คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 657

657 /657

ตอนที่ 657 ไม่แยกจากกันอีก

ตงฟางหว่านเอ๋อร์ตื่นขึ้นมากลางดึก นางลุกขึ้นนั่งทันทีที่ลืมตา ก่อนจะเลิกผ้าห่มลงจากเตียง พาให้ชุ่ยเอ๋อร์ที่ฟุบฟน้าหลับอยู่ข้างเตียงตื่นขึ้นด้วย เห็นเพียงฮูหยินเท้าแตะพื้นแล้ว เสื้อคลุมไม่ได้สวม สวมก็แต่เพียงเสื้อนอนตัวบาง พลางถลันออกไปข้างนอก

ชุ่ยเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็ขวางฮูหยินเอาไว้ “ฮูหยิน ท่านจะไปที่ใด ข้างนอกอากาศหนาว ท่านออกไปไม่ได้นะเจ้าคะ”

ไหนเลยตงฟางหว่านเอ๋อร์จะสนใจ นางดันร่างชุ่ยเอ๋อร์ออก ก่อนจะสาวเท้าออกไปข้างนอก ชุ่ยเอ๋อร์จึงรีบหมุนกายกลับไปหยิบเสื้อคลุม ทว่าเมื่อนางออกมาอีกครั้ง กลับไม่เห็นเงาร่างของฮูหยินเสียแล้ว

จริงสิ นางต้องไปหาหมอไป๋แน่นอน ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ชุ่ยเอ๋อร์คิดได้แล้วก็นำเสื้อคลุมตัวนั้นวิ่งไปยังเรือนพักของไป๋จื่อ

ไป๋จื่อหลอมยาอยู่ในลานบ้าน บัดนี้ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว นางหยิบผ้าออกมาซับเหงื่อ ทันใดนั้นพลันมีคนเปิดประตูลานบ้าน ตงฟางหว่านเอ๋อร์ปรี่เข้ามาพร้อมอาภรณ์น้อยชิ้น บนใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

ตงฟางหว่านเอ๋อร์ยืนอยู่ที่หน้าประตูเช่นนั้น มองไป๋จื่อพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย พยายามอ้าปากเอ่ยวาจา แต่ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมาเลยสักนิด

“ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือ” ขอบตานางร้อยผ่าว หัวใจรู้สึกวูบไหวเล็กน้อย ได้พบญาติที่แยกจากกันไปหลายปี เป็นความรู้สึกเช่นนี้นี่เองสินะ

“ลูกแม่…” ตงฟางหว่านเอ๋อร์เดินไปหาไป๋จื่อทีละก้าว มือที่ยื่นออกไปสั่นเทาอย่างต่อเนื่อง นางอยากลูบใบหน้าของบุตรี ทว่าก็กลัวจะทำให้รู้นางรู้สึกหนาว จึงรีบเป่าลมร้อนใส่ฝ่ามือของตนเองให้อบอุ่น แล้วค่อยจับหน้าของนาง บุตรีที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของนาง ผู้แยกจากกันไปนานถึงสิบสามปี

ไป๋จื่อเห็นนางเป็นเช่นนั้น เห็นมือของนางแข็งจนกลายเป็นสีม่วงแล้ว คราวนี้ถึงได้พบว่านางไม่ได้สวมเสื้อคลุม เท้าก็เปลือยเปล่าด้วยเช่นกัน จึงเร่งพานางไปนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของนางไว้ จากนั้นค่อยใช้ผ้าเช็ดเท้านางจนสะอาด ขณะเช็ดก็น้ำตาร่วงผล็อย แต่ละหยดร่วงลงบนหลังเท้าของตงฟางหว่านเอ๋อร์ ส่วนน้ำตาของตงฟางหว่านเอ๋อร์นั้น ก็ร่วงลงบนกระหม่อมสีดำขลับของนางหยดแล้วหยดเล่าเช่นกัน

นางนึกถึงพ่อแม่ในยุคปัจจุบัน บุคคลที่ทิ้งนางไว้บนถนนใหญ่ตั้งแต่นางอายุได้เพียงสามขวบ

“ลูกแม่ ลำบากเจ้าแล้ว!” ตงฟางหว่านเอ๋อร์นั่งยองลง โอบนางไว้ในอ้อมกอด หยาดน้ำตาพาให้หัวไหล่ของไป๋จื่อเปียกชุ่มจนสิ้น

ไป๋จื่อส่ายหน้า “ข้าไม่ลำบากเลย ไม่ลำบากเลยสักนิด ท่านแม่ดีกับข้ามาก ข้ามีชีวิตที่ดีมากเจ้าค่ะ ท่านต่างหาก ท่านลำบากมามากเพื่อข้า ข้าควรจะตามหาท่านพบตั้งนานแล้ว”

ตงฟางหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้าเช่นกัน ช่วยไป๋จื่อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าด้วยมือที่กำลังสั่น “เด็กดี ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือข้าที่ลำบาก ทุกสิ่งก็ล้วนผ่านพ้นไปจนสิ้นแล้ว ต่อไปแม่จะชดใช้ให้เจ้าเป็นเท่าตัว พวกเราสองคนแม่ลูกจะไม่แยกจากกันอีกตลอดกาล”

เด็กสาวพยักหน้า “เจ้าค่ะ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว”

ชุ่ยเอ๋อร์เข้ามาถึงแล้ว เมื่อเห็นภาพฉากนี้ นางก็น้ำตาไหลลงมาเช่นกัน ร้องไห้อยู่เงียบๆ เช่นนั้น

ตงฟางหว่านเอ๋อร์กล่าวกับชุ่ยเอ๋อร์ว่า “เร็วเข้า นำเสื้อคลุมมาให้ข้า ข้าจะไปพบพี่จ้าว อยากจะโขกศีรษะให้นางสักครั้ง หากไม่มีนาง ข้าตงฟางหว่านเอ๋อร์คงไม่มีวันที่มีความสุขเช่นนี้”

ชุ่ยเอ๋อร์หันหน้าไปมองข้างนอก ก่อนจะเอ่ยว่า “ฮูหยิน ยามนี้แล้วนะเจ้าคะ ฮูหยินจ้าวเข้านอนไปตั้งนานแล้ว พรุ่งนี้เถิดเจ้าค่ะ”

ไป๋จื่อก็เห็นด้วย “พี่ชุ่ยเอ๋อร์พูดถูกเจ้าค่ะ วันนี้ดึกมาแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปพบก็ยังไม่สาย”

ตงฟางหว่านเอ๋อร์จึงหลุดหัวเราะออกมา “จริงด้วย ที่แท้ก็ดึกป่านนี้แล้วหรือนี่ ข้านอนหลับมากเกินไปจนเลอะเลือน ลืมแม้กระทั่งโมงยาม”

นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “นี่คือกลิ่นอะไรหรือ”

ไป๋จื่อพลันชะงัก ถึงจะนึกได้ว่าในหม้อยังหลอมยาอยู่…

“แย่แล้ว เสียเวลาทั้งคืนไปโดยเปล่าประโยชน์ ข้าหลอมยาชิงซินไปห้าชั่วยามเต็มๆ เชียว แต่ตอนนี้มันเสียหายหมดแล้ว” แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่นางก็ยังคงมีแต่ความปีติ ลมหนาวในเรือนก็ไม่ได้เย็นยะเยือกเช่นนั้นอีก กลับกลายเป็นลมอบอุ่นคล้ายยามฤดูใบไม้ผลิก็ไม่ปาน

……….

ตอนที่ 658 ลูกกลับมาแล้ว