ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4038

“เดิมทีผมก็คิดหาโอกาสแอบลักลอบเข้าฮ่องกง แต่รางวัล 30 ล้านนั่น ซึ่งเป็นอ้านฮัวที่มีจำนวนมากที่สุดในตอนนั้นในฮ่องกง แม้ว่าแก๊งใหญ่ๆ บนเกาะฮ่องกงจะต่อสู้กันอย่างดุเดือดในขณะนั้น แต่เพื่อที่จะได้เงินก้อนนี้ ทุกคนต่างก็จับมือร่วมกันชั่วขณะ ส่งลูกน้องทุกคนมาตามหาเราสองคน แม้แต่กู๋หว่าไจ๋แห่งมาเก๊าต่างก็ยังมาเสี่ยงโชคหลังได้ยินข่าว ทุกด่าน ทุกท่าน้ำในฮ่องกง ในตอนนี้ถูกกู๋หว่าไจ๋จับตามองทั้งหมด ผมสิ้นหวังหมดหนทางไป จึงโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากพ่อของท่าน……”

“ต่อมา คุณชายฉางอิงบินมาจากเย่นจิงในทริปพิเศษ เจอหน้ากับแซ่หลิว ทำการเสียสละและถอยให้ไม่น้อย ถึงจะตกลงปล่อยชีวิตเราไป สำหรับสิ่งนี้ ในใจของผมรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่งมาโดยตลอด และก็รับปากเขาว่าจะจัดหาที่พักอาศัยในเกาะฮ่องกงให้ครอบครัวทางฝั่งนี้อย่างเรียบร้อยรวมถึงเรื่องอื่นๆ แค่ไปหาเขาเพื่อคอยปรนนิบัติให้เขาที่เย่นจิง ……”

พูดจนถึงตรงนี้ เฉินจ้างโจงถอนหายใจและพูดว่า: “แต่ผมคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ต่อมาคุณชายฉางอิงก็ลาโลกไปก่อนแล้ว……หลังจากที่เขาเสียชีวิตแล้ว ทันใดนั้นก็แตกหักกับแซ่หลิวทันที ตอนที่ผมไปไหว้คุณชายฉางอิง เขาก็หยิบอ้านฮัว 30 ล้านเพื่อซื้อชีวิตของผม ผมไม่มีหนทาง ทำได้แค่หนี……”

ในตอนนี้เย่เฉินอดถามไม่ได้ว่า: “ลุงโจง แล้วแฟนคนแรกของท่านล่ะ?”

เฉินจ้างโจงยิ้มดูถูกตัวเอง และพูดว่า: “ตอนนั้นเธอก็มาสหรัฐอเมริกากับผม เพราะตอนนั้นยังมีเงินสดอยู่ในมือ พวกเรามาถึงนครนิวยอร์กแล้วก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างผิดกฎหมายมาตลอด ใช้เงินที่มีอยู่เปิดร้านอาหารเล็กๆ รายได้ก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว แต่ทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำในทุกวันที่จริงมันก็เหนื่อยอยู่บ้าง หลังจากนั้นนานๆเข้า เธออาจจะไม่สามารถปรับตัวกับการใช้ชีวิตแบบนี้ได้ ดังนั้นมีอยู่วันหนึ่งที่ผมกลับมาจากงานทำงานพาสไทม์ พบว่าเธอจากไปพร้อมกับหนังสือเดินทางโดยที่ไม่บอกลาเลย”

เย่เฉินคิดไม่ถึงจริงๆ จู่ๆเรื่องราวจะจบลงเช่นนี้ และพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

เดิมทีเขาคิดว่า ลุงโจงยอมแพ้ทุกอย่าง สุดท้ายต้องได้ข้อคิดในเรื่องของความชะล่าใจในเรื่องของความรัก เรื่องราวดีๆของคนรักที่ลงเอยด้วยการได้ครองเรือนกัน

แต่ฝันยังไงก็คิดไม่ถึง สุดท้ายมันจะกลายเป็นจุดจบที่น่าเศร้า

เฉินจ้างโจงก็เห็นความประหลาดใจของเย่เฉิน ค่อยๆยิ้ม ยักไหล่และพูดว่า: “ที่จริงเธอทำแบบนี้ผมเองก็เข้าใจได้ ยังไงซะตอนที่เธออยู่ที่เกาะฮ่องกง อาศัยอยู่ในวิลล่าสุดหรูถนนชือซุนนับสิบล้าน หลังจากที่มาสหรัฐอเมริกากับผม อาศัยอยู่ในห้องใต้ดินไม่ถึงห้าตารางเมตร ใช้ชีวิตอย่างไม่เห็นเดือนไม่เห็นตะวัน คนทั่วไปก็รับไม่ไหวจริงๆ”

เย่เฉินพยักหน้า และถามว่า: “แล้วเธอกลับเกาะฮ่องกงหรือยัง?”

เฉินจ้างโจงยิ้มกล่าว: “ผมคิดว่าเธอต้องกลับแล้วแน่นอน แต่ผมเสี่ยงโทรกลับหาเพื่อนที่เกาะฮ่องกงเพื่อสอบถาม แต่ทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน”

พูดจบ เฉินจ้างโจงก็กล่าว: “มีคนบอกผมว่า เธออาจจะคิดสั้น ให้ผมไปโรงพักเพื่อตรวจสอบข้อมูลคนหาย แต่ผมไม่เชื่อ เพราะถ้าหากเธอคิดสั้นจริงๆ ไม่มีทางเอาหนังสือเดินทางติดตัวไปด้วย และพวกเราเป็นผู้อพยพที่ผิดกฎหมาย การใช้งานเพียงอย่างเดียวที่เธอพกหนังสือเดินทาง ก็คือการเปิดเผยตัวตนจากนั้นก็จะถูกส่งตัวกลับเกาะฮ่องกง ดังนั้นตอนนี้ผมก็รู้แล้ว เธอจะต้องกลับเกาะฮ่องกง”

“สถานะสาบสูญไร้ร่องรอยของเธอเช่นนี้ ต่อเนื่องกันมาประมาณครึ่งปีแล้ว หลังจากที่ภรรยาคนแรกที่แต่งเข้าบ้านตายเพราะโรค

จู่ๆเธอก็ปรากฏสู่สายตาประชาชนในฐานะแฟนอย่างเป็นทางการของหลิว”

“แต่ผ่านไปไม่นาน พวกเขาทั้งสองก็แต่งงานกัน งานแต่งงานครั้งนั้นยิ่งใหญ่ เศรษฐีดังและดาราแห่งเกาะฮ่องกงต่างก็ไปกัน ผมขอให้คนซื้อหนังสือพิมพ์และนิตยสารที่รายงานข่าวงานแต่งงานของเธอ ในนั้นมีรูปภาพในงานแต่งมากมาย มองเห็นภาพเธอมีความสุขมากๆ ผมก็วางใจแล้ว จากนั้นผมก็ได้เปิดร้านอาหารเล็กๆ แห่งนี้ด้วยความอุ่นใจ จนมาถึงตอนนี้……”