คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 605

วันต่อมา กว่าโรลชูวจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว

เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นมาจากชั้นล่างจนต้องขมวดคิ้วสงสัย

ขาเรียวสาวเท้าเดินตามเสียงหัวเราะไปยังหน้าประตูห้องครัว

ซึ่งภายในห้องนั้นปรากฏร่างของป้าวู และหมิง เสี่ยวเซียว ที่กำลังพูดคุยกันอย่างอรรถรส

พอเด็กสาวสังเกตเห็นเธอที่ยืนอยู่ ก็หยุดคุยแล้วหันมาทักทายกันด้วยรอยยิ้มกว้างทันที “พี่สะใภ้”

เสียงเรียกนั้นทำให้ป้าแม่บ้านเองก็หันมามองเช่นกัน ป้าวูยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นใบหน้าสวยที่คุ้นเคย “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอคะ? คุณหิวหรือเปล่า?”

โรลชูวเดินเข้าไปคนทั้งคู่พร้อมส่วยหน้าน้อย ๆ “ยังค่ะ ฉันยังไม่หิวเลย”

ตอบพลางเบนสายตาไปยังเกี๊ยวสีสวยนุ่มที่ถูกจัดปั้นไว้อยู่บนถาดตรงเค้าเตอร์ครัว ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจ “เราจะได้ทานเกี๊ยวเป็นมื้อเที่ยงใช่ไหมคะ?”

“ใช่แล้วค่ะ” คุณป้าพยักหน้าอมยิ้ม “เสี่ยวเซียวอยากทำเกี๊ยวให้นายน้อยน่ะค่ะ เราเลยทำเผื่อให้ทุกคนได้ทานไปด้วยเลย”

โรลชูวพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปยิ้มให้เสี่ยวเซียว “เสี่ยวเซียว เธอเป็นแขกของเรา ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ”

เด็กสาวส่ายหัว “ฉันอยากทำเองค่ะ พี่ชินจินชอบกินเกี๊ยวกุ้งที่ฉันทำที่สุด เพราะอย่างนั้นฉันมีความสุขที่ได้ทำค่ะ”

‘เขาชอบเกี๊ยวกุ้งที่เธอทำที่สุดเหรอ?’ ใบหน้าสวยเลิกคิ้วนิด ๆ พลางยิ้มขำ ทว่าไม่ได้พูดอะไร

ไม่นาน ร่างสูงที่ใจถามหาก็เดินลงมาจากชั้นบน ร่างบางหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวไปหาอีกคนทันที พลันรอยยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นบนใบหน้า

เสียงหวานเรียก “ชินจิน” เมื่อเดินเข้าไปใกล้

ชายหนุ่มหยุดยืนตรงหน้าแฟนสาว ก่อนจะใช้สายตาอ่อนโยนกวาดมองไปทั่วใบหน้าเนียน มุมปากของเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ยังเหนื่อยอยู่หรือเปล่า?”

พอได้ยินคำพูดนั้น ภาพค่ำคืนอันแสนจะโรแมนติกของทั้งคู่ก็ฉายวาวเข้ามาในหัวของโรลชูว ใบหูของเธออุ่นร้อน แก้มทั้งสองแดงแจ๋อย่างเขินอาย