คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 467

เช้าวันถัดมา มู หลิง ตื่นแต่เช้าตรู่เนื่องจากถูกเจ้านายของเขาโทรตามหลายสาย

เมื่อเขากดรับสาย เสียงเย็น ไม่สนใจใยดีผู้ใดดังเข้ามาในกระทบหูเขา

“มู หลิง มาที่โรงพยาบาลของเมืองเดี๋ยวนี้ ภายใน 10 นาทีเลยนะ!”

ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรสักคำ เจ้านายของเขาก็วางสายไป

ยังคงถือโทรศัพท์ในมือของเขา มู หลิง งุนงง “นี่ผู้บริหารเขาต้องการอะไรกันนะ?”

“บอกให้ฉันรีบไปที่โรงพยาบาลภายใน 10 นาทีเนี่ยนะ?!”

“นี่เขาคิดว่าฉันขับเครื่องบินไปหรือไงกัน?!”

ถึงแม้เขาจะรู้สึกสับสนและงุนงง เขาก็ลุกขึ้นไปเตรียมตัวทันที

ไม่เช่นนั้นเขาก็คงต้องฟังเจ้านายของเขาบ่นยาว

มู หลิง รีบบึ่งรถไปประหนึ่งเครื่องบิน โชคดีที่การจราจรไม่หนาแน่นเช้านี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถรีบเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วยสองสามวินาทีก่อนที่จะครบกำหนด 10 นาทีตามที่เจ้านายเขาบอกไว้ได้เป็นแน่

เมื่อเห็นเขา ชินจินก้มลงดูนาฬิกาก่อนจะพูดขึ้น “มาทันพอดีเลยนะ”

มู หลิง พูดไม่ออก เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะจับเวลาตามที่พูดไว้จริง ๆ

ดูเหมือนเจ้านายของเขาจะว่างเกินไปแล้วนะ!

หลังจากที่คร่ำครวญอยู่ภายในใจ มู หลิง เดินเข้าไปแล้วถามขึ้นด้วยความสำรวม “ท่านครับ ทำไมถึงสั่งให้ผมรีบมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ?”

ลู ชินจิน จ้องหน้าเขาก่อนจะออกคำสั่ง “ไปเอาเทปกล้องวงจรปิดของตึกนี้มาให้ฉัน”

“หืม?” มู หลิง นิ่งงันไป “แต่ผมไม่ได้เอาเครื่องคอมพิวเตอร์ของผมมานะครับ”

เพียงแค่ประโยคนั้นก็ทำให้ความโกรธของเจ้านายเขาปะทุขึ้นมา เขารีบพูดเสริม “ผมจะรีบกลับไปเอาทันทีครับ”

พูดจบเขาก็หมุนตัวกลับ เตรียมเดินออกไป