กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 845

เมื่อแคลร์ได้ยินว่าพ่อของเธอต้องการให้เธอพาเขาไปพบกับรักแรกของเขา แคลร์ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลย "หนูไม่ไป!"

จาค็อบกางมือออกก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น อย่าห้ามชาร์ลีไม่ให้ไปกับพ่อ ไม่ว่าวันนี้จะเป็นอย่างไรไร คนใดคนหนึ่งก็ต้องมากับพ่อ”

“พ่อ…” แคลร์โกรธจัดและเธอถามว่า “การทานอาหารกับเพื่อนเก่าของพ่อหรือการที่เราออกไปตามหาแม่ อะไรสำคัญกว่า? พ่อไม่สามารถแยกแยะได้ใช่ไหมว่าอะไรสำคัญ?”

จาค็อบโพล่งออกมา “แน่นอน พ่อแยกแยะมันได้ชัดเจนเลย! แน่นอนว่าการทานอาหารกับเพื่อนของพ่อ มันสำคัญกว่ามาก!”

“พ่อ…”

แม้ว่าแคลร์มักจะเป็นคนอารมณ์ดี แต่ในเวลานี้ เธอก็กำลังจะระเบิดและปะทุด้วยความโกรธ

จาค็อบตอบอย่างเฉยเมยว่า “แคลร์ ลูกต้องเข้าใจเรื่องหนึ่ง โลกนี้ไม่ได้หมุนรอบแม่คนเดียว ครอบครัวนี้มีสี่คน แม่ของลูกและพ่อต่างก็ต้องการที่แยกทางกัน ลูกสามารถเลือกและตัดสินใจเองว่าชีวิตของลูกจะหมุนรอบแม่

แต่ลูกไม่สามารถบังคับหรือคาดหวังให้ชาร์ลีหรือพ่อไปหมุนรอบแม่ได้แล้ว! ลูกไม่คิดว่าเราควรมีชีวิตของเราเองเหรอ? เราไม่มีความต้องการใด ๆ ของตัวเราเองบ้างเลยเหรอ?”

ขณะที่เขาพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จาค็อบรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เขาพูดว่า “หมายความว่าพ่อไม่ควรได้รับอนุญาตให้ทำอย่างอื่น นอกจากใช้ชีวิตที่เหลือของพ่อออกไปตามหาแม่ ถ้าเราไม่หาแม่ไม่เจอล่ะ?

หมายความว่าพ่อจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรเพื่อตัวพ่อเองเลย ตราบใดที่หาแม่ไม่เจอใช่ไหม? นี่พ่อถูกคาดหวังให้ใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อตามหาหาแม่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น พ่อขอหนีออกจากบ้านดีกว่า! ทำไมพ่อถึงต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อทำอะไรแบบนั้นด้วย?”

แคลร์พูดไม่ออก

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าพ่อของเธอกำลังใช้ตรรกะแปลก ๆ เพื่อให้เห็นว่าการกระทำของเขานั้นสมควร แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะคำพูดของเขามีความจริงอยู่ส่วนหนึ่ง

พ่อของเธอถูกแม่กดขี่และควบคุมมานานหลายปีแล้ว แคลร์เข้าใจว่าการที่แม่ของเธอหายตัวไปอย่างกะทันหัน มันไม่เพียงแต่เป็นการบรรเทาความทุกข์ของพ่อเท่านั้น แต่เขาก็ดีใจด้วยเพราะในที่สุดเขาก็มีอิสระบ้าง

ขณะเดียวกัน ก็ได้เวลารับประทานอาหารเช้าที่ศูนย์กักกัน

เมื่อคืนนี้ เอเลนนอนในห้องน้ำทั้งคืนและเธอหนาวมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว เธอหิวโหยและเธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะเป็นลม เธอตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้รับประทานอาหารเช้าเพื่อจะได้อิ่มท้อง ไม่อย่างนั้น เธอคงจะหมดสติเพราะความหิวโหยแน่ ๆ

คนสองคนที่ออกไปรวบรวมอาหารเช้าต่างก็กลับมาพร้อมกับอาหารเต็มตะกร้าทั้งสองใบ ทุกคนรีบหยิบกล่องอาหารให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่เอเลนไม่กล้าหยิบอาหารของเธอตรง ๆ เธอจึงเดินไปหาเจนนิเฟอร์ด้วยสีหน้าที่น่าสงสารก่อนจะถามว่า “พี่เจนนิเฟอร์ วันนี้ฉันสามารถกินอาหารบ้างได้ไหม? ฉันไม่ได้กินอะไรทั้งวันทั้งคืนเลย…”

เจนนิเฟอร์ที่กำลังกินข้าวต้มและซาลาเปาอยู่ เธอขมวดคิ้วขณะที่เธอถามว่า “แกคิดว่าการที่แกจะกินหรือไม่กินมันสำคัญกับฉันไหม ฉันห้ามไม่ให้แกกินเหรอ?”

เอเลนตอบอย่างขมขื่นว่า “ฉันแค่กลัวว่าพี่จะทุบตีฉันอีก ถ้าฉันกินอะไรไป…”

เจนนิเฟอร์หัวเราะเยาะก่อนจะพูดว่า “ฉันดีใจที่แกเข้าใจสถานการณ์ดี แกควรกินทุกอย่างที่แกต้องการและกินให้มากเท่าที่แกอยาก อย่างไรก็ตาม ถ้าแกอิ่ม แกคงจะทนมือทนเท้าได้ดีกว่า”