คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 711

ค่ำคืนในเมือง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงต้นฤดูหนาวจึงมีอากาศหนาวเน็ยเล็กน้อย

ซู เหวินจิงเดินตาม เซิน โมเฟยขึ้นไปบนระเบียงบนชั้นสาม

เพราะว่าตอนนี้เธอใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หนามาก จึงทำให้ทันทีที่เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์อันอบอุ่น และเดินออกมาข้างนอกปะทะกับอุณภูมิหนาวเย็น ทำให้เธอมีอาการจามออกมา เนื่องจากอุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงจามของเธอ เซิน โมเฟยก็หันหลังกลับและเห็นเธอกำลังห่อตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหนาว

เมื่อเห็นว่าเธอใส่เพียงชุดนอนบาง ๆ เขาก็ถอดเสื้อแขนยาวคลุมไหล่ของเธอไว้

ความอ่อนโยนของเขาทำให้ ซู เหวินจิงรู้สึกตื้นตันใจ เธอมองเขาด้วยสายตาสดใส แต่ก็มีน้ำตาคลออยู่ในนั้น

เธอกำลังซึ้ง

เมื่อ เซิน โมเฟยหันมาเห็นสิ่งนี้ เขาก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายออกไป “ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่สบาย เดี๋ยวคุณปู่จะเป็นห่วงเธอ”

คำพูดของเขาเหมือนถังน้ำเย็นที่สาดมายังหัวใจของเธอ คำปฏิเสธของเขา ทำให้เธอยิ้มเยาะตัวเอง “อย่างนั้นเองเหรอ?”

เขาไม่ได้อ่อนโยนต่อเธอหรือเป็นห่วงเธอเลย เขาทำเพราะเขากลัวว่าคุณปู่จะเป็นกังวล

งั้นทำไมไม่ปล่อยให้เธอทนหนาวไปเลยล่ะ

แต่เธอก็เลือกที่จะถือเสื้อคลุมของเขาไว้แน่น เพราะมันยังเหลือความอบอุ่นจากเขาไว้

ราวกับว่าเขากำลังกอดเธออยู่

เธอจะกล้าถอดเสื้อคลุมออกได้ยังไง?

แม้จะไม่ใช่ความอ่อนโยนหรือความห่วงใย แล้วยังไง?