คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 472

จากนั้นเธอจึงหันไปมองรอบ ๆ บ้าน “ทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้ก็แม่ของฉันเป็นคนออกแบบไว้ อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้งั้นเหรอ?”

เป็นเวลาหลายปีที่คฤหาสน์หลังนี้ยังคงมีร่องรอยของผู้หญิงคนนั้น ทุกครั้งที่ เซา เสี่ยวหวัน ขอปรับปรุงบ้าน ทัง ซอง มักจะปฏิเสธเธอ และให้เหตุผลว่าแม่ของ ทัง โรลชูว เป็นคนออกแบบบ้านหลังนี้เขาก็ควรที่จะอนุรักษ์มันไว้ เพื่อ ทัง โรลชูว

“เพื่อ ทัง โรลชูว อย่างนั้นเหรอ?” ริมฝีปากของ เซา เสี่ยวหวัน กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ทัง ซอง ทำเพื่อตัวเองชัด ๆ ดูก็รู้ว่าเขาทำเพื่อตัวเอง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ลืมเมียที่ตายไปแล้วของเขา

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ความไม่ลงรอยระหว่างเธอและ ทัง ซอง เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างฉุดไม่อยู่และท้ายที่สุดมันก็ระเบิดออกมา ในที่สุดเธอก็เองก็ปลดปล่อยความเคียดแค้นของออกมาด้วยการฆ่าสามีของเธอ

เธอเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะจ้องไปที่ ทัง โรลชูว ด้วยสายตาเกลียดชัง “แล้วยังไงล่ะ? เดี๋ยวฉันก็จะทำลายทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเอง ทุกอย่าง”

“คุณกล้าอย่างนั้นเหรอ?” ทัง โรลชูว รู้สึกกลัวไปกับคำพูดของเธอ คฤหาสน์หลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเธอและแม่ หลังจากที่แม่ของเธอตายไป คฤหาสน์นี้ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงระหว่างเธอและแม่

“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ?” เซา เสี่ยวหวัน ยิ้มเหยาะ ก่อนจะหันหลังกลับไปที่กำแพงที่เต็มไปด้วยภาพวาด “เธอไม่สังเกตเหรอว่าภาพวาดของเเม่เธอหายไป? ใช่แล้วล่ะ ฉันทิ้งมันไปแล้ว”

คำพูดของเธอทำให้ ทัง โรลชูว เสียวสันหลังวูบขึ้นมา เธอตัวแข็งทื่อ

“ทำไมคุณถึงทิ้งภาพวาดของแม่ฉัน?” เธอร้องถาม จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหยิ่งผยองของ เซา เสี่ยวหวัน พร้อมกับกัดฟันของเธอ

“เพื่ออะไร?” เซา เสี่ยวหวัน ลุกขึ้นยืนกอดอก เชิดคางขึ้นอย่างยิ่งยโส “ทัง โรลชูว ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของคฤหาสน์ทังแล้ว ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากจะทำ ในฐานะลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วเธอไม่มีสิทธิที่จะมาพูดอะไรทั้งสิ้น”

‘เพี๊ยะ!’ ทัง โรลชูว ตบหน้าเธอด้วยความโกรธจัด

เซา เสี่ยวหวัน กุมแก้มของเธอด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ “แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!”

ทัง โรลชูว โกรธจัดจนยิ้มออกมา “ทำไมล่ะ?”

“แก…” รู้สึกโดนดูถูกเป็นอย่างมาก เซา เสี่ยวหวัน โกรธขึ้นมาก่อนจะพยายามตบ ทัง โรลชูว กลับ

ในเวลาเดียวกัน ก็มีอีกมือยื่นออกมาบีบแขนเธอไว้ ตามมาด้วยเสียงเย็น “ถ้าคุณกล้าแตะต้องเธอ ผมจะทำให้คุณต้องเจ็บและทนทุกข์ทรมาน”