ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 2

นาริน ล้างทำแผลให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนด้วยความตั้งใจ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองดูจ้องจดจำใบหน้าท่าทางทุกอย่างของเธอและทุกการ

กระทำ มีจิ้นกงหยวน ซื่อหยวนและฮาวา ยืนมองดู เมื่อทำแผลเสร็จ นารินเข็นชุดอุปกรณ์ไปเก็บ แล้วเดินกลับมาที่ห้อง เพื่อมาขอตัวทุกคนกลับบ้าน

"ทุกคนคะ หนูรินขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ นี่ก็มืดแล้วคุณจิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้พักผ่อนด้วย หนูรินไม่รบกวนแล้วค่ะ"นารินกล่าวลา พร้อมยกมือไหว้

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย ที่เธอช่วยหลานชายฉันไว้ ขอบคุณนะ" คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ากล่าวขอบคุณแล้วก้มศรีษะให้เธอ นารินรีบวิ่งไปประคองเขาไว้

"ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน หนูรินเต็มใจช่วยค่ะถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หลานคุณท่าน หนูรินก็ช่วยค่ะ" นารินตอบจิ้นกงหยวน

"งั้นเธอช่วยฉันอีกอย่างได้มั้ย ช่วยดูแลจิ้นเสี่ยวเยี่ยนจนกว่าจะหายดี ได้หรือไม่ ถือว่าคนแก่อย่างฉันขอร้อง เพราะที่บ้านไม่มีคนที่จะสามารถดูแลเขาได้ ฉันจะให้ค่าตอบแทนกับเธอ" จิ้นกงหยวนพูดและทำสีหน้าให้เป็นการร้องขอ เขาคิดว่าหลานชายก็คงต้องการแบบนั้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้ฟังก็ขำในใจ'คุณปู่นี่ร้ายไม่เบา รู้ใจเขาเสียจริง'

"หนูรินของคิดดูก่อนนะคะ เพราะต้องเรียนด้วย ต้องมาช่วยที่โรงพยาบาลด้วย กลัวจะดูแลได้ไม่เต็มที่ค่ะ ส่วนค่าตอบแทนไม่เป็นไรหรอกคะ"นารินตอบแบบเสียไม่ได้ ฮาวายืนฟังอยู่จึงช่วยจิ้นกงหยวนพูดอีกแรง เพราะเธอรู้ว่าท่านประธานจิ้นต้องการนารินไปดูแล ดูเขาสนใจเธอ

"หนูริน ไปดูแลท่านประธานจิ้นเถอะ ส่วนงานที่โรงพยาบาลมีเจ้าหน้าที่คนอื่นดูแลอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง" พี่ฮาวากล่าว

"งั้นตกลงค่ะ หนูรินจะไปดูแลคุณ..."

นารินยังพูดไม่จบ เขาก็พูดแทรกขึ้น

"คุณจิ้น ต่อไปเรียกฉันแบบนี้ แล้วฉันจะเรียกเธอว่าหนูริน เธอต้องแทนตัวเองว่าหนูรินกับฉัน เข้าใจมั้ย" ฟังดูเหมือนคำสั่ง ทำให้ทุกคนที่ได้ฟังตกตะลึง ท่านประธานของเข้าไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้นัก จีน่าที่เขาคบหายังพบเจอกันแค่บางเวลา แต่กลับต้องการให้นารินมาดูแลใกล้ๆ

"เข้าใจค่ะ ได้ค่ะ คุณจิ้น"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยิ้มพอใจในคำตอบ เขารู้สึกดีที่นารินเรียกเขาว่าคุณจิ้น และรู้สึกดีที่นารินแทนตัวเองว่าหนูริน 'ทำไมฉันถึงอยากอยู่ใกล้เธอนะนาริน'เขาสบกในใจ

"เอาหล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ หนูรินมาดูแลเจ้าหลานชายให้คุณปู่ด้วยนะ"จิ้งกงหยวนกล่าว

คุณปู่!! ซื่อหยวนตกใจและแปลกใจ ที่คุณท่านของเขาอนุญาติให้นารินเรียกเขาว่าคุณปู่ จีน่าที่ท่านประธานคบหาเขายังไม่อนุญาติให้เรียก และไม่ชอบให้เข้าใกล้ แสดงว่าคุณท่านของเขาต้องชอบนารินมากๆ และคงจะให้ได้ใกล้ชิดกับท่านประธานเพื่อสานความสัมพันธ์ 'หลานสะใภ้' ซื่อหยวนคิดได้ดังนั้นก็ทำหน้าตกใจและเข้าใจเจ้านายของเขาทันที สมกับเป็นลูกน้องคนสนิทของตระกูลนี้

"ได้ค่ะ คุณท่าน" นารินตอบ

"ไม่! เธอต้องเรียกฉันว่าคุณปู่" จิ้นกงหยวนทำเสียงดุและทำท่าเหมือนเด็กน้อยใจ

นารินเห็นแบบนั้นก็อมยิ้ม พูดติดขำ

"ได้ค่ะได้ คุณปู่" นารินพูดเสียงหวานๆเหมือนเด็กทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้นอีก

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะเบาๆ

"นี่คุณปู่มีหลานเพิ่มอีกคนแล้วใช่มั้ย"

"แกก็รู้ว่าฉันอยากมีหลานสาว มีแต่หลานชาย ฉันเบื่อ" จิ้นกงหยวนทำตาโตใส่จิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"เอาหล่ะค่ะ ตกลงหนูรินจะเริ่มต้นดูแลคุณจิ้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้นะคะ แต่เป็นช่วงกลางวันนะคะ ช่วงเช้าหนูรินมีเรียนค่ะ ขอตัวนะคะ"

"ไปปู่ไปส่ง ซื่อหยวนไปเตรียมรถ"

"คับ คุณท่าน" ซื่อหยวนรับคำแล้วรีบเดินออกไปเตรียมรถ

นารินเดินออกไปพร้อมกับฮาวา และจิ้นกงหยวน โดยนารินเดินประคองจิ้นกงหยวนไป

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้เห็นนารินเดินประคองคุณปู่ไปก็สบกในใจ'คุณปู่นี่ร้ายจริงๆ'

ในวันรุ่งขึ้น จีน่าได้ข่าวว่าประธานจิ้นของเธอประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล เธอจึงเตรียมตัวจะไปเยี่ยม

"จีน่า เธอจะไปเยี่ยมประธานจิ้นหรอ เมื่อไหร่เธอจะเลิกกับเขา ฉันก็มีให้ธอทุกอย่างเหมือนกัน ทำไม! เธอถึงไม่เลิกกับเขาแล้วมาอยู่กับฉัน ฉันจะแต่งงานกับเธอนะ ที่รัก"

จูซางซือ คนรักอีกคนของจีน่า เขาแอบคบกันลับหลังจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาพูดพร้อมเดินมากอดจีน่าด้วยความรัก

"รอก่อนนะคะ คุณก็รู้ว่าประธานจิ้นมีอำนาจแค่ไหน และพ่อของฉันก็ต้องการร่วมงานกับเขา รอฉันได้ผลประโยชน์จากงานของเขาก่อน ฉันทำเพื่อพ่อเพื่ออนาคตนะคะ"

"แต่ถ้าประธานจิ้นจับได้ว่าเธอแอบมีฉัน เขาไม่ปล่อยเธอไว้แน่"

"ให้ฉันได้ผลประโยชน์จากเขาก่อนเถอะค่ะ" จีน่ายกยิ้มร้ายที่มุมปาก 'ฉันก็เบื่อคนเย็นชาแบบนั้นอยู่เหมือนกัน'

เก็บกระเป๋าเสร็จ นารินก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วลงไปทานอาหารค่ำ วันนี้ป้าเหยาเหยาทำของโปรดให้นาริน ข้าวคลุกกะปิ แต่สีหน้าของป้าเหยาเหยาเศร้ามาก เมื่อกินเสร็จนารินถือจานข้าวไปล้างในครัว ก็เอ่ยถาม

"ป้าเหยาเหยาคะ วันนี้ป้าเป็นอะไรดูเศร้าจังเลยค่ะ"นารินถามด้วยความสงสัย

"ป้าเป็นห่วงคุณหนูนี่คะ ไปอยู่บ้านเขา คุณหนูจะอยู่อย่างไร จะกินนอนอย่างไร แล้วป้าจะคุยกับใครจะทำอาหารให้ใครทาน ป้าคงคิดถึงคุณหนูมากๆเลยค่ะ" ป้าเหยาเหยาน้ำตานองหน้า "โธ่!! ไม่ร้องนะคะคนดีของหนูริน ไปไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวก็มา วันไหนอยากกินฝีมือป้าหนูรินจะโทรมาสั่งให้ป้าเหยาเหยาทำแล้วให้คนมารับนะคะ" นารินกอดปลอบใจป้าเหยาเหยา "จริงนะคะ"

"จริงสิคะ" นารินยิ้มพร้อมเช็ดน้ำตาให้

"เดี๋ยวค่ะ"นารินเรียกแม่บ้านไว้ เธอยกมือไหว้พร้อมกล่าวสวัสดีและแนะนำตัวเอง

"สวัสดีค่ะคุณป้า ฉันชื่อนารินหรือคุณป้าจะเรียกว่าหนูรินก็ได้ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ"นารินยิ้มอย่างจริงใจ มาอยู่บ้านคนอื่นก็ต้องทำตัวให้ดี แม่บ้านเดินมาจับมือนาริน 'เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ ไม่แปลกใจที่คุณชายกับคุณท่านอนุญาติให้เข้ามาอยู่ดูแลใกล้ชิด' แม่บ้านยิ้มเอ็นดู

"ค่ะคุณหนูริน มาแต่เช้าทานอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวป้าไปทำมาให้ค่ะ พอดีคุณชายก็ยังไม่ได้ทานค่ะ" นารินได้ยินแม่บ้านบอกแบบนี้เธอก็หันมามองหน้าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนทันที คนถูกมองรู้ทันทีเลยว่าโดนสายตาตำหนิ ที่ยังไม่ทานข้าวทานยา เขาเลยมองตอบนารินและยกคิ้วกวนกลับ

"เดี๋ยวหนูรินช่วยค่ะ" แล้วนารินก็หันไปถามจิ้นเสี่ยวเยี่ยน"คุณจิ้นอยากทานอะไรดีคะ"

"ถ้าเธอทำ ฉันอยากกินอาหารไทย แต่ฉันไม่กินเผ็ด ไม่ชอบผักชี ไม่ชอบพริกไทย"เขาตอบทำสายตายียวน

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ ไปค่ะคุณป้า" นารินก็ให้แม่บ้านเดินนำเข้าครัวไป

แต่ในครัวมีเครื่องไม่พอที่จะทำอาหารไทย

"เดี๋ยวหนูรินทำข้าวต้มหมูง่ายๆก่อนนะคะ วัตถุดิบเครื่องปรุงไม่ครบค่ะ" นารินบอกแม่บ้าน

"ได้ค่ะ คุณหนู มีอะไรให้ป้าช่วยบอกได้นะคะ"

"งั้นป้าจางช่วยตำกระเทียมให้ทีนะคะ" ป้าจางแกะกระเทียมตำตามที่นารินบอก แล้วเธอก็เตรียมกระทะเจียวกระเทียมให้เหลืองหอม ตักขึ้นพัก ต้มข้าวต้มเสร็จแล้วนารินตักสองถ้วยสำหรับตัวเองและจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะอาหาร ซึ่งจิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งรออยู่

"ข้าวต้มหมู! ทำไมถ้วยฉันไม่น่ากินเหมือนของเธอ"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามเมื่อเห็นว่าไม่เหมือนกัน "ก็คุณจิ้นไม่ทานผักชี หนูรินก็ไม่ใส่ให้นี่คะ แล้วก็ของหนูรินใส่กระเทียมเจียวด้วย ป้าจางก็บอกว่าคุณไม่ทานกระเทียมคุณบอกเหม็น"

ถึงจะไม่ชอบกินแต่กลิ่นข้าวต้มจากถ้วยของนารินหอมมาก ลองกินดูก็ไม่เสียหาย

"ฉันอยากได้แบบเธอ" เขาชี้มาที่ถ้วยของนาริน นารินจึงนำผักชีกับกระเทียมเจียวมาใส่เพิ่มให้ เขาคนถ้วยข้าวตามที่นารินทำแล้วตักเข้าปาก 'อืม..ใช้ได้นี่ ดูน่าตาธรรมดาแต่หอมอร่อย เหมือนคนทำเลยแฮะ' เขามองหน้านารินแล้วอมยิ้ม นารินเห็นแบบนั้นก็เขินนิดๆ 'คนอะไรนึกอยากจะยิ้มก็ยิ้ม' ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกินข้าวเช้าก็มีเสียงจีน่าเข้ามา

"ทานอะไรกันอยู่หรอคะ ขอจีน่าทานด้วยคน"

แล้วจีน่าก็ดึงเก้าอี้ไปนั่งข้างจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"ข้าวต้มหมูค่ะ คุณจีน่าจะรับสักถ้วยมั้ยคะ"

แม่บ้านตอบแบบไม่พอใจ เพราะเขาไม่ชอบจีน่า เธอมาเกาะแกะคุณชายของเขา ทำตัวเป็นเจ้าของคุณชายทำตัวเป็นนายของบ้านหลังนี้

"พอดีเลยค่ะ จีน่ายังไม่ได้ทานอะไรมาเลย"