คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 704

ฮัน อี้เฉินกวาดสายตามอง เซิน โมเฟยที่กำลังประคองนายซองด้วยความเฉยเมย ราวกับว่าเหตุการที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

เขากำมือทั้งสองข้างไว้แน่น ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฐานะและรูปลักษณ์ของ เซิน โมเฟยดีกว่าเขามาก แต่เขาก็ยังรู้สึกขมขื่นที่แพ้เซิน โมเฟย

เขาไม่สามารถรัก ซอง อันยีได้ แต่เขาต้องการเห็นคุณค่าในตัวของตัวเองมากกว่านี้

เขารู้ว่าทันทีที่เขาเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ ในวันข้างหน้ามันจะเป็นเรื่องยากสำหรับถ้าหากต้องการจะไปเข้าใกล้ซอง อันยี และครอบครัวของเธอ

ดังนั้นเขาจึงเลือกจะยืนอยู่ที่นี่ต่อ

สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ทำให้ ซอง อันยี นายซอง และ คุณนายซอง จ้องเขาด้วยความตกใจ แต่สายตาของ เซิน โมเฟย ก็ยังคงความสงบนิ่งเอาไว้

ฮัน อี้เฉินกำลังคุกเข่าลงบนพื้น

“คุณลุง คุณป้า...” เขามองนายซองและคุณนายซองด้วยความขอโทษ ดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ตอนนั้นเป็นผมเองที่เห็นแก่ตัว ผมทำให้พวกคุณเสียหาย ทำให้พวกคุณผิดหวัง ผมขอโทษจริง ๆ ขอโทษจริง ๆ ครับ...”

ฮัน อี้เฉินกำลังร้องไห้ แต่มันทำให้ ซอง อันยีรู้สึกรังเกียจมากขึ้นไปอีก

เธออยากจะอาเจียน “ฮัน อี้เฉิน นายกำลังโชว์การ์ดแสดงความเสียใจ หรือความเห็นอกเห็นใจอยู่งั้นเหรอ?”

"อันยี ฉัน..." ฮัน อี้เฉินเงยหน้ามอง ซอง อันยีทั้งน้ำตา

ซอง อันยีสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ฮัน อี้เฉิน ถ้านายรู้ตัวว่านายทำผิด นายก็ควรรู้ตัวว่าไม่ควรมายืนอยู่ที่นี่ในตอนนี้”

ถ้าเขาไม่มาขอร้องอ้อนวอนแบบนี้ เขาจะเอาทุกอย่างที่ควรเป็นของเขากลับมาได้ยังไงกันล่ะ?