ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 25

"ว่าแต่ทำอะไรกันอยู่ หอมจัง" มีนาเอ่ยถามเมื่อได้กลิ่นอาหารลอยมา

"ทำกับช้าวกับขนม ใส่บาตร"

"มีแต่ของใส่บาตรหรอ" มีนาทำหน้าบูดเมื่อได้ยินว่าของใส่บาตร

ฮ่า..ฮ่า.. จิ้นหยางซือหัวเราะแล้วเดินเข้ามาในครัว

"นี่..คุณหัวเราะอะไร ห๊ะ" มีนาถามเสียงดัง

"หัวเราะเด็กเห็นแกกิน" จิ้นหยางซือฉีกยิ้มฟันขาวใส่มีนา

"มีจ้ามี ชั้ลแบ่งไว้ให้แล้ว ชั้ลรู้ว่าเธอชอบกินลูกชุบ"มีนาทำท่าดีใจเหมือนเด็กๆ ทุกคนพากันหัวเราะ

"ชั้ลขอชิมบ้างสินาริน" จิ้นหยางซือชี้นิ้วไปที่ถาดขนมลูกชุบเพื่อขอชิมขนมบ้าง นารินหยิบมาให้เขาเอาเข้าปากทันที

"อืม..อร่อยๆๆ"

"เห็นทีจะมีเด็กเพิ่มอีกหนึ่งคน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดขึ้นเมื่อเห็นอาการเหมือนเด็กๆได้กินของอร่อยและอยากได้อีกของจิ้นหยางซือ

"ถ้าอยากกินกันอีกเอาไว้เสร็จงานแต่งเรา รินจะทำให้ทุกคนกินอีกนะคะ เดี๋ยวทุกคนช่วยรินยกของออกไปตั้งที่โต๊ะหน้าบ้านก่อนค่ะ อีกสักพักพระก็จะเดินมาถึงหน้าบ้านเราค่ะ ทุกคนพากันยกข้าวของมาตั้งที่โต๊ะหน้าบ้านยืนรอให้พระมาถึง

"ถอดรองเท้ากันด้วยนะคะ เหยียบที่พื้นดินกันเลยค่ะ" เมื่อนารินมองเห็นว่าพระใกล้มาถึงแล้ว จึงให้ทุกคนถอดรองเท้าและยกถาดข้าวของที่เตรียมทูลขึ้นจรดศรีษะ

"อธิฐานกันนะคะ รินเคยสอนแล้ว" ทุกคนทำตามที่นารินบอก เสร็จแล้ว นารินจับมือจิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับทัพพีตักข้าวใส่บาตรพระ แล้วใส่กับข้าว ขนม น้ำ และมาลัย มีนาจับมือจิ้นหยางซือทำเช่นกัน และพากันนั่งลงที่พื้นพนมมือรับพระจากพระ

"เดี๋ยวเราพากันไปกรวดน้ำค่ะ" นารินพาทุกคนไปกรวดน้ำที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

"ให้นึกถึงคนที่เราอยากจะส่งบุญให้เขานะคะ" กรวดน้ำเสร็จ ทุกคนนั่งเล่นที่ลานหน้าบ้าน นารินยกน้ำชาและขนมลูกชุบมาให้

"หนูรินเราไปดูชุดแต่งงานกันเถอะ"

"ได้ค่ะ"

ซือหยวนขับรถพาทุกคนมาถึงร้านชุดแต่งงานแห่งหนึ่ง นารินก้าวลงจากรถมองไปที่ร้านชุดแต่งงาน สุดตากับชุดๆนึงเข้า นารินรีบสาวเท้าท้าวเดินเข้าไปดู

"สวัสดีคร้า คุณลูกค้า ต้องการอะไรบอกได้นะคะ" พนักงานร้านต้อนรับอย่างยิ้มแย้มแจ่มใจ

"เรามาดูชุดแต่งานค่ะ" นารินตอนพนักงาน

"อยากได้ชุดแบบไหนดีค่ะ ชุดไทยหรือราตรีคะ"

"ไทยค่ะ"

"ทางร้านเรามีหลายชุดให้เลือก เชิญชมก่อนค่ะ" พนักงานผายมือให้นารินเดินชม นารินเดินเลือกชุดไปเรื่อยๆ

"นี่ ใช่นาริน เด็กบ้านสวนหรือป่าว" เสียงผู้หญิงถามกันดังมาจากอีกฝั่งของตู้โชว์ นารินจึงเดินออกไปดู

"ใช่จริงๆ ด้วยแก แต่ชั้ลได้ข่าวว่าโดนผู้ชายทิ้งนี่ทำไมถึงมาดูชุดแต่งงานได้หล่ะ" ผู้หญิงอีกคนกระซิบกระซาบ

"อ้าว เชอรี่ เบล ไม่ได้เจอกันนานเลยนะสบายดีมั้ย" นารินทักทายตามประสาคนรู้จักกัน เรียนด้วยกัน แต่ทั้งสองไม่ชอบเธอ เพราะเธอเรียนเก่ง และผู้ชายคนที่เบลชอบ กลับไม่ชอบเธอแต่ชอบนาริน ทำให้ยิ่งไม่ชอบนารินเป็นอย่างมาก พวกเธอชอบติดตามดูชีวิตนาริน และคอยหัวเราะเยาะเย้ยเวลานารินตกที่นั่งลำบาก เรื่องนารินเลิกคบกับราเชนก็เช่นกัน ทั้งสองทำท่าทางสะใจมาก เมื่อเจอนาริน

"ก็สบายดีใจ แต่ชั้ลได้ข่าวว่าเธอเลิกคบกับพี่เชนไม่ใช่หรอ" เชอรี่ใช้น้ำเสียงเยาะเย้ยถาม

"อืม...ใช่" นารินตอนโดนที่ไม่สนใจอะไร

"แล้วเธอมาดูชุดแต่งงานทำไม หรือว่ามาดูชุดเพื่อนเจ้าสาว" เบลถามโดยสายตามองไปที่มีนากับจิ้นหยางซือที่ยืนคู่กันดูชุดในตู้

"ป่าวหรอ ชุดชั้ลเอง ชั้ลแต่งเองหน่ะ"

"อย่างเธอเนี่ยนะ นาริน ตลก! พี่เชน ผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝัน เขายังไม่อยากได้เธอเลยแล้วใครจะอยากได้เธอ" เชอรี่มองนารินด้วยสายตาดูถูก

"ชั้ลว่าคนที่อยากได้เธอเป็นภรรยา เขาต้องพิการแน่นเลย หูหนวกหรือตาบอดหล่ะ ฮ่า..ฮ่า.. ถึงได้มาคว้าผู้หญิงตายซากอย่างเธอ" เบลผู้เสริมขึ้น นารินกำมือแน่น 'ซวยจริงๆ มาเจอสองคนนี้ เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ'

"ผมเองคับ ที่อยากได้หนูรินเป็นภรรยา และผมก็ไม่ได้พิการ ทุกอย่างผมสมบูรณ์ดี ผู้หญิงที่ผมเลือกคือผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับผม" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนลองชุดใส่สูทเดินเข้ามาหานาริน สายตาเขาจดจ้องแต่ใบหน้านาริน และส่งสายตาเย็นชาให้สองคนนั้น

"แกๆ หล่อจังเลย" เบลสะกิดเชอรี่

"อืม..เห็นแล้ว แต่สายตาเขาหน้ากลัว" เชอรี่ไม่กล้าสบสายตาของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนที่มองมา

"สวัสดีค่ะ ชั้ลชื่อเชอรี่ค่ะเป็นเพื่อนเรียนร่วมชั้ลกับนารินค่ะ" เชอรี่ยื่นมือไปทักทายกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แต่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกลับหรี่สายตาลง แล้วจับมือนารินให้จับทักทายกับเชอรี่แทน เชอรี่จับมือนารินแบบไม่เต็มใจนัก

"ภรรยาผมไม่ชอบให้จับมือผู้หญิงอื่น" เขาพูดพร้อมโอบเอวนารินให้เข้ามาใกล้เขา

"ภรรยาผมเขาเป็นคนทั้งหึงและหวงผมมาก" เขาพูดพร้อมเอาหน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากของนาริน 'จะทำตัวน่ารักเกินไปแล้วนะ' นารินจ้องหน้าเขา แอบคิดในใจ เขินจนหน้าแดง ทำให้สองคนนั้นรู้สึกอิจฉา เชอรี่จับมือกันนารินก็ยิ้มเจื่อนๆ เพราะผิดหวังและไม่พอใจเป็นอย่างมาก