คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 697

บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่ง

ลุงจ้าวที่ไร้ซึ่งสีหน้ายินดียินร้ายยังจ้องมองไปยัง กู โรลโรลที่นั่งยิ้มเยาะอยู่ จนในที่สุดชายชราก็เป็นฝ่ายพูดก่อน “แล้วเธอต้องการอะไร?”

มุมปากของเธอยกยิ้ม “รับเงินนี่ไปแล้วกลับบ้านลุงไป ฉันเขื่อว่าความคิดลูกสะใภ้ลุงจะเปลี่ยน ถ้าเธอเห็นเช็คพวกนี้”

“ง่าย ๆ แบบนั้นเลยเหรอ?” ลุงจ้าวรู้จักนิสัยของสองแม่ลูกนี้ดี เธอไม่มีทางยอมยกเงินให้เขากลับบ้านไปเฉย ๆ แน่นอน

“ก็ไม่หรอก” ดาราสาวยอมรับหน้าซื่อ ก่อนคลี่คลายความตั้งใจออกมา “ตอนให้ปากคำกับตำรวจ ฉันอยากให้ลุงบอกว่าลุงพลัดตกบันไดเอง บอกพวกเขาว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวกับแม่ของฉัน”

ลุงจ้าวไม่แปลกใจเลยที่จะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของหญิงสาว เขารู้นานแล้วว่าเธอมีจุดประสงค์อะไร

มือของเขาหยิบเช็กเงินสดขึ้นมาดูแล้วยกยิ้ม “แค่เงินห้าแสนแลกกับอิสระของแม่ มันไม่น้อยไปหน่อยเหรอคุณกู?”

“นี่ไม่ใช่เงินทั้งหมด ถ้าลุงยอมทำตามที่ฉันบอก ฉันจะเซ็นให้อีกห้าแสน รวมเป็นหนึ่งล้าน ซึ่งเงินหนึ่งล้านก็คงเพียงพอสำหรับการดำรงชีพของครอบครัวธรรมดาสามัญ”

ชายชรารู้ดีว่าถ้าตนรับเงินมาและยอมทำตามข้อตกลงของมองแม่ลูก ลูกชายกับลูกสะใภ้ก็จะสามารถมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมได้ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ต่างกับปกป้องคนกระทำผิดให้ลอยนวล และต่อให้ต้องแลกด้วยความตาย เขาก็จะไม่มีวันปล่อยสองแม่ลูกนี่ให้ได้ออกไปเชิดหน้าชูตาดังเดิม

“ทำอะไรของของลุงเนี่ย?!” กู โรลโรลกรีดร้องลั่น

ดวงตากลมเบิกกว้างแทบถลน เมื่อเห็นลุงจ้าวฉีกเช็กเงินสดออกเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณกู เชิญกลับไปได้แล้ว ฉันต้องการพักผ่อน”

พูดจบลุงจ้าวก็เอนตัวนอนพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทันที คนเจ็บหลับตาลงทำทีไม่แยแสคนในห้องอีกต่อไป

จนดาราสาวรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า ร่างบางกัดฟันกรอดอย่างโมโหพลางจ้องเขม็งไปยังคนบนเตียง “อย่ามาเสียดายทีหลังก็แล้วกัน!”