คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 601

งานเลี้ยงยังดำเนินต่อไปถึงเวลาดึกดื่น

ทว่า ซอง อันยีนั่นขอตัวกลับพร้อม เซิน โมเฟยก่อนคนอื่น เพราะเธอรู้สึกไม่สบาย

เหลือเพียงสองคู่ และอีกหนึ่งจอมโหวกเหวกอย่าง หมิง เสี่ยวเซียว เด็กสาวดื่มเยอะจนเมาหัวราน้ำ

“ฉันจะพาเธอกลับไปโรงแรมเอง” ลู เซียวเหยาเอ่ยพร้อมช่อนร่างที่อ่อนเปลี้ยเพราะน้ำเมาของเด็กสกุลหมิงขึ้นอุ้ม

เห็นแบบนั้น หยิง เสี่ยวเซียวก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ ใบหน้าหยิกลงจนเห็นได้ชัดเจน

ทัง โรลชูวสังเกตเห็นปฏิกริยาของเพื่อนก็รีบเอื้อมมือไปลูบไหล่อีกฝ่ายพร้อมเอ่ยเสียงเบา “เด็กคนนั้นเมาอยู่”

หยิง เสี่ยวเซียวเม้มปากแน่นปรายตามองไปยังเซียวเหยาที่กำลังอุ้มผู้หญิงอีกคนไว้ในอ้อมแขน ความไม่พอใจแล่นวูบอยู่ในแววตาของเธอ

เธอรู้ว่าเด็กนั่นเมา แต่เธอก็ไม่ใช่คนใจกว้างที่จะทนยืนมองแฟนตัวเองอุ้มกอดผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาอาฆาตที่จ้องมองตนอยู่ ชายหนุ่มก็หันกลับไปมอง พลันมุมปากหยักก็ยกยิ้มพอใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังหน้าบูดบึ้ง

เธอกำลังหึง

เห็นแบบนั้นขายาวของเซียวเหยาก็เดินเข้าไปหา หยิง เสี่ยวเซียวทั้ง ๆ ที่ยังอุ้มน้องสาวไว้อยู่ ดวงตาคมจับจ้องไปยังดวงตากลมโตดำสนิททว่าแวบวับอย่างไม่ละสายตา “พาผมไปส่งเธอที่โรงแรมด้วยกันหน่อย”

“ฉันเหรอ?” นัยน์ตากลมเบิกกว้างตกใจ

“อะไรกัน? เธอไม่อยากไปเหรอ?”

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ก่อนเอ่ยตอบ “แม้จะไม่อยากไป แต่ฉันก็ต้องช่วยคุณ เพราะคุณเองก็ดื่มไปเยอะเหมือนกัน”

ฟังจบเซียวเหยาก็หัวเราะเสียงดัง ขนาดโกรธเขาจนไม่อยากไปด้วยแต่ก็ยังถูไถไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ ว่าเป็นห่วง ทำไมถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้นะ

โรลชูวเองก็หลุดหัวเราะออกมาเช่นกัน เธอโน้มเข้าไปใกล้เสี่ยวเซียวพลางกระซิบ “เซียว เธอนี่มันปากไม่ตรงกับใจจริง ๆ”

หยิง เสี่ยวเซียวหันกลับมามองเพื่อนตัวเองทันที พร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “ช่วยไม่ได้หนิ ก็ฉันเป็นแบบนี้”

โรลชูวได้แต่ถอนหายใจปลง “จ้า จ้า จ้า เป็นแบบนี้ก็แบบนี้”