คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 608

หลังจากที่โรลชูวเดินออกไป ขาของเซา เสี่ยวหวัน ก็สั่นจนล้มทิ้งตัวลงโซฟาทันที

ร่างกายที่ยังสั่นเทิ้ม บวกกับคำพูดขู่ของโรลชูวที่วนอยู่ในหัวเริ่มทำให้เธอเป็นห่วงลูกสาวขึ้นมา

“โรลโรลจะรับมือกับ ทัง โรลชูวในตอนนี้ได้ไหมนะ?”

เมื่อออกมาพ้นเขตโรงพยาบาล โรลชูวก็ขับรถมุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลทังทันที

ครั้งก่อนเมื่อตอนที่การประชุมผู้ถือหุ้นสิ้นสุดลง เสี่ยวหวันก็โดนตำรวจจับกุมเข้าไปยังห้องสืบสวน ส่วนกู โรลโรล ก็หายออกจากคฤหาสน์หายไปเลย

ตอนนี้จึงเรียกได้ว่าไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ในคฤหาสน์อีกเลย

มือเรียวเปิดประตูเข้าไปด้านใน ก่อนที่ภาพความทรงจำเก่า ๆ อันคุ้นเคยจะย้อนเข้ามาในหัว ทำให้เธอเริ่มสับสนกับความคิดของตัวเอง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างในนี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรกของการจัดสรรของผู้เป็นบิดามารดาของเธอทั้งสิ้น พวกท่านยังเคยบอกอีกด้วยว่าจะทำบ้านที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ความหวานชื่น และความสุขให้กับเธอ

ซึ่งตอนนั้นเธอเชื่อจริง ๆ ว่าพวกเราทั้งสามคนจะใช้ชีวิตที่มีความสุขแบบนี้ด้วยกันตลอดไปได้

ทว่า ความจริงนั้นโหดร้ายเสมอ พ่อของเธอมีชู้ ส่วนแม่ก็เสียชีวิตลงด้วยโรคเครียดสะสม ครอบครัวแห่งความสุขดั่งที่เคยฝันถูกทำลายลง เพราะฉะนั้น

ขาเรียวสาวเท้าเข้าไปด้านใน พลางวางมือลงบนชั้นวางรองเท้าตรงทางเข้าบ้านที่ปราศจากฝุ่นผง

น่าแปลกตรงที่ว่า ถึงโรลชูจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่เธอก็ยังจ้างคนมาทำความสะอาดอยู่เสมอ

หญิงสาวคิดพลางเดินเข้าไปด้านในเรื่อย ๆ ผนังด้านในถูกตกแต่งด้วยภาพแขวนของแม่เธออีกครั้ง ซึ่งครั้งหนึ่งภาพเหล่านี้เคยถูกเสี่ยวหวันเอาไปซ่อนไว้

โรลชูเดินสำรวจไปทั่วชั้นหนึ่ง จึงค่อยเดินไปยังชานบันไดเพื่อก้าวขึ้นชั้นสอง ทว่าในขณะที่กำลังจะก้าวเท้า เสียงกดกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตอนนี้บ้านนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ใครกันนะที่จะมากดกริ่งแบบนี้?

แขกผู้เยี่ยมเยียนยังคงรัวกดเรียกไม่หยุด ยิ่งกดเรียกยิ่งทำให้ร่างเล็กคิ้วพันกัน จนต้องพุ่งไปที่ประตูโดยเร็ว