คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 314

จู่ ๆ ซอง อันยี ก็ลืมตาขึ้น ทำให้เธอสบตากับคนที่ช่วยเธอไว้

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วรีบหันไปมอง ทัง โรลชูว และพูดด้วยความโกรธ "ทัง โรลชูว แกว่าใครโง่นะ?”

ทัง โรลชูว ยิ้มเบา ๆ และไม่พูดอะไร

จริง ๆ แล้ว ทัง โรลชูว พูดอย่างนั้นเพราะเธอเห็นโมเฟยวิ่งไปช่วยอันยี แต่ถึงแม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น อันยีก็ยังคงหลับตาแน่นแถมขนตาของเธอก็สั่นอีกด้วย

ดังนั้นเธอจึงจงใจพูดอย่างนั้น ไม่งั้นเธอจะลืมตาไหมล่ะ?

"คุณเป็นอะไรไหม?" เซิน โมเฟย ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่เขามองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คนอื่นแทบจะไม่สามารถรับรู้ได้

"ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ" ซอง อันยี รู้ตัวว่าเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอจึงรีบกระโดดออก

น้ำเสียงของเธอดูห่างเหินและสุภาพ ทำให้มีความเสียใจในแววตาของเขา คิ้วของเขาดูเหมือนจะขมวดเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็หันไปมองเหล่าผู้หญิงที่สร้างปัญหา

"บอกผมที นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เขาถามอย่างเคร่งเครียด

"ฉัน...เรา..." ผู้หญิงคนหนึ่งเริ่มพูด แต่เพราะเธอกลัวมากทำให้เสียงของเธอสั่น

เซิน โมเฟย มองข้ามพวกเธอไป และหันไปมอง ทัง โรลชูว "รองผู้จัดการทัง มันเกิดอะไรขึ้น?"

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เจ้านายใช้กับลูกน้อง มันไม่มีความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องเลย

ผู้หญิงเหล่านั้นมองหน้ากัน และถามกันว่า ทัง โรลชูว เป็นคนรักของผู้บริหารไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเขาถึงมองเธอแบบนั้น? เหมือนไม่ใช่คนรักกันเลย

มันไม่ใช่เรื่องจริงเหรอ?

"ไม่มีอะไรค่ะ เป็นแค่เรื่องของผู้หญิง" ทัง โรลชูว ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นปัญหาเธอจึงไม่ตอบอะไรมาก

เซิน โมเฟย ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเข้าใจว่าพี่สะใภ้หมายถึงอะไร ดังนั้นเขาจึงพูดกับผู้หญิงเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ผมพูดไปแล้วในที่ประชุม ถ้าพวกคุณยังสร้างปัญหาแบบนี้อยู่ บริษัทของเราก็ไม่ต้องการคนอย่างพวกคุณ"