากระมัง” ตงฟางมู่ถาม
ไป๋จื่อรู้ว่านางไต่ถามไปอย่างนั้น จึงรีบตอบว่า “ขอรับ พวกเขาล้วนบอกเช่นนั้น บอกว่าข้าไม่เหมือนท่านแม่ของข้า แต่เหมือนท่านพ่อมากกว่า”
ตงฟางหว่านเอ๋อร์พยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรมากอีก เพราะนี่อาจจะเป็นแค่เพียงเรื่องบังเอิญ
เดิมทีกำหนดการเดินทางกลับเมืองหลวงคือวันที่สิบเจ็ด ทว่าไป๋จื่อร้องขอให้เลื่อนออกไปอีกสองวัน ป้องกันไม่ให้ร่างกายของตงฟางหว่านเอ๋อร์รับไม่ไหว หากได้พักอีกสักสองวันจะปลอดภัยมากกว่า
…
จวนชางหยวนโหว
ไป๋เจินจูมองเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่อยู่เบื้องหน้าโดยไม่ละสายตา “ของพวกนี้ มอบให้ข้าหมดเลยหรือ” นางถามสาวใช้ที่นำข้าวของมาให้
สาวใช้มองท่าทางของนาง มุมปากยกยิ้มเบาๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มเหยียดหยาม “คุณหนูใหญ่ นายท่านสั่งให้ข้านำมาให้เจ้าค่ะ ท่านชอบหรือไม่”
ไป๋เจินรู้รีบพยักหน้า “ชอบสิ ชอบมาก ข้าต้องชอบแน่นอนอยู่แล้ว ของดีเช่นนี้ ข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก” ยามที่เพิ่งเข้ามาในจวน นายท่านเผยผู้นั้นให้คนส่งเสื้อผ้าและเครื่องประดับเหล่านี้มาให้ ทั้งยังเรียกสาวใช้กลุ่มใหญ่ให้มารับใช้นางด้วย หลายวันที่ผ่านมานี้ นับว่าเขาส่งข้าวของมาให้นางไม่น้อยเลย
“เสื้อผ้าที่มอบให้ข้าเมื่อหลายวันก่อน ข้าเพิ่งจะใส่ไปได้หนเดียวเท่านั้น ไยส่งมาให้อีกแล้วเล่า สิ้นเปลืองนัก” ไป๋เจินจูว่า
สาวใช้กวาดสายตามองเสื้อผ้าและเครื่องประดับบนกายนางครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “ที่ท่านสวมอยู่ตอนนี้ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่ผ่านการใช้งานมาแล้ว มันเป็นเสื้อผ้าเก่าของคุณหนูรองทั้งสิ้น นายท่านไม่มีทางให้ท่านสวมชุดเก่าไปตลอดอยู่แล้ว จึงสั่งทำชุดใหม่ให้เจ้าค่ะ”
ไป๋เจินจูก้มหน้ามองเสื้อผ้าบนกาย ดวงตาเกือบจะถลนออกมา “นี่เป็นเสื้อผ้าเก่าหรือ ข้าว่ามันยังใหม่ทีเดียว ไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าใหม่เลย”
ไป๋เจินจูโบกมือ “ไม่ต้องๆ ของพวกนี้ดีมากแล้ว ข้าชอบมาก ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”
เซียงอี๋เหนียงพานางนั่งลง ก่อนจะกวักมือเรียกเผยเซี่ยเฉินที่อยู่ข้างหลัง “เฉินเอ๋อร์ มานี่เร็ว ทักทายพี่สาวของเจ้าสักหน่อย”
เผยเซี่ยเฉินเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย นางปกปิดความเยาะเย้ยในแววตาเอาไว้ แล้วย่อกายให้ไป๋เจินจู ยิ้มหวานเอ่ยว่า “เฉินเอ๋อร์คารวะท่านพี่!”
ไป๋เจินจูลุกขึ้น ขณะกำลังจะทำความเคารพอีกฝ่ายคืนบ้าง เซียงอี๋เหนียงก็กดกายนางให้นั่งลงดังเดิม “นางเป็นน้องรองของเจ้า ทำความเคารพเจ้าก็สมควรแล้ว เจ้าไม่ต้องทำความเคารพคืนนางหรอก”
ฝ่ายไป๋เจินจูยิ้มรับอย่างโง่งม สายตากวาดมองบนร่างกายของเผยเซี่ยเฉิน แล้วเอ่ยด้วยความอิจฉา “น้องรองงดงามนัก”
เซียงอี๋เหนียงได้ยินดังนั้นก็ลำพองใจอย่างยิ่งยวด เฉินเอ๋อร์ถอดแบบนางมา ทั้งผิวขาวและใบหน้าที่สะสวย ผู้ใดได้มองสักสองสามครั้งแล้ว จะอดใจไม่เอ่ยปากชมได้อย่างไร
“เจ้าก็งดงามเช่นกัน แต่อาจจะเป็นเพราะตากลมแถบตะวันตกเฉียงเหนือมากเกินไป ผิวของเจ้าถึงได้ไม่ผ่องใสเหมือนสตรีในเมืองหลวงเช่นพวกเรา ทว่าเจ้าไม่ต้องกังวลไป พรุ่งนี้ข้าจะให้คนส่งเครื่องประทินผิวมาให้ เจ้าหมั่นทามันทั้งเช้าเย็น ไม่นานก็กลับมาขาวดังเดิมแล้ว”
ไป๋เจินจูฟังแล้วก็รู้สึกดีใจมาก นางอิจฉาไป๋จื่อที่ตากแดดอย่างไรก็ไม่ดำมาตั้งแต่เด็ก ส่วนตัวนางไม่ได้ออกไปตากลมตากแดดแท้ๆ แต่กลับดำคล้ำเช่นนี้เสมอ
“ต่อไปที่นี่เป็นบ้านของเจ้า เจ้าเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนชางหยวนโหวแล้ว หากเจ้าต้องการอะไร หรือมีเรื่องขุ่นข้องใจอะไร ล้วนมาพูดกับข้าได้ทั้งสิ้น ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น ไป๋เจินจูก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก นางกล่าวขอบคุณไม่ยอมหยุด กล่าวเพียงว่าฮูหยินเซียงช่างเป็นคนดีเหลือเกิน
เซียงอี๋เหนียงกล่าวอีกว่า “เมื่อเจ้าแต่งให้จิ้นอ๋องแล้ว ก็อย่าได้ลืมเฉินเอ๋อร์เสียละ นางเป็นน้องสาวคนเดียวของเจ้าในจวนหลังนี้”
ไป๋จื่อจูรีบพยักหน้ารับ “แน่นอนว่าไม่มีทางลืมเจ้าค่ะ ข้าจะลืมน้องรองได้เช่นไร ต่อแต่นี้ไปพวกท่านล้วนเป็นครอบครัวของข้าแล้ว”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...