ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 2

นาริน ล้างทำแผลให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนด้วยความตั้งใจ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองดูจ้องจดจำใบหน้าท่าทางทุกอย่างของเธอและทุกการ

กระทำ มีจิ้นกงหยวน ซื่อหยวนและฮาวา ยืนมองดู เมื่อทำแผลเสร็จ นารินเข็นชุดอุปกรณ์ไปเก็บ แล้วเดินกลับมาที่ห้อง เพื่อมาขอตัวทุกคนกลับบ้าน

"ทุกคนคะ หนูรินขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ นี่ก็มืดแล้วคุณจิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้พักผ่อนด้วย หนูรินไม่รบกวนแล้วค่ะ"นารินกล่าวลา พร้อมยกมือไหว้

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย ที่เธอช่วยหลานชายฉันไว้ ขอบคุณนะ" คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ากล่าวขอบคุณแล้วก้มศรีษะให้เธอ นารินรีบวิ่งไปประคองเขาไว้

"ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน หนูรินเต็มใจช่วยค่ะถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หลานคุณท่าน หนูรินก็ช่วยค่ะ" นารินตอบจิ้นกงหยวน

"งั้นเธอช่วยฉันอีกอย่างได้มั้ย ช่วยดูแลจิ้นเสี่ยวเยี่ยนจนกว่าจะหายดี ได้หรือไม่ ถือว่าคนแก่อย่างฉันขอร้อง เพราะที่บ้านไม่มีคนที่จะสามารถดูแลเขาได้ ฉันจะให้ค่าตอบแทนกับเธอ" จิ้นกงหยวนพูดและทำสีหน้าให้เป็นการร้องขอ เขาคิดว่าหลานชายก็คงต้องการแบบนั้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้ฟังก็ขำในใจ'คุณปู่นี่ร้ายไม่เบา รู้ใจเขาเสียจริง'

"หนูรินของคิดดูก่อนนะคะ เพราะต้องเรียนด้วย ต้องมาช่วยที่โรงพยาบาลด้วย กลัวจะดูแลได้ไม่เต็มที่ค่ะ ส่วนค่าตอบแทนไม่เป็นไรหรอกคะ"นารินตอบแบบเสียไม่ได้ ฮาวายืนฟังอยู่จึงช่วยจิ้นกงหยวนพูดอีกแรง เพราะเธอรู้ว่าท่านประธานจิ้นต้องการนารินไปดูแล ดูเขาสนใจเธอ

"หนูริน ไปดูแลท่านประธานจิ้นเถอะ ส่วนงานที่โรงพยาบาลมีเจ้าหน้าที่คนอื่นดูแลอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง" พี่ฮาวากล่าว

"งั้นตกลงค่ะ หนูรินจะไปดูแลคุณ..."

นารินยังพูดไม่จบ เขาก็พูดแทรกขึ้น

"คุณจิ้น ต่อไปเรียกฉันแบบนี้ แล้วฉันจะเรียกเธอว่าหนูริน เธอต้องแทนตัวเองว่าหนูรินกับฉัน เข้าใจมั้ย" ฟังดูเหมือนคำสั่ง ทำให้ทุกคนที่ได้ฟังตกตะลึง ท่านประธานของเข้าไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้นัก จีน่าที่เขาคบหายังพบเจอกันแค่บางเวลา แต่กลับต้องการให้นารินมาดูแลใกล้ๆ

"เข้าใจค่ะ ได้ค่ะ คุณจิ้น"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยิ้มพอใจในคำตอบ เขารู้สึกดีที่นารินเรียกเขาว่าคุณจิ้น และรู้สึกดีที่นารินแทนตัวเองว่าหนูริน 'ทำไมฉันถึงอยากอยู่ใกล้เธอนะนาริน'เขาสบกในใจ

"เอาหล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ หนูรินมาดูแลเจ้าหลานชายให้คุณปู่ด้วยนะ"จิ้งกงหยวนกล่าว

คุณปู่!! ซื่อหยวนตกใจและแปลกใจ ที่คุณท่านของเขาอนุญาติให้นารินเรียกเขาว่าคุณปู่ จีน่าที่ท่านประธานคบหาเขายังไม่อนุญาติให้เรียก และไม่ชอบให้เข้าใกล้ แสดงว่าคุณท่านของเขาต้องชอบนารินมากๆ และคงจะให้ได้ใกล้ชิดกับท่านประธานเพื่อสานความสัมพันธ์ 'หลานสะใภ้' ซื่อหยวนคิดได้ดังนั้นก็ทำหน้าตกใจและเข้าใจเจ้านายของเขาทันที สมกับเป็นลูกน้องคนสนิทของตระกูลนี้

"ได้ค่ะ คุณท่าน" นารินตอบ

"ไม่! เธอต้องเรียกฉันว่าคุณปู่" จิ้นกงหยวนทำเสียงดุและทำท่าเหมือนเด็กน้อยใจ

นารินเห็นแบบนั้นก็อมยิ้ม พูดติดขำ

"ได้ค่ะได้ คุณปู่" นารินพูดเสียงหวานๆเหมือนเด็กทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้นอีก

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะเบาๆ

"นี่คุณปู่มีหลานเพิ่มอีกคนแล้วใช่มั้ย"

"แกก็รู้ว่าฉันอยากมีหลานสาว มีแต่หลานชาย ฉันเบื่อ" จิ้นกงหยวนทำตาโตใส่จิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"เอาหล่ะค่ะ ตกลงหนูรินจะเริ่มต้นดูแลคุณจิ้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้นะคะ แต่เป็นช่วงกลางวันนะคะ ช่วงเช้าหนูรินมีเรียนค่ะ ขอตัวนะคะ"

"ไปปู่ไปส่ง ซื่อหยวนไปเตรียมรถ"

"คับ คุณท่าน" ซื่อหยวนรับคำแล้วรีบเดินออกไปเตรียมรถ

นารินเดินออกไปพร้อมกับฮาวา และจิ้นกงหยวน โดยนารินเดินประคองจิ้นกงหยวนไป

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้เห็นนารินเดินประคองคุณปู่ไปก็สบกในใจ'คุณปู่นี่ร้ายจริงๆ'

ในวันรุ่งขึ้น จีน่าได้ข่าวว่าประธานจิ้นของเธอประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล เธอจึงเตรียมตัวจะไปเยี่ยม

"จีน่า เธอจะไปเยี่ยมประธานจิ้นหรอ เมื่อไหร่เธอจะเลิกกับเขา ฉันก็มีให้ธอทุกอย่างเหมือนกัน ทำไม! เธอถึงไม่เลิกกับเขาแล้วมาอยู่กับฉัน ฉันจะแต่งงานกับเธอนะ ที่รัก"

จูซางซือ คนรักอีกคนของจีน่า เขาแอบคบกันลับหลังจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาพูดพร้อมเดินมากอดจีน่าด้วยความรัก

"รอก่อนนะคะ คุณก็รู้ว่าประธานจิ้นมีอำนาจแค่ไหน และพ่อของฉันก็ต้องการร่วมงานกับเขา รอฉันได้ผลประโยชน์จากงานของเขาก่อน ฉันทำเพื่อพ่อเพื่ออนาคตนะคะ"

"แต่ถ้าประธานจิ้นจับได้ว่าเธอแอบมีฉัน เขาไม่ปล่อยเธอไว้แน่"

"ให้ฉันได้ผลประโยชน์จากเขาก่อนเถอะค่ะ" จีน่ายกยิ้มร้ายที่มุมปาก 'ฉันก็เบื่อคนเย็นชาแบบนั้นอยู่เหมือนกัน'

เก็บกระเป๋าเสร็จ นารินก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วลงไปทานอาหารค่ำ วันนี้ป้าเหยาเหยาทำของโปรดให้นาริน ข้าวคลุกกะปิ แต่สีหน้าของป้าเหยาเหยาเศร้ามาก เมื่อกินเสร็จนารินถือจานข้าวไปล้างในครัว ก็เอ่ยถาม

"ป้าเหยาเหยาคะ วันนี้ป้าเป็นอะไรดูเศร้าจังเลยค่ะ"นารินถามด้วยความสงสัย

"ป้าเป็นห่วงคุณหนูนี่คะ ไปอยู่บ้านเขา คุณหนูจะอยู่อย่างไร จะกินนอนอย่างไร แล้วป้าจะคุยกับใครจะทำอาหารให้ใครทาน ป้าคงคิดถึงคุณหนูมากๆเลยค่ะ" ป้าเหยาเหยาน้ำตานองหน้า "โธ่!! ไม่ร้องนะคะคนดีของหนูริน ไปไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวก็มา วันไหนอยากกินฝีมือป้าหนูรินจะโทรมาสั่งให้ป้าเหยาเหยาทำแล้วให้คนมารับนะคะ" นารินกอดปลอบใจป้าเหยาเหยา "จริงนะคะ"

"จริงสิคะ" นารินยิ้มพร้อมเช็ดน้ำตาให้