คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 333

“ไม่จำเป็นสักนิด”

ซอง อันยี ขยำกระดาษทิชชูเป็นลูกบอลก่อนจะโยนไปลงถังขยะ แล้วจึงหันไปหยิบเพิ่มอีกสองสามแผ่นพันไปบนแผลของเธอ

“เห็นมั้ย? ฉันทำแผลให้มันแล้วเรียบร้อย” เธอโบกมือของเธอ

ทัง โรลชูวถึงกับพูดไม่ออก

เมื่อเห็นเลือดซึมผ่านกระดาษทิชชู สีหน้าของ ทัง โรงชูวเข้มขึ้น เธอพูดออกมาอย่างจริงจัง “อันยี ฟังฉันนะ ทำตัวให้ว่าง่ายแล้วไปให้พยาบาลช่วยทำแผลของเธอซะ”

น้ำเสียงที่จริงจังของเธอแสดงถึงการยืนกรานอย่างหนักแน่น

“ฉัน…”

ก่อนที่ ซอง อันยีจะได้ พูดอะไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงอันคุ้นเคย

“พี่สะใภ้ ผมมาเยี่ยมคุณ ขอเข้าไปได้หรือเปล่า?”

มันคือเสียงของ เซิน โมเฟย

“ได้สิ” ทัง โรลชูว ส่งเสียงตอบรับกลับไป พร้อมกับแอบเหลือบมองไปทาง ซอง อันยี และพบว่าเธอก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอซีด ไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร ณ ขณะนั้น

ทัง โรลชูว เบิกตากว้างอย่างครุ่นคิด

เซิน โมเฟย เปิดประตูและเดินเข้ามา และเมื่อสายตาของเขาสังเกตเห็นแผ่นหลังบอบบาง เขาก็นิ่งงันไปชั่วขณะ แต่เขาก็รีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว เขายิ้มกว้างพร้อมถาม ทัง โรลชูว “พี่สะใภ้ พี่ใหญ่แวะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณบ้างหรือยัง?”

“เขาเพิ่งจะกลับไป” ทัง โรลชูวยิ้มอ่อนโยน “เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดทั้งบ่ายแล้วแหละ แต่ดันมีนัดทานอาหารเย็น คงจะกลับมาอีกทีหลังจากนั้น”

เซิน โมเฟย พยักหน้ารับ และเดินมานั่งที่ข้างเตียงของเธอ สายตาสงบนิ่งของเขาจ้องไปยัง ซอง อันยี ที่อยู่อีกด้านของเตียง เธอก้มหน้าอยู่ เขาพูดยิ้ม ๆ “รองผู้จัดการซอง ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณก็จะมาที่นี่ ผมจะได้ขับรถมาส่งคุณ”

เมื่อเธอได้ยินเขาเรียกเธออย่างสุภาพและห่างเหิน เธอนิ่มหน้า ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน

“ไม่มีความจำเป็นต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ คุณเซิน” เธอตอบกลับอย่างเย็นชา

เซิน โมเฟย เลิกคิ้ว ริมฝีปากหยักขึ้นอย่างเหยาะเย้ยตัวเอง