ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 1

นาริน เป็นสาวไทยที่ได้มีความสามารถทักษะด้านภาษาจีน เธอจึงเดินทางจากเมืองไทยมาเรียนและใช้ชีวิตที่เมืองจีน อาศัยอยู่กับคุณลุงคุณป้าของเธอ ป้าสะใภ้ของนารินเป็นคนจีน เขารักนารินมากเพราะเธอเป็นเด็กดี น่ารัก นิสัยอ่อนโยนชอบช่วยเหลือคนอื่น นารินได้มาอยู่ที่ประเทศจีนก็ได้เข้าศึกษาที่สถานพยาบาลแห่งหนึ่ง นารินอยากเป็นพยาบาลเพราะอยากช่วยเหลือคนเจ็บไข้ได้ป่วย คนตกทุกข์ได้ยาก

วันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวันที่นารินเรียนเสร็จเธอก็เดินกลับบ้าน เป็นช่วงเวลาพลบค่ำ เพราะบ้านไม่ไกลจากสถานพยาบาลมากนัก เธอจึงใช้วิธีเดินไปกลับทุกวัน แต่ระหว่างทางได้พบรถเก๋งคันหรูเสียหลักชนกับเสาไฟข้างทาง คนที่สัญจรไปมาต่างหยุดดูแต่ไม่มีคนเข้าไปช่วยคนที่อยู่ในรถ นารินจึงรีบวิ่งเข้าไปดูตามสัญชาติญาณของคนเป็นพยาบาล ถึงจะเรียนยังไม่จบหลักสูตรก็ตาม เพื่อดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

นารินรีบวิ่งมาที่ประตูรถ มองผ่านกระจกรถเป็นคนข้างใน ฟุ้บอยู่กับพวงมาลัยของรถ นารินรีบดึงประตูเปิดออก โชคดีที่ประตูไม่ได้ล๊อก นารินรีบประคองคนขับขึ้นให้พิงกับเบาะรถ เมื่อนารินได้เห็นหน้าของคนขับคนนี้ก็เกิดการอึ้ง ชักงัก ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อจังเลย

'นารินอย่าเพิ่งชมเขา ช่วยเขาก่อน'

นารินสะบันหน้าไล่ความคิดของตัวเอง แล้วเรียกเขาให้ตื่น

คุณคะ! คุณ! คุณคะ! คุณได้ยินฉันมั้ยคะ!

นารินเรียกเขาพร้อมเขย่าตัวตบหน้าเขาเบาๆไปด้วย

"ได้ยิน ผมได้ยิน"

เขาขมวดคิ้ว บอกถึงความเจ็บปวด ตอบด้วยเสียงเบาๆ แต่ไม่ลืมตา

"คุณเจ็บตรงไหนมั้ยคะ" นารินถามต่อ

"เจ็บขา"เขาตอบเบาๆ

นารินจึงปรับเบาะรถเขาให้นอนลงเพื่อที่จะช่วยดูขาให้เขา แต่การปรับเบาะตัวของนารินต้องเอื้อมมือปรับจากด้านนอกตัวรถทำให้ตัวของเธอแนบกับตัวของเขา เพียงสัมผัสชั่วครู่ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ เตะเข้าจมูกของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาพยายามลืมตามองคนตรงหน้า เมื่อเขาลืมตาก็พบกับหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่พยายามช่วยเขา เขามองสำรวจเธอจากด้านข้าง ไม่ค่อยชัดนักเพราะใกล้เกินไป

"เธอจะทำอะไร" เขาเอ่ยถามพร้อมมองจ้องเธอ

"ฉันก็จะปรับเบาะให้นอนลง ฉันจะดูขาให้คุณ ว่าบาดเจ็บตรงไหน ระหว่างรอรถพยาบาลมารับคุณไงคะ" นารินอธิบาย ปรับเบาะเรียบร้อยนารินจึงหันมามองหน้าเขา พร้อมรอยยิ้มบางๆ

'ทำไมใจเต้นแบบนี้หล่ะ แค่ยิ้มบางๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง' จิ้นเสี่ยวเยี่ยนไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาหวั่นไหวได้แบบนี้เลย จีน่าผู้หญิงที่เขาคบหา ยังไม่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้เลย 'น่าสนใจ'

นารินรีบถอดรองเท้าเขาออก พร้อมถลกขากางเกงเขาขึ้นเพื่อดูขาทั้งสองข้าง เจอบาดแผลขนาดเท่าฝ่ามือ มีเลือดไหล นารินจึงรีบหาอุปกรณ์ทำแผลในกระเป๋าพยาบาลที่นำไปเรียนด้วยมาทำแผลให้ สักพักมีรถพยาบาลมารับ นารินยืนรอจนเจ้าหน้าที่พยาบาลนำเขาขึ้นรถ

"ขอบคุณนะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกล่าวขอบคุณนาริน

"ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของฉัน" นารินกล่าว

'หน้าที่'คำนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เขาเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศจีน แต่คนรอบข้างปฏิบัติกับเขาเพียงเพราะหน้าที่

'จะมีใครที่ปฏบัติกับฉันด้วยความเต็มใจและจริงใจบ้างมั้ย'

หลังจากรถพยาบาลจากไป นารินจึงเดินกลับบ้าน พร้อมคิดทบทวนถึงผู้ชายที่เขาช่วยเหลือ เขาดูหล่อ เท่ห์ รวย แต่ทำไมดูเย็นชา สายตาเยือกเย็นแบบนั้น เขามีอะไรในใจหรือป่าว

"พรุ่งนี้เรียนเสร็จเข้าไปดูเขาที่โรงพยาบาลหน่อยดีกว่า" มีความรู้สึกเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง

นารินเดินมาจนถึงบ้านก็มีแม่บ้านออกมารับ "คุณหนูริน ทำไมคุณเดินมาหล่ะคะ ไม่ให้ลุงเฟิงไปรับหล่ะคะ" แม่บ้านเอ่ยถาม

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ป้าเหยาเหยา หนูเดินได้ค่ะ ใกล้แค่นี้เอง ออกกำลังกายด้วยไงคะ" นารินยิ้มหวานให้แม่บ้าน แล้วพากันเดินเข้าบ้าน

"วันนี้คุณหนูรินอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวป้าทำให้ทานค่ะ"

"อะไรก็ได้ค่ะ หนูทานได้ทุกอย่าง ป้าเหยาเหยาก็ทำอร่อยทุกอย่าง"

"คุณหนูรินปากหวานจังเลยนะคะ พูดเอาใจคนแก่อย่างป้าก็เก่ง"

"หนูรินไม่ได้ปากหวานนะคะ หนูรินพูดความจริง คุณป้าทำอร่อยจริงๆนี่คะ"

ป้าเหยาเหยาเป็นแม่บ้านของบ้านหลังนี้ เขาเอ็นดูนารินเป็นพิเศษ เพราะนารินเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี ต่างจาก นาลันที่เป็นลูกแท้ๆของเจ้าของบ้าน มีศักดิ์เป็นพี่สาวของนาริน นาลันเธอเอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง

"งั้นเดี๋ยวป้าทำอาหารไว้รอนะคะ คุณหนูรินไปอาบน้ำเถอะค่ะ"

"เดี๋ยวหนูรินขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวลงมาทานค่ะ"

นาริน เดินขึ้นห้องที่ชั้นสอง ห้องของเธออยู่ติดกับห้องของนาลัน เมื่อเธอเดินผ่านห้องของพี่สาว เขาก็ทักเธอด้วยท่าทางที่ไม่ชอบใจเธอนัก เพราะนารินเป็นที่รักของคนในบ้าน ทำให้เธออิจฉานาริน

" กลับบ้านได้แล้วหรอ ฉันรอเธออยู่ตั้งนาน"

นารินเลิกคิ้ว วันนี้นาลันแปลกไม่เคยรอฉันนี่

"พี่มีอะไรกับฉันรึป่าว"

"ฉันจะขอยืมชุดพยาบาลของเธอ"

"พี่จะเอาไปทำไม" นารินถามด้วยความสงสัย อยู่ๆจะยืมเอาชุดไปทำอะไร

"ฉันจะใส่ไปงานปาร์ตี้ชุดวิชาชีพกับเพื่อนๆ ทำไม" นาลันตอบแบบขอไปที

"ฉันไม่ให้ยืม พี่ไปหาซื้อตามร้านเอาแล้วกัน" นารินตัดบทดื้อๆ เพราะคิดแล้วไม่ใช่เรื่องดีที่จะให้เธอยืมชุด

" ก็ได้ นังเนรคุณ มาอาศัยบ้านฉันอยู่ พ่อแม่ฉันก็ดูแลส่งเสียเธอ รักเธอ ขอยืมชุดแค่นี้ไม่ให้ ต่อไปอย่าคิดว่าฉันจะดีกับเธอ เราไม่ใช่พี่น้องกัน" นาลันต่อว่านารินด้วยความโมโห แล้วเดินเข้าห้องไป