ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 23

แม่เข้าไปดูนารินที่ห้อง แค่แม่เปิดประตูเข้าไปนารินรีบวิ่งมากอดแม่ปล่อยร้องไห้โฮ แม่ทำได้แค่กอดลูบหลังตบหลังเบาๆ

"ร้องออกมาลูกริน ร้องออกมาให้หมดอะไรที่มันอัดอั้นตันใจ ร้องแค่ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย แล้วเราจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งนะลูก" แม่ปลอบใจนาริน ที่ร้องไห้ตัวสั่น

"แม่คะทำไม หนูยังลืมเขาไม่ได้สักที ทำไมเขาต้องเข้ามาวนเวียนในชีวิตหนูอีก เพราะอะไรคะ" นารินตั้งสติอย่างมากเพื่อที่จะคุยกับแม่

"ร้องพอหรือยังลูก" แม่ถามอีกครั้ง

"พอแล้วค่ะ" นารินฝืนตัวเองไม่ให้สะอื้นอีก แม่พานารินนั่งลงบนเตียง ลูบหนังเบาๆ

"ทำไมรินถึงลืมเขาไม่ได้ใช่มั้ย ก็เพราะว่าเขาคือรักครั้งแรกของหนูไงลูก แม่พูดถูกมั้ย"

"ถูกค่ะ"

"ทุกคนล้วนมีรักครั้งแรก และจะจดจำรักครั้งแรกมากที่สุด แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะจดจำสิ่งดีหรืสิ่งไม่ดี"

"ยังไงคะ"

"ถ้าจดจำแต่สิ่งดีๆของเขา เราก็จะไม่เป็นทุกข์ แต่ถ้าจดจำสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเราสิ่งที่เขาทำให้เราเป็นทุกข์ สิ่งนั้นจะตามวนเวียนหลอกหลอนเรา ทำให้เราไม่กล้าที่จะมีรักใหม่ ริน หนูเอาสิ่งที่เป็นทุกข์นั้นเป็นบทเรียนสิลูก อย่าเอามาฝังใจแบบนี้ มันไม่ดีกับตัวหนู กับคุณจิ้นเขานะลูก"

"ใช่ คุณจิ้น!!!" นารินหน้าตาตื่นตกใจเมื่อได้ยินชื่อจิ้นเสี่ยวเยี่ยน นารินเอามือสองข้างขึ้นปิดหน้า

"ตายแล้วๆ แม่ขาหนูลืมเลยว่าหนูมีคุณจิ้น มัวแต่โมโหคิดมากเรื่องพี่เชน เขาจะโกรธหนูมั้ยคะ" นารินรนรานไปหมด

"ใจเย็นๆ ลูก ริน คุณจิ้นเขาไม่ว่าลูกหรอก เขาเป็นห่วงลูก เขาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ให้แม่ฟังแล้วให้แม่รีบขึ้นมาดูลูก เขารักเป็นห่วงลูกมากเลยนะ" แม่จับผมทัดหูให้นาริน

"พ่อได้เลิกแต่งงานมาแล้วนะลูก ถ้าเร็วที่สุด อาทิตย์หน้าได้เลย แต่จะเตรียมงานทันหรือป่าว"

"พ่อกับแม่จะว่าอะไรมั้ย ถ้าหนูจะขอให้พ่อกับแม่จัดแค่งานเล็กๆ มีแค่คนในครอบครัวเรา"

"จะเอาแบบนั้นหรอกลูก แล้วแต่รินก็แล้วกันแม่กับพ่อไม่มีปัญหา ขอแค่ให้รินมีความสุข มีคนรักปกป้องดูแลแทนพ่อกับแม่ก็พอ"

"ขอบคุณค่ะแม่" นารินกอดแม่ด้วยความดีใจ นารินอย่กให้รีบจัดงานเพื่อที่เธอจะได้กลับประเทศจีนไปพร้อมกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เธอไม่อยากเจอราเชนอีก

"ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินข้าว เดี๋ยวแม่ไปดูที่โต๊ะอาหารก่อนว่าป้านาเตรียมพร้อมหรือยัง"

"ได้ค่ะ" นารินยิ้มอย่างดีใจ ความทุกข์เมื่อสักครู่ได้บรรเทาลงไปแล้ว เธอล้างหน้าแล้วลงมาทานอาหารกับทุกคน

"คุณแอนนาหล่ะคะ" นารินถามเมื่อไม่เห็นแอนนา

"อ๋อ..มีราชรถมารับไปทานอาหารฟังเพลง ชิวชิวข้างนอก" มีนาตอบไม่ใส่ใจ

"พี่เชนหรอ" นารินกระซิบถามมีนา

"อืม.."มีนาตอบทั้งที่มีอาหารเต็มปาก

"เป็นอะไรหรือป่าวนาริน จิ้นหยางซือถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของนาริน

"ก็พี่เชน ช่วงหลังหนูรินได้ข่าวว่าเขาชอบพาผู้หญิงไปทานอาหาร ฟังเพลง สุดท้ายก็ตกเป็นเหยื่อ มอมยาพาเข้าโรงแรม"

"แอนนาเขาโตแล้ว เขาชอบแบบนั้น ปล่อยเขาไป"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดแบบไม่ใส่ใจนัก

"เราทานอาหารกันเถอะจะได้ไปนอนพัก พรุ่งนี้ไปดูชุดแต่งงานกัน" แม่จับไหล่บอกนาริน ราเชนพาแอนนาไปทางอาหารและพาไปดื่มต่อที่ผับแห่งนึง แอนนาดูสนุกสนานตื่นตาตื่นใจกับการมาครั้งนี้ แอนนาดื่มไปหลายแก้วเกิดอาการเวียนหัว

"คุณราเชนคะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ แอนนารู้สึกว่าแอนนาดื่มต่อไม่ไหวแล้วค่ะ" แอนนามีอาการมึนเมา

"ดื่มอีกแก้วนะคะ เดี๋ยวผมพาคุณแอนนากลับบ้าน" ราเชนนกแก้วเครื่องดื่มให้แอนนาอีกแก้ว

"ไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ" แอนนาโบกมือปฏิเสธ

"เถอะนะคับ แก้วเดียวพอเลย" ราเชนทำเสียงออดอ้อนให้แอนนาดื่มให้ได้ สายตาเจ้าเล่ห์มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า แอนนาเป็นคนสวย หุ่นดี ผิวพรรณดี ยิ่งเธอแต่งตัวเซ็กซี่ ชายใดจะอดใจไหว แอนนายอมดื่มอีกแก้วตามคำขอ ตอนนี้แอนนาเมาจนไม่มีสติ ร่างกายอ่อนแอ เดินขาพันกันหมด

"หมดแก้วแล้ว เรากลับบ้านกันคับ" ราเชนประคองแอนนาเดินออกจากผับ กระหยิ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาพาแอนนามาถึงบ้านของเขาเอง พาแอนนาลงจากรถ เดินเข้าบ้าน

"ถึงบ้านแล้วหรอคะ" แอนนาไม่มีแรงที่จะลืมตา

"ถึงแล้ว คุณเดินขึ้นบันไดไหวมั้ย"

"ไม่ไหวค่ะ" สิ้นคำตอบราเชนอุ้มแอนนาทันที แอนนาเอามือกอดคอเขาแน่น หน้าเขาและเธอใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน