คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 692

เธอได้ยินไม่ผิดจริง ๆ

ซอง อันยีเม้มริมฝีปากอีกครั้งพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีทมิฬทว่าอ่อนโยนของคนตรงหน้า หัวใจของเธอนั้นกังวล แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน

น้ำสีใสเริ่มรื่นขึ้นที่หางตา ไม่นานใบหน้าสวยก็พยักตอบพร้อม “ตกลงค่ะ”

เซิน โมเฟยหัวเราะร่ายิ้มกว้างด้วยความสุข อ้อมกอดแข็งแรงกระชับแน่นราวกับไม่มีวันปล่อยเธอแยกจากอ้อมกอดนี้อีกแล้ว

ร่างบางค่อย ๆ เอนกายพิงแนบไปกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะอยู่ข้างหูอย่างอารมณ์ดี ณ เวลานี้ ซอง อันยีรับรู้ได้ว่าบรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวาน จนทำให้เธออดแย้มยิ้มสวยออกมาอย่างสุขใจไม่ได้

…

สุภาษิตที่ว่าเมาหัวราน้ำนี่ท่าจะเกิดขึ้นได้จริง

เมื่อหยิง เสี่ยวเซียว ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพห้องที่ต่างออกไป ก็รีบกุลีกุจอตาลีตาเหลือกลุกขึ้นนั่งระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทันที

นี่เธอดื่มจนภาพตัดไปเลยเหรอ?

แค่คิดก็น่าอายจนไม่กล้าสู้หน้าใครเลย

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ทว่าในขณะที่กำลังนั่งซึมอยู่ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงที่ดูเป็นกังวลรีบสาวเท้าเข้ามา

หญิงสาวหันตามเสียงประตู ก่อนจะเห็นร่างสูงและใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคย พลันนัยน์ตากลมก็แดงเรื่อ

“เซียวเหยา…”

พอเห็นคนรักน้ำตาซึม ลู เซียวเหยาก็กระวนกระวายใจพุ่งตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายทันควัน “เป็นอะไร?”

“ฉัน…ฉัน…” เสียงอ่อนว่าพลางสะอึกสะอื้นพยายามเรียงคำพูดให้ได้