คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 447

หลังจากเสร็จงาน ทัง โรลชูว เดินออกจากตึกบริษัทกับเพื่อนร่วมงานของเธอ

ช่วงฤดูหนาว ท้องฟ้าของเมืองมืดลงอยากรวดเร็ว โคมไฟข้างถนนก็ถูกเปิดขึ้นเร็วกว่าเดิม โคมไฟที่เป็นแถวยาวดูสวยงาม

หลังจากบอกลาเพื่อนร่วมงาน ทัง โรลชูว ก็เดินแยกไปที่ป้ายรถบัส

จู่ ๆ ก็มีรถมาจอดข้าง ๆ เธอ เธอหันกลับมาก่อนจะต้องตกตะลึง กระจกรถค่อย ๆ เลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของ เซิน โมเฟย

ทัง โรลชูว อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “โอ้ โมเฟย นายเองเหรอ”

“พี่สะใภ้ ให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านนะ”

“ไม่จำเป็นหรอก ฉันนั่งบัสกลับบ้านเองได้” ทัง โรลชูว ปฏิเสธเขา ก่อนจะพูดขึ้น “นายไม่ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนอันยีเหรอ? ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

เซิน โมเฟย ขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ คุณไม่ได้ขับรถมาเหรอวันนี้”

ทัง โรลชูว พูดขึ้น “อืมม พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันก็เลยอยากจะนั่งรถบัสสาธารณะ ชื่นชมวิวข้างทาง ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นมาสักพักแล้ว”

เธอต้องรับมือกับปัญหาต่าง ๆ มามากมาย เธอรู้สึกเครียด เมื่อเธอมีโอกาสที่จะได้ผ่อนคลาย เธอก็อยากจะใช้ชีวิตแบบช้า ๆ ลงหน่อย

นั่งรถบัสดูจะเป็นทางเลือกที่ดี

“พี่สะใภ้ ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านเถอะ ถ้าคุณนั่งรถบัสกลับบ้านคุณจะไปถึงบ้านดึกมากนะ ลูกพี่ลูกน้องของผมจะกังวลมาก” เซิน โมเฟย เปิดประตูรถออกมาก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านหลังด้วยท่าทีแน่วแน่

ทัง โรลชูว ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “มันก็แค่ 20 นาที เท่านั้น จากที่นี่ถึงมังกรหลวงวิว ฉันจะถึงบ้านในอีกไม่นาน”

ก่อนที่เสียงเธอจะได้ทันจางหายไป ทัง โรลชูว ก็วิ่งออกไป

มองเธอที่วิ่งห่างออกไป เซิน โมเฟย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในบรรดาสามสาวพี่น้อง แต่เธอก็มีมุมดื้อเป็นเด็กอยู่เหมือนกัน

เมื่อเห็นพี่สะใภ้ของเขาไม่อยากให้เขาขับรถไปส่งที่บ้าน เขาก็จะไม่บังคับเธอ เขาปิดประตูรถแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป

เมื่อวิ่งห่างออกมา ทัง โรลชูว จึงค่อย ๆ เดินช้าลง เธอหยุดและหันกลับไปมอง ก็พบว่ารถของ เซิน โมเฟย ขับออกไปแล้ว

เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและเดินต่อไปยังป้ายรถเมล์