คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 97

ตอนที่ 97 ซื้อเข็ม

ไป๋จื่อบอกให้เจ้าของร้านห่อเสื้อผ้า พลางยิ้มกล่าว “ไม่ว่าจะเป็นเงินเท่าไร ท่านชอบก็พอแล้ว”

แม้จ้าวหลานจะรู้สึกเสียดายเงิน ทว่าถึงอย่างไรก็เป็นความกตัญญูของบุตรสาว สุดท้ายนางก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงมองเจ้าของร้านห่อเสื้อผ้าหลายชุดอย่างดีด้วยความเบิกบาน ก่อนจะส่งให้จื่อจื่อเอ๋อร์ “แม่นาง เสื้อผ้าสี่ชุด ทั้งหมดสองตำลึงกับสามเหวิน”

ไป๋จื่อไม่ได้ต่อรองราคา นับสองตำลึงและสามเหวินส่งให้เจ้าของร้านไป

เดิมทีเจ้าของร้านคิดว่าเด็กสาวที่แต่งกายมอซอ แม้กระทั่งพูดได้ว่าขาดวิ่น จะตกใจจนสะดุ้งเพราะราคา ทว่าคิดไม่ถึงเลย เด็กสาวกลับจ่ายเงินให้เขาอย่างใจกว้าง ทั้งยังไม่ต่อราคาแม้สักนิด บนใบหน้าของเขาจึงปรากฏรอยยิ้มในทันที แตกต่างกับรอยยิ้มจอมปลอมก่อนหน้านี้นัก

“แม่นาง ร้านของข้านำเข้าผ้าคลุมหน้าอย่างดีมาใหม่จำนวนหนึ่ง เหมาะใช้สำหรับใส่กับกระโปรงในฤดูร้อนที่สุด อยากจะดูหน่อยหรือไม่”

เด็กสาวโบกมือ “พวกข้าอาศัยอยู่กลางเขา ลงดินทำงานทั้งวัน ซื้อกระโปรงพร้อมผ้าคลุมหน้าพรรค์นั้นก็ไม่ได้ใส่ ทั้งยังไม่สะดวก ขอบคุณท่านเจ้าของร้านมากเจ้าค่ะ ทว่าต่อไปหากพวกข้าไม่ทำไร่ทำนาแล้ว ค่อยมาซื้อชุดกระโปรงผ้าคลุมหน้านี้กับท่านแล้วกัน”

ไป๋จื่อพูดจาอย่างเปิดเผย ครั้นกล่าวว่าตนเองเป็นเด็กสาวกลางป่าเขา ยิ่งไม่มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยสักนิด ราวกับว่าในสายตาของนาง การทำไร่ทำนาไม่ได้ต่ำต้อยไปกว่าคนร่ำรวยในเมืองที่แต่งกายงดงามเหล่านั้นเลย

เจ้าของร้านอดมองนางอยู่หลายครั้งไม่ได้ ด้วยแม่นางน้อยรูปร่างผอมบาง อย่างมากอายุเพียงสิบสองสิบสาม ใบหน้าเล็กของนางมีขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น ทว่าเครื่องหน้าทั้งห้ากลับงดงามยิ่ง แม้ว่าบนใบหน้าจะยังคงมีรอยฟกช้ำ กระนั้นผิวบริเวณคอของนางขาวบริสุทธิ์อย่างยิ่ง ท่าทางจะเป็นสาวงามนางหนึ่ง

เขายิ้มพลางส่งพวกนางออกจากประตู รอยยิ้มบนใบหน้าจริงใจขึ้นเรื่อยๆ แม่นางน้อยผู้นี้น่าสนใจเสียจริง

หลังออกจากร้านผ้า ลุงหูก็กล่าวกับไป๋จื่อ “หากไม่มีสิ่งของใดต้องซื้อแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ”

ไป๋จื่อเพิ่งคิดจะพยักหน้า ทว่าหูเฟิงกลับพูดขึ้นมา “ไปร้านยาก่อน”

“ไปร้านยาทำอะไร เจ้าไม่สบายหรือ” ลุงหูถาม

หูเฟิงชำเลืองมองไป๋จื่อ แล้วกล่าวเสียงเรียบ “เจ้าบอกว่าต้องการเข็มเงินไม่ใช่หรือ ในเมื่อตอนนี้มีเงินแล้ว ควรจะจัดการไม่ใช่หรืออย่างไร”

เด็กสาวตีศีรษะตนเองครั้งหนึ่ง “จริงด้วย ข้าลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ไปๆ ไปร้านยา”

หูเฟิงมุ่นคิ้วเล็กน้อย พลางกล่าวในใจ ‘เด็กสาวผู้นี้ลืมจริงๆ หรือแกล้งลืมกันแน่ เรื่องสำคัญเช่นนี้ นางลืมลงได้อย่างไร สนใจเพียงซื้อผักซื้อเสื้อ แท้จริงแล้วนางใส่ใจเรื่องอาการป่วยของข้าหรือไม่’

ลุงหูไม่เข้าใจ “ซื้อเข็มเงินไปทำอะไร”

ไป๋จื่อหัวเราะแห้งๆ สองเสียง “คืออย่างนี้เจ้าค่ะ ปีที่แล้วตอนที่ข้าไปส่งข้าวให้ไป๋เสี่ยวเฟิงที่โรงเรียน ระหว่างทางเก็บตำราฝังเข็มได้เล่มหนึ่ง ข้าซ่อนมันเอาไว้ รอช่วงกลางวันพวกผู้ใหญ่ออกไปทำงานกันหมดแล้ว ข้าก็จะหยิบออกมาอ่านสักหน่อย อ่านมาได้หนึ่งปีแล้ว ร่ำเรียนจนเป็นวิชาอยู่บ้าง ครั้งก่อนอาศัยเข็มของท่านหมอลู่ลองดู คิดไม่ถึงว่าได้ผลสำเร็จเจ้าค่ะ”

ลุงหูฟังแล้วก็ยิ้มไม่หุบ “เด็กคนนี้ใช้ได้เลยนะ ยังเป็นวิชาฝังเข็มเสียด้วย ได้ยินว่าเรียนวิชาฝังเข็มไปแล้ว บางคนเรียนอยู่สิบปีก็เป็นวิชาแค่ผิวเผินเท่านั้น เจ้ากลับอ่านตำราแล้วเรียนด้วยเองจนสำเร็จ ช่างเป็นอัจฉริยะเสียจริง!”

“ชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ คงเรียกไม่ได้ว่าเป็นอัจฉริยะ เพียงสนใจทางด้านนี้ยิ่งนัก อ่านมากๆ เข้า เรียนมากๆ เข้า ก็เข้าใจไปโดยปริยาย ทว่าเป็นวิชาแค่เพียงผิวเผินเท่านั้นเจ้าค่ะ”

เป็นวิชาแค่เพียงผิวเผินเท่านั้นหรือ จ้าวหลานกลับไม่คิดเช่นนั้น วันนั้นนางเจ็บแขนสาหัสยิ่ง เป็นจื่อเอ๋อร์ที่ฝังเข็มให้นางสองเข็ม นางถึงผ่อนคลายลงได้ แม้แต่หมอลู่ยังกล่าวชม จะเป็นเพียงความรู้ผิวเผินได้อย่างไรกัน

นางก็ประหลาดใจนัก เด็กคนนี้เริ่มเรียนตั้งแต่เมื่อใดกัน เหตุใดนางไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

เพียงเก็บตำราเล่มหนึ่งมาเรียนเองจริงหรือ