คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 705

ซอง อันยีพยุงพ่อของเธอให้เดินไปนั่งลงบนโซฟา และเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับแม่ของเธอเพื่อรินน้ำให้

ตอนนี้เหลือเพียงนายซอง และโมเฟยอยู่ภายในห้องนั่งเล่น

นายซองหันไปมอง เซิน โมเฟย และถอนหายใจออกมา “โมเฟย ฉันขอโทษจริง ๆ ที่คุณต้องมาเห็นอะไรแบบนี้”

เซิน โมเฟยยิ้มและส่ายหัว "ไม่เป็นไรครับคุณลุง"

นายซองถอนหายใจออกมาอีกครั้ง และพูดอย่างขุ่นเคืองออกไปว่า “ฮัน อี้เฉินโง่มาก คุณไม่รู้หรอกว่าฉันกับภรรยาดูแลเขาดีขนาดไหน แต่เพื่อชื่อเสียงเงินทอง เขาถึงกับหลอกพวกฉัน เขาร่วมมือกับผู้หญิงตระกูลหยางเพื่อใส่ร้ายพวกฉัน นอกใจอันยี ในตอนนั้นอันยีต้องเป็นคนที่แบกรับทุกอย่างเอาไว้”

หลังจากที่พวกเขาถูกตำรวจจับกุมตัวไป ใครจะรู้ว่าในช่วงเวลานั้นอันยีต้องดิ้นรนขนาดไหน ในตอนนั้นพวกเขาในฐานะพ่อแม่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ พวกเขาทำได้เพียงส่งกำลังใจให้เธอในห้องขัง

โชคดีที่มีคนคอยช่วยเหลือ ดูแลเธอในช่วงเวลานั้น

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นายซองก็รู้สึกขอบคุณ เซิน โมเฟย เป็นอย่างมาก “โมเฟย ขอบคุณที่คุณคอยช่วยอันยีมาตลอด”

คำขอบคุณแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขอโทษนั้น ทำให้ เซิน โมเฟยหัวเราะออกมาเล็กน้อย “คุณลุงครับ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ในอนาคตผมกับอันยีจะต้องแต่งงานด้วยกันอยู่แล้ว ผมกับคุณลุงก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจนะครับ”

หลังจากเหตุการณ์ก่อนนี้เพิ่งเกิดขึ้นไป ในที่สุดนายซองก็ยิ้มออกมา เขาลูบต้นขาและหัวเราะ “คุณพูดถูก เราคือครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”

เซิน โมเฟยยิ้ม

หลังจากที่ ฮัน อี้เฉินมาก่อเรื่อง ทำให้คุณนายซองไม่มีอารมณ์ในการทำอาหารอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงชวนครอบครัวออกไปทานข้าวข้างนอก

“คุณเซิน วันนี้คุณทำได้ดีมาก ตามที่คาดไว้เลย” ซอง อันยีพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“อย่างนั้นเหรอ?” เซิน โมเฟย เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้คุณรักผมมากขึ้นแล้วรึยัง?”

ซอง อันยีพยักหน้าโดยไม่ลังเล “รัก รักมากขึ้นไปอีก” เซิน โมเฟยหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

ทั้งสองแสดงความรักซึ่งกันและกันจนบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรัก มันทำให้คุณนายซองหันไปกระซิบข้างหูนายซองว่า "ดูเหมือนว่าครั้งนี้อันยีจะเลือกคนถูกแล้ว"

เทียบกับ ฮัน อี้เฉินแล้ว เซิน โมเฟยดีกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า หรือถ้าจะเปรียบเทียบให้ชัดเจนกว่านี้คือ ฮัน อี้เฉิน เทียบเซิน โมเฟย ไม่ได้เลยสักนิด

นายซองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว”