คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 466

ลู ชินจิน ยื่นมืออกไปประคองใบหน้าของเธอ เขาใช้อุ้งมือวนไล้แก้มของเธออย่างแผ่วเบา แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

ถ้าทำได้เขาอยากจะเก็บความใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอไว้ตลอดไป เขาคงจะไม่ยอมให้เธอได้รับรู้แผนการอันสกปรกชั่วช้านี้

ทัง โรลชูว ยกมือขึ้นมากุมมือเขาไว้อีกที จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เธอมองเห็นใบหน้าที่ประชดประชันของตัวเองสะท้อนอยู่ในแววตาดำขลับของเขา “ฉันไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้น ฉันแค่ปฏิเสธที่จะยอมรับว่ามนุษย์ทุกคนนั้นแย่”

แต่ความจริงก็ปรากฏให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามนุษย์นั่นชั่วช้ากว่าที่คิดจริง ๆ

ลู ชินจิน หันหน้าไปมองที่ห้องผ่าตัด ค่อย ๆ เปิดปากขึ้นพูด “ชูวชูว ไม่มีอะไรจะต่ำช้าไปกว่าจิตใจมนุษย์ได้อีกแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำของเขาที่พูดออกมานั้นเป็นไปอย่างใจเย็นราบเรียบ ราวกับว่าเขาได้พบเจออะไรมามากมายเหลือเกินในชีวิต

ไม่มีอะไรจะต่ำช้าไปกว่าจิตใจมนุษย์

เมื่อเธอได้ยินคำเหล่านั้น ทัง โรลชูว เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนแถบจะสังเกตไม่เห็น เธอจ้องไปยังร่างโปร่งที่แสนเย็นชาของเขาอย่างตั้งใจ ด้วยความสงสัยใคร่รู้ที่พุ่งพล่านขึ้นมา เขาผ่านเหตุการณ์อะไรในครอบครัวของเขามานะ ถึงทำให้เขาพูดแบบนั้นออกมา?

เขาคงจะได้พบกับช่วงเวลาที่ยากลำบากมามากจริง ๆ

เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็กุมมือของเขาที่อยู่ในมือเธอแน่นยิ่งขึ้น หัวใจของเธอเจ็บปวด

ลู ชินจิน หันกลับมาและจ้องลึกเข้าไปที่ดวงตาของเธอ เขาเห็นเธอยิ้มออกมาเล็กน้อย ดวงตาที่บริสุทธิ์ ใสเเจ๋วของเธอเปล่งประกายสดใส

“ชินจิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ฉันจะไม่หักหลังคุณหรือจากคุณไป เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”

คำสัญญาอันกะทันหันของเธอทำให้ ลู ชินจิน ตกตะลึง แต่เขาก็ได้สติกลับมาโดยเร็ว ริมฝีปากบางเผยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนเขาจะฉุดตัวเธอเขามาในอ้อมแขนของเขา

“ชูวชูว ผมดีใจมาก ๆ เลย” กระซิบกับข้างหูเธอ

เสียงทุ้มของเขาเจือด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่