คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 712

ซู เหวินจิงหัวเราะเบา ๆ “คุณปู่เซินคิดว่าถ้าเขายกเลิกการจัดงานแต่งงานของเรา เขาจะรู้สึกผิดต่อคุณปู่ของฉัน และคงไม่กล้าไปเจอหน้าเขาแม้ว่าจะผ่านไปเป็นร้อยปี”

เซิน โมเฟยขมวดคิ้ว “คุณปู่นี่ดื้อจริง ๆ”

ซู เหวินจิงมองเขาและวางมือไว้บนราวบันได สายตาเธอมองไปยังวิวเมืองตอนกลางคืน และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาม พี่ยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม? ตอนนั้นพ่อแม่ของฉันเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันจะยังเด็ก ฉันก็ยังรู้ว่าฉันจะกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่อีกต่อไป แต่ในตอนที่ฉันกำลังคิดว่าโลกทั้งใบของฉันคงสลายไป คุณปู่เซินก็มาพาฉันไปอยู่ที่คฤหาสน์เซิน ที่นั่นฉันได้เจอกับเด็กชายร่างสูง ตัวผอมบาง”

เธอหยุดพูดและหันไปมอง เซิน โมเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “เขายิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของเขามันอ่อนโยนมาก และเขาก็พูดว่า 'ยินดีต้อนรับ น้องสาวคนเล็ก เรียกฉันว่าพี่สามได้นะ ฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง' ตั้งแต่นั้นมาเขาก็อยู่ในใจฉัน ฉันไม่เคยบอกใครให้รู้ ฉันรักเขา ฉันรักเขาจริง ๆ”

คำสารภาพของเธอทำให้ เซิน โมเฟยตกใจ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเธอ มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงเลือกที่จะหันหน้าไปอีกทาง

เขาไม่รู้ว่าการกระทำของเขาสร้างร่องรอยความเจ็บปวดในดวงตาของเธอมากแค่ไหน

เธอยิ้มอย่างขมขื่น “แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รักฉัน เขารักคนอื่น”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น ทุกอย่างก็เงียบไปอีกครั้ง

“ฉันขอโทษ เหวินจิง” ในเวลาต่อมา เซิน โมเฟยก็พูดขอโทษออกไป

ขอโทษ?

สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่คำขอโทษจากเขา แต่เป็นความรักของเขาต่างหาก

ซู เหวินจิงหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเฉยเมย “พี่สาม พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันเอง พี่ไม่ผิด”

เธอยิ้มและพูดว่า “พี่สาม พี่ไม่ต้องคิดมากนะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันยอมแพ้ ฉันจะช่วยพี่เกลี้ยกล่อมคุณปู่เอง จนกว่าเขาจะยอมรับคำขอของฉัน”

เมื่อเห็นเธอแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง และยืนยันที่จะช่วยเขา เซิน โมเฟยก็ใจอ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

“ขอบคุณนะเหวินจิง ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วยก็บอกนะ ถ้าฉันสามารถช่วยได้ก็จะช่วย” เขารีบพูด